Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας, χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, δεν συμβαίνει σε καμιά άλλη χώρα στον κόσμο.

Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας, χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, δεν συμβαίνει σε καμιά άλλη χώρα στον κόσμο. Με το που αλλάζει η κυβέρνηση ή ο υπουργός σε ένα υπουργείο, ο νέος θεωρεί υποχρέωσή του, πριν καλά – καλά καθίσει στην καρέκλα του, πριν μάθει πού είναι η… έξοδος κινδύνου, να εξαγγείλει μια «νέα μεταρρύθμιση» στον τομέα ευθύνης του… Κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να μελετήσει την υπάρχουσα κατάσταση, να εκτιμήσει τι θετικό ή τι αρνητικό έχει υπάρξει όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά απλώς πετάει τη φωτοβολίδα του και αρχίζει το… ξήλωμα!

Στον χώρο της Υγείας τα πράγματα παίρνουν δραματική μορφή. Εδώ η κατάσταση τείνει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο, εδώ βαδίζουμε σε δρόμους χωρίς επιστροφή, εδώ μιλάμε για επικείμενη ανθρωπιστική κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες για ολόκληρο τον πληθυσμό της χώρας μας, και όχι μόνο. Φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από τη δημιουργία του ΕΣΥ, τη μοναδική πραγματική μεταρρύθμιση που έγινε στη χώρα μας στον χώρο της Υγείας. Για πρώτη φορά από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, μελετήθηκε η υπάρχουσα κατάσταση, αξιολογηθήκαν όλες οι τότε υπάρχουσες δομές, ανοίχτηκαν χάρτες, μετρήθηκαν αποστάσεις, ερευνήθηκαν οι ιδιαιτερότητες όλων των περιοχών και πολλά άλλα και κατόπιν έγινε το επόμενο μεγάλο βήμα…
Ύστερα ήρθε η αταλάντευτη πολιτική απόφαση που με δυο λόγια έλεγε τα εξής: «Όλοι οι κάτοικοι της χώρας έχουν δικαίωμα ισότιμης πρόσβασης προς όλες τις δομές Υγείας, ενώ το κράτος έχει υποχρέωση να δημιουργήσει όλες τις απαραίτητες υποδομές και τις συνθήκες για να εξασφαλιστεί αυτό το δικαίωμα»!
Έτσι απλά, ξεκίνησε το πιο όμορφο ταξίδι της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Μην πιστέψει κανείς ότι όλα έγιναν κάτω από ιδανικές συνθήκες. Χρειάστηκε να γίνουν μάχες, να «χυθεί αίμα», να υποχωρήσουν τεράστια συμφέροντα, να αντιμετωπιστούν οι υπονομευτές ,να πειστούν οι τοπικές κοινωνίες και οι επαγγελματίες της Υγείας έτσι ώστε να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Σε όλη τη χώρα είδαμε να «φυτρώνουν» νέα περιφερικά ιατρεία, νέα Κέντρα Υγείας, νέα μικρά ή μεγάλα νοσοκομεία, οι κάτοικοι και της πιο απομακρυσμένης περιοχής είδαν δίπλα τους γιατρό και νοσοκόμα για πρώτη φορά!
Τα αποτελέσματα ήταν άμεσα και εντυπωσιακά. Όλα τα παιδιά εμβολιάστηκαν, εφαρμόστηκε ο προγεννητικός και ο οδοντιατρικός έλεγχος, εξαφανίστηκαν οι επιδημίες, έπαψαν οι άνθρωποι να πεθαίνουν μόνοι και αβοήθητοι, αυξήθηκε το προσδόκιμο της ζωής! Αυτά έγιναν από το 1983 και μετά. Έγιναν όλα τέλεια και σωστά; Ασφαλώς όχι .Θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα και καλύτερα; Ασφαλέστατα ναι.
Όμως για πρώτη φορά η χώρα απέκτησε ολοκληρωμένο Εθνικό Σύστημα Υγειάς, πραγματικό σύστημα, με την κυριολεξία του όρου. Η Ελλάδα χρωστάει πολλά σε όλους όσοι οραματίστηκαν, σχεδίασαν, υλοποίησαν αυτό το τεράστιο έργο, αυτήν την κοσμογονία. Η Ελλάδα χρωστάει στον Ανδρέα Παπανδρέου, στον Αυγερινό, στον Γεννηματά και σε πολλούς άλλους επώνυμους και ανώνυμους, χωρίς τους οποίους τίποτα δεν θα είχε γίνει.
Σήμερα στον χώρο της Υγείας ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, αντιμετωπίζουμε πρωτοφανή γεγονότα. Στο ιστορικό κτήριο της οδού Αριστοτέλους, εκεί όπου παίρνονται οι αποφάσεις για την τύχη, κυριολεκτικά, ολόκληρου του λαού, διαφεντεύουν άνθρωποι εντελώς ακατάλληλοι, παντελώς ανίκανοι να συλλάβουν την κρισιμότητα των στιγμών, το μέγεθος της ευθύνης που έχουν επωμισθεί. Εκεί όπου καθόταν ο Δοξιάδης, ο Αυγερινός, Γεννηματάς και τόσοι άλλοι κάθεται τώρα… ο Άδωνις Γεωργιάδης, έχοντας πάνω στο γραφείο του το μνημόνιο!
Ο λαός μας λέει ότι:
«Εκεί που οι καπεταναίοι κρεμούσαν τα καριοφίλια κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια…». Εκεί έχουμε καταντήσει δυστυχώς. Σήμερα κλείνουν νοσοκομεία, διαλύεται η πρωτοβάθμια περίθαλψη, όλες οι δομές της Υγείας στερούνται από υγειονομικό υλικό και φάρμακα, οι ιατροί και το λοιπό προσωπικό έχουν αποδεκατιστεί, ασθενοφόρα δεν υπάρχουν, χειρουργεία προγραμματισμένα δεν γίνονται, εμβόλια δεν υπάρχουν, εμφανίζονται ξανά ξεχασμένες ασθένειες, επικρατεί παντού χάος και πανικός.
Στα Μαθηματικά υπάρχει ο όρος «κρίσιμο σημείο» της μεταβλητής της συνάρτησης, δηλαδή το σημείο που, αν ξεπεραστεί, τότε αντί για όφελος έχουμε ζημιά, το σύστημα αποσυντονίζεται και καταρρέει. Ε, λοιπόν, στο σύστημα της Υγείας αυτό το κρίσιμο σημείο έχει ξεπεραστεί πολύ καιρό τώρα. Τα πάντα γύρω μας διαλύονται, αποσυντίθενται, γίνονται καπνός. Είναι ζήτημα πλέον εθνικής ανάγκης να σωθεί ό,τι είναι δυνατόν να περισωθεί. Σε ώρες οικονομικής και κοινωνικής κρίσης η Υγεία του λαού είναι πάνω από όλα και όλους.
Είναι πλέον κοινός τόπος ότι η κυβέρνηση και το υπουργείο δεν μπορούν, αν δεν εκτελούν συγκεκριμένες εντολές για να διαλύσουν το ΕΣΥ και να παραδώσουν την Υγεία στα χέρια ιδιωτικών συμφερόντων, να προτείνουν ένα νέο ξεκίνημα, μια νέα αρχή. Τα αστεία, οι καβγάδες στα κανάλια, τα επικοινωνιακά κολπάκια, τα μεγάλα κούφια λόγια είναι για άλλες ώρες, για άλλους χώρους. Εδώ χρειάζονται άνθρωποι σοβαροί, με γνώσεις, με κοινωνική ευαισθησία, με οράματα, χρειάζονται νέοι μεταρρυθμιστές και όχι «μεταρρυθμιστές» της πλάκας.

ΥΓ.: Προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ: Δεν αισθάνεται κανένας (ούτε ο Παρασκευάς Αυγερινός!) από όλα τα κορυφαία στελέχη του κινήματος, την ανάγκη να υπερασπιστεί την κορυφαία μεταρρύθμιση που έγινε επί των ημερών σας και που τώρα κατεδαφίζεται; Πιστεύετε ότι δεν το οφείλετε τουλάχιστον στη μνήμη του Γιώργου Γεννηματά;