Του Γιάννη Αμανατίδη, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ
 
Οι «χορηγίες» των εταιρειών χτίζουν το «νέο»  μεταμοντέρνο σχολείο της αγοράς στα ερείπια του δημόσιου δωρεάν σχολείου. 

1.Nα εργαστούν εκτός ωραρίου αμισθί για να διεκπεραιώσουν τον κύριο όγκο δουλειάς που απαιτεί η διαδικασία της αυτοαξιολόγησης, που είναι: α. Γενική εκτίμηση της εικόνας του σχολείου, β. Σχεδιασμός, οργάνωση και υλοποίηση σχεδίων δράσης και γ. Ετήσια έκθεση αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου στη σχολική μονάδα. (Νομοθεσία για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών) [8].

2.Να εκπονήσουν καινοτόμα προγράμματα, όχι μόνο τα υποχρεωτικά αλλά και άλλα, προαιρετικά (υπό το φόβο της επερχόμενης αξιολόγησης), πληρώνοντας βέβαια από την τσέπη τους τα έξοδα που απαιτούνται για την υλοποίηση των προγραμμάτων αυτών (το Υπουργείο πλέον δεν δικαιολογεί αυτές τις δαπάνες και τα σχολεία αδυνατούν να τις καλύψουν).

3.Να παρακολουθήσουν τα απογεύματα επιμορφωτικά σεμινάρια υποστηρικτικά στα καινοτόμα προγράμματα που θα εκπονήσουν (υπό το φόβο της επερχόμενης αξιολόγησης).

4.Να διοργανώσουν εκπαιδευτικές επισκέψεις

5.Να επιτελέσουν τον παιδαγωγικό τους ρόλο
.
6.Να υποστηρίξουν ψυχολογικά τα παιδιά αλλά και τους γονείς που δοκιμάζονται από την κρίση.

7. Να διοργανώσουν εκδηλώσεις και παρουσιάσεις των προγραμμάτων που υλοποιήθηκαν στη διάρκεια της χρονιάς, ώστε να «διαφημιστούν» στην τοπική κοινωνία τα εκπαιδευτικά «προϊόντα» του σχολείου.

Και όλα αυτά μέσα σε κλίμα υποταγής και συμμόρφωσης στις απαιτήσεις των «πελατών» (γονέων και κηδεμόνων) και των διευθυντών των σχολείων, υπό το φόβο όχι μόνο της επερχόμενης αξιολόγησης αλλά και της αργίας στην οποία κινδυνεύουν να τεθούν σε περίπτωση καταγγελίας, πριν καν εκδοθεί πειθαρχική απόφαση, σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο. Και όλα αυτά μέσα σε κλίμα άγχους και έντασης, ανελευθερίας και ανταγωνισμού, δίχως συνεργασία και επικοινωνία, δίχως συλλογικότητα και αλληλεγγύη.  

Μέσα στο κλίμα αυτό οι εκπαιδευτικοί είναι πολύ δύσκολο να διαμορφώσουν ελεύθερους, δημοκρατικά και κριτικά σκεπτόμενους πολίτες με αξίες και ιδανικά, πολίτες που θα σέβονται τη διαφορετικότητα και θα συνεργάζονται, επιδιώκοντας όχι μόνο το προσωπικό αλλά και το συλλογικό όφελος. Άλλωστε, σύμφωνα και με το Ενιαίο Διαθεματικό Πρόγραμμα Σπουδών, όπου απουσιάζουν οι έννοιες συλλογικότητα και ομαδικότητα, ενισχύεται η διαμόρφωση ενός πολίτη ευέλικτου και προσαρμοζόμενου σε μια κοινωνία όπου θα αξιολογείται και θα εκπαιδεύεται «δια βίου», για να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της εκάστοτε αγοράς εργασίας.
Τούτων δοθέντων, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι  καθώς οι μετανεωτερικές αντιλήψεις για την εκπαίδευση συγκλίνουν στην αντίληψη ότι οι μεταρρυθμίσεις στα σχολεία χρειάζεται να ανταποκρίνονται στην αγορά εργασίας, και άρα συγκλίνουν σε πρακτικές όμορες της νεοφιλελεύθερης αντίληψης για την εκπαίδευση, η κυβέρνηση προσπαθεί να χτίσει το «νέο», μεταμοντέρνο σχολείο της αγοράς στα ερείπια του δημόσιου μαζικού δωρεάν σχολείου, συνεπής στην αντίληψη περί μη συνέχισης του  «κρατισμού»  όπως αυτή  εκφράστηκε σε κυριακάτικο άρθρο του Πρωθυπουργού στην εφημερίδα Καθημερινή για τη Νέα Μεταπολίτευση.