Ο Απόλας είχε πάντα τον δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει τόσο τις χαρές όσο και τις λύπες. Η απώλεια της Μαρίας του, όμως, είχε χαρακτηριστικά τραγωδίας.

Κατέρρευσε ένα κομμάτι μέσα του, αλλά δεν ήθελε να δείξει τα συντρίμμια ούτε στους φίλους του ούτε στο παιδί του. Η σχέση μαζί της πέρασε από σαράντα κύματα και πάντα ήξερε ότι, αν δεν έλκονταν τα ετερώνυμα, δεν θα άντεχε ούτε στιγμή μαζί της. Ούτε εκείνη μαζί του. Γι’ αυτό άλλες φορές «υμνούσε» τη φυσική και τη χημεία κι άλλες τις καταριόταν!

Δυο άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί. Με εντελώς διαφορετικές απόψεις για τη ζωή και τον σκοπό της ύπαρξής τους. Ακόμα κι όταν τον έρωτα διαδέχθηκε η αγάπη, ο Απόλας και η Μαρία ζούσαν σε παράλληλα σύμπαντα. Εκείνος αλέγρος, κοινωνικός κι ονειροπόλος, εκείνη εγκρατής, εσωστρεφής και γήινη. Όταν μάλιστα γεννήθηκε ο μοναχογιός τους, ο Κωνσταντίνος, όλα τα άλλα γύρω του σβήστηκαν για τη Μαρία. Όλος ο κόσμος της κρύφτηκε στα μάτια του μωρού της.

Όσο κι αν γκρίνιαζε ο Απόλας, όσο κι αν την πίεζε να προσέχει τον εαυτό της, να συνεχίσει τις σπουδές που πάντα ονειρευόταν και δεν κατάφερε να κάνει στην ώρα τους, όσο κι αν επέμενε να μην εγκαταλείψει το βιβλιοπωλείο που της είχε ανοίξει στη Σόλωνος, όσο κι αν την πίεζε να ταξιδέψουν για να γνωρίσουν τον κόσμο, εκείνη είχε πάρει τις αποφάσεις της.

– Εγώ θα μεγαλώσω το παιδί μου, του έλεγε.

– Παιδί μας είναι, απαντούσε ο Απόλας. Λες να μην το νοιάζομαι;

– Τότε γιατί επιμένεις; Ξέρεις πώς μεγαλώνει ένα παιδί με νταντάδες και δασκάλες;

– Νοιάζομαι το παιδί αλλά νοιάζομαι και σένα, επέμενε.

– Μην επιμένεις και μη με πιέσεις ξανά γι’ αυτό το θέμα… Θα κάνω αυτό που θεωρώ σωστό…

Αυτά σκέφτονταν ο Απόλας ακούγοντας το «αιωνία η μνήμη». Και κρατούσε όλο και πιο σφιχτά το χέρι του Κωνσταντίνου, για να μη λυγίσει. Ήξερε όμως κάτι που ο γιος του δεν έμαθε ποτέ. Ότι η μάνα του, από τότε που έφυγε στην Αμερική, μαράζωσε. Ότι κλείστηκε στο σπίτι και στον εαυτό της και ότι ζούσε μόνο για ένα δεκάλεπτο τα μεσημέρια κάθε Τετάρτης και Κυριακής, περιμένοντας τα τηλεφωνήματα του Γκας.

– Το παιδί δεν είναι μετανάστης, της έλεγε. Επιστήμονας είναι, που διαπρέπει. Μη μοιρολογάς!

– Το ξέρω, του απαντούσε… Αλλά για πες μου. Πότε θα νικήσει την απουσία του η υπερηφάνειά μου;

– Μα το παιδί σε έχει καλέσει εκατό φορές! Γιατί δεν πας;

– Εσύ δεν είσαι άξιος ούτε αυγό να τηγανίσεις…

– Θα τρώω στους φίλους μου, μη νοιάζεσαι!

– …και το παιδί έχει τις δουλειές του, δεν πρέπει να έχει κι εμένα φόρτωμα…

Τον περίμενε το καλοκαίρι, μετρώντας τις μέρες σαν φυλακισμένη. Και τώρα ο Γκας στέκεται βουβός και δακρυσμένος κοντά στο άψυχο κορμί της. Της είχε τρελή αδυναμία. Πλάθοντας στο μυαλό του μια εικονική αγκαλιά, ξαναζωντανεύουν τα χρόνια της ανεμελιάς.

– Σου χρωστώ όλα όσα είμαι, μάνα, της είπε στο τελευταίο τηλεφώνημα.

– Μη σ’ ακούσει ο πατέρας σου! Θα σκάσει απ’ το κακό του, αποκρίθηκε, αλλά άνοιξε τα φτερά της σαν παγόνι.

– Εκείνου του χρωστάω όλα όσα θα γίνω, της απάντησε κι έσκασε στα γέλια…

Από αυτά τα γέλια τώρα απέμεινε ένα μειδίαμα στα χείλη του Γκας, πλημμυρισμένο στα δάκρυα.

– Συλλυπητήρια, Απόλα. Ξέρω πώς νιώθεις, γιατί ξέρω από απώλειες…

– Ευχαριστώ, υπουργέ μου. Τιμή μου να με σκεφτείς μια τέτοια στιγμή.

– Μεγαλώσαμε στην ίδια – ας πούμε – γειτονιά, είναι δυνατόν να σε ξεχάσω;

– Να σου συστήσω τον γιο μου… Ο κύριος Καρράς είναι ο υπουργός Υγείας, Κωνσταντίνε… Χιλιάδες χρόνια βουλευτής…

– Ξέρω πολλά για σένα και τις επιστημονικές επιτυχίες σου… Πάντα ψηλά…

– Ευχαριστώ πολύ για την ευχή αλλά και τη συμπαράσταση, κύριε υπουργέ!

– Τόσο εμένα όσο και άλλους σαν κι εμένα, ένας άνθρωπος σαν και σένα θα έπρεπε να μας ευχαριστεί μόνο εάν καταφέρναμε να ξαναμαζέψουμε τα φωτεινά μυαλά στον τόπο μας…

– Μακάρι την ίδια άποψη να έχουν κι άλλοι σαν και σας… Γιατί η ιστορία μέχρι τώρα άλλα έχει δείξει…

Την τελετή του αποχαιρετισμού ακολούθησε μια μάζωξη σε μια κοντινή ταβέρνα. Δεν έλειπε κανένας από τους φίλους του Απόλα στη δύσκολη στιγμή του, κι εκείνος ήθελε να τους ευχαριστήσει που τίμησαν τη Μαρία του, αν και σπανίως την έβλεπαν.

Ήταν εκεί οι ετεροθαλείς αδερφές του, που είχε χρόνια να τις δει από κοντά, αφού κι οι δυο ζούνε στο Μόναχο, ο άξεστος μεγαλομανάβης, ο καπετάν-Αρίστος, ο Αδόλφος με την Αγγέλα, που είχε γεννήσει δύο εβδομάδες πριν ένα κατάξανθο αγγελούδι, η Δήμητρα με τον άντρα της, τον Νεοκλή Εμπεδοκλέους, οι λατρεμένες δίδυμες του Γκας, η Λέτα και η Ζέτα, υποβασταζόμενες από τη Λάιλα και τον Σερ Λάκη, ο υπουργός και πολλοί βουλευτές – πελάτες, ορισμένοι άγνωστοι που δεν χάνουν κηδεία από …περιέργεια και φυσικά οι φίλοι και οι λιγοστοί συγγενείς του Νιόνιου, που ταξίδεψαν από τη Ζάκυνθο.

Ο Νιόνιος δεν είχε κουράγιο για τίποτα. Όλα τα οργάνωσε ο Απόλας. Και ήθελε αυτό το γεύμα να το θυμούνται όλοι για καιρό… Ακόμα και το μενού επιμελήθηκε! Επέμενε μάλιστα να σερβίρει και τούρτα για επιδόρπιο. Σαν να έκανε τη γιορτή που παρακαλούσε τη μακαρίτισσα να κάνει για τους φίλους του κι εκείνη αρνούνταν, γιατί κάθε γιορτή τής προκαλούσε θλίψη. Κι όπως συμβαίνει σε κάθε κηδεία, οι μισοί γελούσαν με ενοχές και οι υπόλοιποι έκλαιγαν, σκεπτόμενοι ότι θα έρθει κι η σειρά τους για το μεγάλο ταξίδι… Πολλοί έχουν μιλήσει για το νόημα της ζωής, πολλοί νομίζουν πως το ξέρουν, αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος πως έχει δίκιο. Επειδή όλοι κουβαλούν μέσα τους έναν μικρό Σίσυφο και επειδή όλοι, όποια κορυφή και εάν κατέκτησαν, αναζητούν μια ψηλότερη.

Ξαφνικά ο Απόλας τινάχθηκε από την καρέκλα του, σήκωσε τα χέρια ζητώντας ησυχία κι άρχισε να μιλά χαμηλόφωνα. Σχεδόν ψιθυριστά…

«Δεν ξέρω, φίλε Νιόνιο, αν οι συντρόφισσες της ζωής μας είχαν βρει το νόημα της ζωής, δεν έχω όμως καμία αμφιβολία ότι του είχαν δώσει τα ονόματα των παιδιών τους. Έφυγαν με τη βεβαιότητα ότι έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να ζουν υπερήφανες για τα μοναχοπαίδια τους. Το παράκαναν, αλλά δεν άκουγαν κανέναν και τίποτα.

Κωνσταντίνε, Αργύρη, έτσι σκέφτονταν, έτσι ζούσαν και τους αξίζει τιμή αλλά και αιώνια αγάπη… Σκεφτείτε τι θα σας ζητούσαν σήμερα και κάντε τες χαρούμενες…

Το νόημα της ζωής είναι να δώσεις στη ζωή σου νόημα, λένε…

* Απόσπασμα από το διήγημα «Ο Περιπτεράς της Ηρώδου Αττικού», το οποίο περιλαμβάνεται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Κωστή Τσιακανίκα Ορθάνοιχτοι λογαριασμοί, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ινφογνώμων. Τα συγγραφικά έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθούν στο Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής και Αποκατάστασης «Αγία Ελεούσα» για νέους με νοητική υστέρηση και συνοδές αναπηρίες και στο φιλανθρωπικό μη κερδοσκοπικό σωματείο της ΕΛΕΠΑΠ στο Αγρίνιο

Διαβάστε επίσης:

Παραδόθηκαν στους Ταλιμπάν

Το προλαμβάνειν κρείττον εστί του θεραπεύειν

Τσουρουφλισμένη κυβέρνηση