Σε όλη της τη ζωή πάλεψε ενάντια στον φασισμό, στον ρατσισμό, στις προκαταλήψεις – και έμαθε να μην φοβάται. Ο βιος και η πολιτεία της Λίντια Μπρίσκα Μεναπάτσε υπήρξε μια μαθητεία ενάντια στον φόβο. Πριν λίγες μέρες, στο πλαίσιο ενός αφιερώματος για σπουδαίους ανθρώπους που έπεσαν θύματα της φονικής πανδημίας, οι New York Times αφιέρωσαν ένα εκτενές κείμενο στην ζωή και τους αγώνες αυτής της ξεχωριστής γυναίκας που άφησε την τελευταία της πνοή την Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου, σε ηλικία 96 ετών, στο νοσοκομείο του Μπολτσάνο, μιας ιταλικής πόλης των Άλπεων όπου ζούσε τις τελευταίες δεκαετίες.  

Η Λίντια Μπρίσκα Μεναπάτσε, η σπουδαία Ιταλίδα αγωνίστρια, μια γυναίκα με σιδερένια θέληση και μεγάλη γενναιοδωρία, γεννήθηκε στις 3 Απριλίου του 1924 στη Νοβάρα της Ιταλίας. Πατέρας της ήταν ο Τζιάκομο Μπρίσκα, επιθεωρητής με αντιφασιστικές πεποιθήσεις, και μητέρα της η Ιτάλια Βερκέζι, νοικοκυρά, που προερχόταν από οικογένεια με αναρχικές τάσεις.

Σε μια συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα  La Republica στα 90 της χρόνια, εξήγησε πως το πάθος που είχε για τα δικαιώματα των γυναικών, πήγαζε από τον «ηθικό κώδικα» με τον οποίο γαλούχησε η μητέρα της την ίδια και την αδερφή της. Αυτός ο «κώδικας» ήθελε τα κορίτσια πάντα ανεξάρτητα – κοινωνικά και οικονομικά: «Να κάνετε ό,τι θέλετε! Μπορείτε να κρατήσετε τον άντρα σας ή να τον παρατήσετε και να βρείτε καινούργιο!», τις παρότρυνε η μητέρα!

Επί Μουσολίνι, η Λίντια ήταν μαθήτρια. Οι δάσκαλοι επέβαλλαν τότε στα παιδιά την υπακοή στην μοναρχία και την εκκλησία. Όταν όμως έπεσε στα χέρια της μητέρας της ο έλεγχος του σχολείου που ανέφερε ότι η κόρη της ήταν «μέλος της Αρίας φυλής», την έβαλε να τον σκίσει! «Δεν είμαστε ζώα να μας κατηγοριοποιούν», φώναξε οργισμένη. Μάλιστα, απαγόρευσαν σε δύο Εβραίους συμμαθητές της την είσοδο στο σχολείο βάσει των φυλετικών νόμων του φασιστικού καθεστώτος, και τότε η νεαρή Λίντια εναντιώθηκε ανοιχτά στην αποπομπή τους…

Το 1943, ο αντιφασίστας πατέρας της φυλακίζεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και η Λίντια εντάσσεται στην Αντίσταση. Φοιτήτρια Λογοτεχνίας στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, έπαιρνε κάθε μέρα το ποδήλατό της για να παραδώσει γράμματα, φάρμακα και κωδικοποιημένα μηνύματα (τα οποία αποστήθιζε) στους συντρόφους της παρτιζάνους. Βοήθησε πολλούς Εβραίους να φύγουν από την Ιταλία μέσω Ελβετίας, ενώ οργάνωνε δραπετεύσεις από τις φυλακές και έκρυβε στο υπόγειο του σπιτιού της όπλα και βόμβες για την Αντίσταση.  

Μετά το τέλος του πολέμου, αποκάλυψε και κατήγγειλε τις μεθόδους απόκρυψης αποδείξεων της συμμετοχής των γυναικών στην ιταλική αντίσταση: «Οι αρχηγοί της Αντίστασης προτίμησαν να μη μοιραστούν τη δόξα και την ηγεσία με τις γυναίκες. Οικειοποιήθηκαν τα πάντα!», έγραψε. 

Αποφοίτησε το 1945 και εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο ως λέκτορας για ένα διάστημα. Έχασε όμως τη δουλειά της λόγω των μαχητικών μαρξιστικών της θέσεων. 

Το 1964 έγινε η πρώτη εκλεγμένη γυναίκα σε επαρχιακό συμβούλιο στο Μπολτσάνο, όπου και μετακόμισε μετά τον γάμο της με τον Ευγένιο Μεναπάτσε. Πέντε χρόνια αργότερα, συμμετείχε  στην ίδρυση της ιστορικής κομμουνιστικής εφημερίδας Il Manifesto, που επηρέασε σημαντικά τα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα στην Ιταλία. Το 2006 εξελέγη στην ιταλική Γερουσία. Αγωνίστηκε σθεναρά για τη νομιμοποίηση της έκτρωσης και του διαζυγίου στην Ιταλία χρησιμοποιώντας μάλιστα για τον γάμο την έκφραση «ισόβια κάθειρξη»! 

Μέχρι το τέλος της ζωής της πάλεψε για να ζήσουν οι επόμενες γενιές σε ένα κόσμο ελεύθερης έκφρασης, ισότητας και δημοκρατίας. Τον περασμένο Απρίλιο δήλωσε στην συνέντευξή της στην La Republica: «Τι έμαθα από την Αντίσταση; Να ζω με τον φόβο και να τον ξεπερνάω. Τώρα πρέπει να ξεφορτωθούμε τον ιό. Και η απελευθέρωση αυτή δεν θα πρέπει να περιοριστεί στο να βγούμε από το σπίτι. Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, ας ξεκινήσουμε ξανά από την πολιτική»…»