Τέσσερα έργα τεσσάρων σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων παρουσιάστηκαν στα αγγλικά σε μια σημαντική πρωτοβουλία για την ανάδειξη της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας αλλά και για τη δημιουργία ουσιαστικής γέφυρας μεταξύ των δύο χωρών. Η προσπάθεια αυτή αποτέλεσε το πρώτο βήμα για την καθιέρωσή της σε σταθερή περιοδική βάση αλλά και ένα πρώτο άνοιγμα για νέα σχέδια που πρόκειται να ακολουθήσουν στο άμεσο μέλλον.

Σε σκηνοθεσία των μελών της ομάδας Eclipses Theater Group παρουσιάστηκαν με Αμερικανούς και Ελληνοαμερικανούς ηθοποιούς τα έργα: «Εν Χορώ» του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Ιωάννας Κατσαρού, η «Ανδρομάχη» του Άκη Δήμου σε σκηνοθεσία Ιωάννας Κατσαρού, το «Φύκι στο Βυθό» της Πένυς Φυλακτάκη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπονάρου και «Το Τυφλό Σημείο» του Γιάννη Μαυριτσάκη σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Αλεξάκη.

Πριν από κάθε έργο προηγήθηκαν ομιλίες της Ειρήνης Μουντράκη για τον συγγραφέα και το σύνολο της δραματουργίας του.

«Πρόκειται για μια πολύ σημαντική προσπάθεια για την οποία νιώθω ιδιαίτερα υπερήφανη. Το σύγχρονο ελληνικό θέατρο έχει να επιδείξει συγγραφείς και έργα που μπορούν να σταθούν στη διεθνή σκηνή και μπορούν να αρθρώσουν έναν καίριο λόγο. Η εμπειρία μας στη Νέα Υόρκη υπήρξε αποκαλυπτική για τον τρόπο που οι ηθοποιοί, οι καλλιτέχνες και το κοινό επικοινώνησαν με τα κείμενα και τις δυνατότητες που ανοίγονται. Η συνεργασία του Greek Play Project με το Eclipses Theatre Group υπήρξε υποδειγματική, γιατί μοιραστήκαμε ένα όραμα. Ελπίζω ότι αυτό ήταν το πρώτο βήμα για μια πορεία που θα μας πάει μακριά», δηλώνει η Ειρήνη Μουντράκη.

Η ανταπόκριση του κοινού ήταν πολύ μεγάλη, αποδεικνύοντας τη σημασία του εγχειρήματος. Αμέριστη ήταν και η συμπαράσταση της ελληνικής κοινότητας. Παρούσα ήταν και η συγγραφέας Πένυ Φυλακτάκη, η οποία μας είπε: «Ευπειθώς αναφέρω ότι παραμένω εντυπωσιασμένη από την οργάνωση του όλου project σε κάθε επίπεδο και πιστά ερωτευμένη με την ανοιχτή καρδιά όλων όσοι συμμετείχαν, τόσο ανοιχτή όσο και οι ανθισμένες κερασιές που έβαφαν τη Νέα Υόρκη ροζ. Το κομμάτι το μοναδικό που θα κουβαλώ είναι η συγκινητική, σχεδόν χειροπιαστή προσήλωση του κοινού τα λίγα εκείνα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει κάθε έργο, που για πρώτη φορά μου έφερε στο μυαλό πως ονόμαζαν κάποτε τις παραστάσεις “διδασκαλίες”».

Και εις άλλα, αγαπημένη Ειρήνη…