Όποιο κόμμα κι αν ψηφίζει ο καθένας, είναι αδύνατον να μην οργίστηκε με την ωμή, άκομψη και θρασύτατη παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας από τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος απαξίωσε τον θεσμικό ρόλο του προέδρου της Κομισιόν κάνοντας φθηνή μικροπολιτική παλαιοκομματικού τύπου.

Όποιο κόμμα κι αν ψηφίζει ο καθένας, είναι αδύνατον να μην οργίστηκε με την ωμή, άκομψη και θρασύτατη παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας από τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος απαξίωσε τον θεσμικό ρόλο του προέδρου της Κομισιόν κάνοντας φθηνή μικροπολιτική παλαιοκομματικού τύπου.

«Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά τι θα σήμαινε για την Ελλάδα και την Ευρωζώνη ένα λάθος εκλογικό αποτέλεσμα» προειδοποίησε την περασμένη εβδομάδα για να αβαντάρει τον Σαμαρά, συνοδοιπόρο του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα: «Θα προτιμούσα οικεία πρόσωπα στην εξουσία», κατέληξε ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων.

Ας δούμε, όμως, ποιος είναι ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Γεννήθηκε το 1954 και πριν γίνει καν καλά – καλά 20 ετών μπήκε στο συντηρητικό Χριστιανικό Κοινωνικό Λαϊκό Κόμμα του Λουξεμβούργου. Κατόπιν σπούδασε νομικά στο Στρασβούργο και το 1982, στα 28 του, διορίστηκε υπουργός αναπληρωτής Εργασίας. Το 1984 έγινε υπουργός Εργασίας και το 1989 υπουργός Οικονομικών. Το 1992 αναβαθμίστηκε στην Ευρώπη κι έπαιξε ρόλο – κλειδί στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που δημιούργησε την Ε.Ε. και το κοινό νόμισμα.

Οι επικριτές του τον βλέπουν σαν τον… απόλυτο αντιδημοκρατικό γραφειοκράτη των Βρυξελλών. Η πολιτική αυτή τη στιγμή τον προστατεύει. Τις τελευταίες εβδομάδες, όμως, ο Γιούνκερ βρίσκεται υπό συνεχή πίεση λόγω διαρροών εγγράφων που δείχνουν ότι το Λουξεμβούργο βοήθησε και υποκίνησε την εταιρική φοροδιαφυγή τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια. Το σκάνδαλο «Luxleaks» τον απειλεί…

Μέσω ενός συστήματος εξατομικευμένων συμφωνιών, πάνω από 340 επιχειρήσεις φορολογούνταν με συντελεστή ακόμη και 1% αν είχαν έδρα στο Λουξεμβούργο. Έτσι το κράτος – «παράδεισος» των 500.000 κατοίκων κατάφερε να μετατραπεί σε παγκόσμιο επενδυτικό κέντρο μέσα σε 30 χρόνια, στερώντας παράλληλα από άλλες χώρες δισεκατομμύρια σε φορολογικά έσοδα.

Την περίοδο των… παραδεισένιων δεκαετιών ο Γιούνκερ ήταν πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών του Λουξεμβούργου. Στο παρελθόν έχει καυχηθεί σχετικά με τον ρόλο που έπαιξε στο να δελεάσει εταιρείες να πάνε στο Δουκάτο. Παρ’ όλ’ αυτά τώρα από τη θέση του προέδρου της Κομισιόν ηγείται του οργάνου που υποτίθεται πως εξετάζει τη νομιμότητα τέτοιων συστημάτων και πρακτικών, αλλά και δημιουργεί διεθνείς συμφωνίες με σκοπό να συντριβούν αυτοί οι τρόποι φοροδιαφυγής. Ελεγκτής του… εαυτού του!

Εφημερίδες απ’ όλη την Ευρώπη ζήτησαν από τον Γιούνκερ να παραιτηθεί. Πολιτικοί κάθε ιδεολογικού φάσματος είναι υπέρ ερευνών σχετικά με τον ρόλο που έπαιξε ο ίδιος στις φορολογικές αυτές ρυθμίσεις. Κανείς, όμως, από τους Ευρωπαίους ηγέτες δεν υπονοεί καν ότι ίσως ήρθε η ώρα να αποχωρήσει. Αυτό οφείλεται εν μέρει και στο ευρύ δίκτυο προσωπικών επαφών του Γιούνκερ. Με κεντρικότατο ρόλο στη σύνταξη της Συνθήκης του Μάαστριχτ και σε άλλες «μεγάλες στιγμές» στην ευρωπαϊκή σκηνή, όπως η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μέσω του ευρώ, δεν ξέμεινε ποτέ από ισχυρούς φίλους και συμμάχους.

Σχετικά, μάλιστα, με τις πρακτικές φορολογικών «διευκολύνσεων» του Λουξεμβούργου, ο κατά τα άλλα αυστηρός Βόλφγκανγκ Σόιμπλε τις σχολίασε ως «ενοχλητικές», αλλά κι αυτός φρόντισε να μην προσωποποιήσει την κουβέντα.

Ανατριχίλα

Ο Γιούνκερ μέχρι στιγμής αποφεύγει να αντιδράσει στο σκάνδαλο. Από τις αρχές Σεπτεμβρίου, όταν διέρρευσαν τα σχετικά έγγραφα, ο Γιούνκερ προτιμούσε τη σιωπή και την αποφυγή απαντήσεων ή δηλώσεων. Ακόμη και τώρα, που η ιστορία έσκασε σε όλα τα μέσα, ο Γιούνκερ καθυστέρησε μια εβδομάδα να αντιδράσει και, όταν το έκανε, ανέλαβε μεν την «πολιτική ευθύνη» για όσα συνέβησαν στη χώρα υπό την εποπτεία του, όμως επιχείρησε ξεκάθαρα να αποστασιοποιηθεί επιμένοντας ότι η φορολογική διοίκηση που έκανε τις συμφωνίες με τις εταιρίες δρούσε αυτόνομα.

Ουκ ολίγες φορές, εξάλλου, έχει προκαλέσει με «ανατριχιαστικές» τοποθετήσεις του…

◆ Το 2011, αναφορικά με την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας, τόνισε με σοκαριστικό κυνισμό: «Όταν τα πράγματα σοβαρεύουν, πρέπει να πεις ψέματα».
◆ Για τη νομισματική πολιτική της Ε.Ε. δήλωσε την ίδια χρονιά ως επικεφαλής του Eurogroup: «Είμαι έτοιμος να με προσβάλουν ως ανεπαρκώς δημοκρατικό, αλλά θέλω να είμαι σοβαρός… είμαι υπέρ των μυστικών, σκοτεινών συζητήσεων».
◆ Στις βρετανικές εκκλήσεις για δημοψήφισμα σχετικά με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας απάντησε: «Φυσικά και θα υπάρξουν εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας. Αλλά πόσο έξυπνος θα ήμουν αν εφιστούσα την προσοχή της κοινής γνώμης σε αυτό το γεγονός;».
◆ Για τη δημοκρατία και την οικονομική πολιτική της Ευρωζώνης: «Όλοι μας ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, απλά δεν ξέρουμε πώς θα καταφέρουμε να επανεκλεγούμε αφού τα κάνουμε».
◆ Αναφορικά με την εισαγωγή του ευρώ: «Αποφασίζουμε για κάτι, το αφήνουμε να αιωρείται και περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί. Αν κανείς δεν κάνει φασαρία και δεν αντιδράσει, επειδή ο περισσότερος κόσμος δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς έχει αποφασιστεί, συνεχίζουμε βήμα – βήμα μέχρι το σημείο που δεν θα υπάρχει επιστροφή».

Κι αν ακόμα κάποιοι δεν έχουν καταλάβει περί τίνος πρόκειται, να θυμίσουμε ότι πριν από έναν χρόνο ο Γιούνκερ υποχρεώθηκε σε παραίτηση από την πρωθυπουργία στο Λουξεμβούργο. Ήταν ο μακροβιότερος και ανθεκτικότερος επικεφαλής δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης παγκοσμίως και έπειτα από 18 χρόνια πρωθυπουργίας έπεσε σε μια νύχτα, πληγωμένος από το σκάνδαλο των παράνομων παρακολουθήσεων πολιτικών προσώπων (κι όχι μόνο) το διάστημα 2006-2008. Φυσικά, παρά την παραίτησή του, αρνήθηκε πάλι ότι έχει την παραμικρή ευθύνη.

Το να κουνάει το δάχτυλο ένας τύπος σαν τον Γιούνκερ, υποδεικνύοντας σε οποιονδήποτε Έλληνα ψηφοφόρο τι να κάνει, μοιάζει γελοίο. Και είναι τραγικό ο Νο 1 στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αγνοεί τους στοιχειώδεις κανόνες «ουδετερότητας» ως προς το εσωτερικό κρατών, τους οποίους επιβάλλει ο θεσμικός του ρόλος. Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, η Ευρώπη έχει την Κομισιόν που της αξίζει…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.