Στο ίδιο έργο θεατές… και στη Γαλλία, όπου η Δεξιά ξέθαψε λίγο πριν από τις τοπικές εκλογές τη θεωρία των δύο «άκρων» με αποτέλεσμα να επωφεληθεί – ποιος άλλος; – η Ακροδεξιά φυσικά.

Τότε θα ανακαλύψει ότι – πέραν του γεγονότος ότι εξέλεξε έναν δή­μαρχο από τον Α’ γύρο και ότι οι εκλε­κτοί του προηγούνται σε μερικούς ακόμη για τον Β’ γύρο – το Εθνικό Μέ­τωπο συγκέντρωσε περί τις 1 εκατ. ψήφους σε σχέση με τις 144.017 που έλαβε το 2008 και ότι… όπου κι αν κατέβασε υποψηφίους σημείωσε σκορ κατά μέσο όρο 16,5% σε σχέση με 9,22% που είχε καταγράψει στις προηγούμενες δημοτικές. Τέλος, στις 20 πόλεις όπου έλαβε τα μεγαλύτερα ποσοστά, ο μέσος όρος αυτών άγγιξε το 37,9%… ενώ ο αντίστοιχος μέσος όρος ήταν μόλις 14,2% το 2008.
 
Καλώς ή κακώς, μια από τις αιτίες που το εθνικό Μέτωπο παρελαύνει ανενόχλητο στη γαλλική πολιτική σκηνή είναι η στάση των παραδοσιακών κομμάτων… και κυρίως της Δεξιάς η οποία έβαλε τέλος μια για πάντα στο δόγμα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου». η συγκεκριμένη «γραμμή» γεννήθηκε στις τοπικές εκλογές του 1998, όταν πολλοί υποψήφιοι της Δεξιάς κατάφεραν να διατηρήσουν το αξίωμά τους χάρη στις ψήφους της ακροδεξιάς. Ο Ζακ Σιράκ αντέδρασε τότε ανακοινώνοντας πως το UMP «δεν θα συμμαχήσει ποτέ με το εθνικό Μέτωπο» και διέγραψε τους διαφωνούντες. η «ανταμοιβή» για τη στάση του ήρθε στις προεδρικές του 2002, όταν στον δεύτερο γύρο προκρίθηκε   μαζί   με τον ίδιο και ο ηγέτης της ακροδεξιάς Ζαν Μαρί Λεπέν.
 
Το «δημοκρατικό τόξο»
 
Οι σοσιαλιστές κάλεσαν τότε τους ψηφοφόρους τους να στηρίξουν μαζικά τον Σιράκ, όπερ και εγένετο. Η έννοια του «δημοκρατικού τόξου» συνέχισε να εφαρμόζεται επιτυχώς και στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις (κυρίως δημοτικές)… μέχρι που ήρθε στην εξουσία ο Νικολά Σαρκοζί. Στις τοπικές εκλογές του 2011, ο τότε Γάλλος πρόεδρος βάζει τέλος στο δόγμα Σιράκ και ζητάει από τους ψηφοφόρους της Δεξιάς – όπου έχει αποκλειστεί ο υποψήφιος του UMP από τον δεύτερο γύρο – να μη στηρίξουν «ούτε το Εθνικό Μέτωπο ούτε τους σοσιαλιστές». Η Ακροδεξιά καταγράφει σημαντικά κέρδη στις κάλπες. Το 2012… οι διάδοχοι του Σαρκοζί στα ηνία του UMP επιβεβαιώνουν πως το δόγμα Σιράκ αποτελεί παρελθόν. Πλέον το «ούτε – ούτε» (όπως το αποκαλούν) έχει εδραιωθεί… και μάλιστα με την ενδεδειγμένη «αιτιολογία»: Η Δεξιά, υποστηρίζει η ηγετική ομάδα του UMP, «δεν μπορεί και δεν πρέπει να στηρίξει κανένα από τα δύο άκρα». Και εκεί, να φανταστεί κανείς, δεν υπάρχει καν ο ΣΥΡΙΖΑ.