◆ Εν Τήνω με τη λευκή καταιγίδα να απλώνεται φροντίζοντας τη μελαγχολία.

◆ Εν Τήνω με τη λευκή καταιγίδα να απλώνεται φροντίζοντας τη μελαγχολία.
◆ Η αλαζονεία των χρόνων περιορίζεται στα ασπροσέντονα της επικαλύψεως αφήνοντας τον σταυρό της απογνώσεως στην αληθοσύνη των κειμένων.
◆ Λόγοι βγαλμένοι από τα έγκατα της στολισμένης αποβάθρας και ένα χαϊδεμένο βλέμμα κούμπωσε τη νοσταλγία στην εναλλαγή των εικόνων.
◆ Κόσμημα στην πέτρα, με τις ρυτίδες των διαστημάτων να αποφεύγουν να μπουν στο παιχνίδι της πολυλογίας του δυσαρεστημένου Βοριά.
◆ Σύνοψις των υποσχέσεων στον αδιάκοπο χορό των νιφάδων και στα χαμόγελα η παρακμή αναζητά την ουσία των εγκαταλελειμμένων ρημάτων.
◆ Δίχως τα σύμφωνα με το αργόσυρτο παραπεταμένο να ξεφωνίζει στην ερώτηση το τερατολόγημα της απαντήσεως.
◆ Ερημαία η κραυγή ακούγεται στη χώρα των Κιμμερίων και στα ανοιχτά δάχτυλα μια χούφτα νερό αγιάζει στα χείλια όλη τη θύμηση.
◆ Στην πολιτεία το ακατανόητο μέρος αναπόσπαστο του συνθέματος απογυμνώνεται ανερυθρίαστα αφήνοντας στα υπόλοιπα των εκδηλώσεων την απαγγελία της αβελτερίας.
◆ Και στα όμοια των δαπέδων ο οίκτος μηχανισμός της αντιδράσεως κουνά την κεφαλή εκστομίζοντας τον ορισμό της γλοιώδους μορφής των γαστερόποδων στο παραμιλητό της διαφορετικότητας.
◆ Στο απόλυτο κατάντημα η γελοιότητα ψάχνει στα συνώνυμα το ζευγάρωμα και στις σελίδες των παλιών βιβλίων μια ξεθωριασμένη υποσημείωση γράφει τη μουντζούρα της.
◆ Ασυναρτησία ανάμεσα στις διακοσμημένες αιμασιές, με το γέλιο να ανακατεύεται με το δάκρυ και τον μορφασμό να αποδοκιμάζει την έκπυγη εκδοχή του ενεστώτος!
◆ Αγέλες της φαιδρότητας εκδίδονται με την αυθάδεια της φαλακρής επιφάνειας της αερολογίας και τα ερωτήματα αναπάντητα φέρνουν την ανοητομορφία πλησίον της λοιδορίας
◆ Ενώ στο ερμήνευμα υπό τη μορφή επιμυθίου.
◆ Οι πολιτικές επιλογές συνταιριάζουν αναμφιλέκτως με τις ερωτικές.
◆ Περιγράφουν εναργώς το υποκείμενον της προτάσεως.

Mυογράφημα

Ήταν ψηλά. Ο αέρας κρυμμένος βαθιά.
Στα χέρια κλειδωμένο το σώμα.
Με τις άσπρες συλλαβές να φτιάχνουν θεατρικά παραστρατήματα.
Με το στόμα ανοιχτό να μπαίνει στα σωθικά η πρόταση.
Και το βλέμμα να κλείνει στην υγρασία του την απάντηση.
Στη δυνατή κραυγή στα παγωμένα ένα σπασμένο κούτσουρο.
Με την απουσία του χρώματος να παραμερίζει τη μονοτονία της βρεγμένης γης.
Πληγωμένος καιρός, ξέβρασε στα απόκρημνα το παλιό σκαρί.
Κι ο νους κατάρα της σκέψης χάλασε στα σκοτεινά το παραμύθι με τα φεγγάρια.
Στο χάραγμα ένα αυλάκι με τα γράμματα.
Ανάγλυφη εικόνα της φαντασίωσης.
Και οι νιφάδες με τα άμφια, ακολουθία της λιτανείας του απρόσμενου, στην αυθάδεια της γραφής διαφώνησαν.
Πέπλο φορεμένο διάφανο. Ένα μικρό ρυάκι.
Απλωμένο νησί.
Με τα αλλιώτικα να καμαρώνουν τα στολίδια τους.
Στα μακριά η θάλασσα.
Παγίδα της λευτεριάς ξεσκόνιζε τα κύματα.
Σαν τη Χιόνη που ’ψαχνε το αίμα της
Δακρύζοντας.

Συνάθροισμα

Άδειοι θρόνοι
   Δίχως σημασία
Περάσματα των σωμάτων
   απ’ τις πληγές που βράχηκαν
Αμηχανία
Στη βεβαίωση
   Έπιασες το γυαλί
Ο κρότος τσάκισε το βλέμμα
   Πικρά νοήματα
Μια πεταλούδα τίναξε την ομορφιά
   στο σκοτάδι
Κάνει κρύο
   Μη ρωτάς
Κρύψου
   Στα χέρια σου
Έτσι είναι η αλήθεια