Πέντε χρόνια  ερείπια…  

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τη ντροπιαστική νύχτα που κάηκε η Αθήνα όταν τα αντιμνημονιακά στίφη αλυχτούσαν σε έκσταση «ή αυτοί ή εμείς», και αργότερα έκαιγαν την εγκλωβισμένη έγκυο στη Μαρφίν, στην υπηρεσία της ιδεολογίας του μίσους, της καταστροφής, της απώλειας, της συντριβής του αντιπάλου – για να έρθει ο Καρανίκας και ο Κασιδιάρης για να μας σώσουν από τις εξαρτήσεις και τα μνημόνια.

Σε ποια πολιτισμένη χώρα από την εποχή της μεταπολίτευσης έχουν

κανακέψει, κακομάθει και βολέψει όλους τους κινηματίες και τις «συλλογικότητες» στις καλύτερες θέσεις, στις πιο καλοπληρωμένες και λουφαδόρικες, στις πιο αβανταδόρικες, τις δίχως περιεχόμενο εργασίας και προσφοράς; Σε ποιο μέρος του πολιτισμένου κόσμου οι «ηττημένοι» αποκτούν κυρίαρχη ιδεολογία και επιβάλλουν τη σιωπή και ενοχοποιούν την αντίθετη άποψη;  Σε ποια σύγχρονη χώρα ενορχηστρώνεται ο δημόσιος διάλογος από έγκλειστους τρομοκράτες δολοφόνους; Σε ποια πόλη του κόσμου ξεσπούν με τόσο αβυσσαλέο μίσος ενάντια στα ιστορικά της κτίρια, βεβηλώνουν συστηματικά τα μνημεία της,   καταστρέφουν τα πανεπιστήμια, δίχως τη δυνατότητα καμιάς παρέμβασης, καμιάς διαμαρτυρίας, κανενός αντιλόγου;

Πριν πέντε χρόνια, οι «αγανακτισμένοι» που σήμερα υπογράφουν με περισσή σπουδή το ξεπούλημα της χώρας πιο ανενδοίαστα και προκλητικά  από ποτέ, έκαιγαν κινηματογράφους, βιβλιοπωλεία  – αλλά πολλοί από αυτούς αρθρογραφούν σήμερα για τη Νύχτα των Κρυστάλλων…  Πριν από πέντε, λοιπόν, χρόνια πρωταγωνίστησαν σε μια παρόμοια εφιαλτική νύχτα παραδίδοντας το ιστορικό κέντρο της πόλης στις φλόγες, αλαλάζοντας ως κτήνη γύρω από τις στάχτες. Και αυτά τα εγκλήματα τα κουκουλώνουν όπως ακριβώς και το ένοχο παρελθόν τους και τις έκνομες πράξεις τους και τις ομιχλώδεις προθέσεις τους.