«Τι σημαίνει η Άννα Φρανκ σήμερα;» είναι ο τίτλος του νέου ντοκιμαντέρ, που υπογράφει ο βραβευμένος σκηνοθέτης Γιακόβ Σεντλάρ και ο γιος του Ντομινίκ από την Κροατία.

«Τι σημαίνει η Άννα Φρανκ σήμερα;» είναι ο τίτλος του νέου ντοκιμαντέρ, που υπογράφει ο βραβευμένος σκηνοθέτης Γιακόβ Σεντλάρ και ο γιος του Ντομινίκ από την Κροατία. Εβδομήντα χρόνια μετά τη σύλληψη της Άννας Φρανκ και της οικογένειάς της από τους ναζί στην κρυψώνα του σπιτιού τους στο Άμστερνταμ, το νέο ντοκιμαντέρ υφαίνει σκηνές από το περίφημο ημερολόγιό της ενώ εναλλάσσεται με συζητήσεις και μαρτυρίες από Παλαιστίνιους νέους. Έξι ηθοποιοί από την Παλαιστίνη ηλικίας 12 έως 14 χρόνων θα συμμετέχουν στο ντοκιμαντέρ για να φέρουν στο κοινό την τραγική ιστορία της για πρώτη φορά στα αραβικά. Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει και σκηνές από την αιματηρή επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Η Άννα Φρανκ ήταν 15 χρόνων όταν συνελήφθη στις 4 Αυγούστου του 1944 ενώ λίγο πριν γίνει 16 πεθαίνει από τύφο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, λίγες εβδομάδες πριν την ελευθερώσουν. «Η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά μπορεί να βοηθήσει ώστε να τον καταλάβει κάποιος λίγο περισσότερο. Το γεγονός ότι κάνουμε αυτήν την ταινία στα αραβικά σημαίνει ότι η ιστορία δεν πρέπει να επαναλαμβάνεται» δήλωσε ο Σεντλάρ για το ντοκιμαντέρ.

Το καλύτερο ντοκιμαντέρ όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ του Τζίγκα Βερτόφ «Man with a Movie Camera» (1929), σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση ανάμεσα σε άλλα 1.000, όπως τα ψήφισαν 200 κριτικοί ταινιών και 100 επαγγελματίες του σινεμά, για λογαριασμό του βρετανικού περιοδικού «Sight & Sound». Τη δεκάδα συμπληρώνουν τα «Shoah» του Κλοντ Λανζμάν (1985), «Sans soleil» του Κρις Μάρκερ (1982), «Night and Fog» του Αλέν Ρενέ (1955), «The Thin Blue Line» του Έρολ Μόρις (1989), «Chronicle of a Summer» των Ζαν Ρους και Εντγάρ Μοράν (1961), «Nanook of the North» του Ρόμπερτ Φλάχερτι (1922), «Les Glaneurs et la Glaneuse» της Ανιές Βαρντά (2000), «Don’t Look Back» του Ντ.Α. Πενεμπέικερ (1967) και «Grey Gardens» των Ντέιβιντ και Άλμπερτ Μέισλς, Έλεν Χόιντ και Μάφι Μέγερ (1975).

Μέχρι σήμερα, κριτικοί απ’ όλη την Ευρώπη και σπουδαίοι κινηματογραφιστές δίνουν κάθε δέκα χρόνια τη δική τους ψήφο για τις καλύτερες ταινίες, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια του «κλασικού». Στην τελευταία ψηφοφορία, που έγινε δύο χρόνια πριν, στην κορυφή της λίστας βρέθηκε το «Vertigo» του Άλφρεντ Χίτσκοκ ενώ οι διοργανωτές της ψηφοφορίας παρατήρησαν ότι στην όγδοη θέση βρισκόταν το ντοκιμαντέρ του Βερτόφ, κάτι που τους οδήγησε να ξεκινήσουν αντίστοιχη ψηφοφορία για τις ταινίες τεκμηρίωσης.