Ακούω τους Rolling Stones, από πολύ μικρή ηλικία, από 5 χρονών, χάρη στον μεγαλύτερο ξάδελφό μου, οπότε έχω συνδέσει μεγάλα κομμάτια της ζωής μου μαζί τους. Όπως είναι φυσικό, το να αποχαιρετάς έναν μουσικό σαν τον Τσάρλι Γουότς, είναι χρέος και ενδοσκόπηση ταυτόχρονα… Το πένθος ακολουθεί…

Ο Τσάρλι Γουότς, δεν ήταν ο σταρ ντράμερ, δεν έσκαβε τα τύμπανα σαν τον Τζον Μπόναμ των Led Zeppelin , δεν είχε τη λύσσα και την έκρηξη του Κιθ Μουν των Who, ούτε έκανε τα σόλο του Τζίντζερ Μπέϊκερ των Cream. Ο Τσάρλι Γουότς, ήταν ο σταθερός βηματοδότης των Rolling Stones! Ένας ντράμερ παλαιάς κοπής, που άφηνε τα μουσικά κομμάτια να αναπνέουν, που συνόδευε το γκρουπ, που κρατούσε τα «ίσα», που έκανε τα πιο έξυπνα «σπασίματα» πάνω στις κατά κύριο λόγο «moderatο» συνθέσεις της πρώτης περιόδου, των Rolling Stones.

Ακούστε την εισαγωγή του «Honky Tonk Women» και θα καταλάβετε πόσο λίγο, και πόσο πολύ, έπαιζε ο Τσάρλι στα τύμπανα. Ακούστε τον ρυθμό να «βαραίνει» και να σηκώνεται από το χτύπημα της «κουδούνας» του. Ακούστε τον να διπλώνει (σχεδόν) τον ρυθμό στο κουπλέ, και στα σόλα της κιθάρας να κάνει την «κουδούνα» του να ακούγεται σαν σταγόνες της βροχής πάνω στον τσίγκο της στέγης, στάζοντας μεταλλικές στιγμές στις κιθάρες που σέρνονται… Το «Honky Tonk Women» είναι ένα κομμάτι που δύσκολα παίζεται από τους ροκάδες, όχι γιατί είναι δύσκολες οι κιθάρες του, αλλά γιατί είναι σχεδόν αδύνατο να παιχτούν τα τύμπανα του Τσάρλι.

Ακούστε τον στο «Gimme Shelter», σχεδόν αόρατος στην αρχή, βάζει έναν βαρύ ρυθμό που στη συνέχεια σπάει, λες και κατεβαίνει σκαλοπάτια, κι ύστερα όταν τα φωνητικά μπαίνουν λέγοντας «kiss away, Kiss away…» ελαφρώνει τον ίδιο ρυθμό με διπλά χτυπήματα.

Ακούστε τον τί παίζει στο «Sympathy for the Devil», στην αρχή αθέατος, κρατάει το κομμάτι στον αέρα, πίσω από τα μπόνγκος του Μπράιαν Τζόουνς, παίζει δαιμονικά όλο το κομμάτι με «σκουπάκια», τα οποία σταδιακά «ανοίγει» σε όλα τα τομ! Αυτός ήταν ο κύριος Τσάρλι Γουότς.

Αθέατος

Ο Τσάρλι γεννήθηκε το 1941, στο καταστραμμένο από τις βόμβες της Λουφτβάφε, Γουέμπλεϊ, στο βορειοδυτικό Λονδίνο, κι έμενε -όπως οι περισσότεροι στη  γειτονιά- σε σπίτι «prefab», μέχρι να μετακομίσει η οικογένεια στο Κίνκσμπουρι, σπούδασε γραφικές τέχνες, αγαπούσε τη μουσική, αλλά τρέφοντας μια υποσυνείδητη απέχθεια για τους βαρύγδουπους ήχους (λόγω βομβαρδισμών), ερωτεύτηκε τα τύμπανα, και τη ντραμς, ακούγοντας τον Τσίκο Χάμιλτον να παίζει με τα «σκουπάκια» του, το «Walking Shoes».

Το 1961, ο Τσάρλι γνώρισε τον Αλέξις Κόρνερ, τον πατριάρχη των μπλουζ στο Λονδίνο, ο οποίος του πρότεινε να ενταχθεί στο γκρουπ του, τους «Blues Incorporated». Μέσω του Αλέξις Κόρνερ, ο Τσάρλι γνώρισε τον Μπράιαν Τζόουνς, τον Κιθ Ρίτσαρντς και τον Μικ Τζάγκερ, και οι ζωές τους από τον Ιανουάριο του 1963, δέθηκαν για πάντα.

Λεπτός, λιγομίλητος, έμοιαζε με Ινδιάνο, έμεινε πιστός μέχρι τέλους μαζί τους, αν και η μουσική που έπαιζαν «ίσως δεν ήταν» η αγαπημένη του.  Οι άλλοι Stones, πάντα τον πείραζαν για το λόγο αυτό! Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια ραδιοφωνική συνέντευξη στην Αμερική, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, την ακούγαμε live με τον δημοσιογράφο κι αδελφικό μου φίλο, Τέλη Τσιπιανίτη (RIP), όταν κάποια στιγμή ο Αμερικάνος δημοσιογράφος ρώτησε κάθε μέλος των Rolling Stones, ποιος είναι ο αγαπημένος από τους δίσκος του γκρουπ. Ο Τζάγκερ ανέφερε το «Aftermath» και το «Let it Bleed», ο Ρίτσαρντς το «Beggars Banquet» και το «Exile on main Street», όταν ρωτήθηκε ο Τσάρλι, έμεινε σιωπηλός, τη σιωπή διαδέχθηκε η αμηχανία, και την αμηχανία τα βροντερά γέλια του Μικ Τζάγκερ και του Κιθ Ρίτσαρντς που άρχισαν να φωνάζουν εν χορώ: «Είδατε; Από καιρό υποπτευόμαστε ότι δεν γουστάρει πια τη μουσική μας!»

Πολυτάλαντος καλλιτέχνης

   Ο Τσάρλι Γουότς, έπαιζε παράλληλα με τζαζ μουσικούς, έκανε τα δικά του μουσικά σχήματα «Charlie Watts Orchestra», και «Charlie Watts Quintet», έπαιζε τύμπανα και για την ιστορική μπούγκι μπάντα «Rocket 88», αλλά δεν παρέλειπε να ασκεί τις γραφιστικές του ικανότητες προσφέροντας σκίτσα για το «sleeve» του άλμπουμ των Rolling Stones, «Between the Buttons», ένα από τα πρώιμα άλμπουμ του γκρουπ, στο οποίο δίνει τα πρώτα δείγματα της μουσικής ευφυίας του (άκου το «My Obsession» και το «All Sold Out»).

 Επίσης το 1964, προχώρησε στην έκδοση μιας δουλειάς με σκίτσα (cartoon) προς τιμήν του μεγάλου σαξοφωνίστα της τζαζ, Τσάρλι Πάρκερ (the Bird), με τίτλο: Ode to a High Flying Bird. Σχεδίασε (μαζί με τον Τζάγκερ), την περίφημη «σκηνή λωτό» για την μεγάλη τουρνέ, «Tour of the Americas» (1975), σχεδίασε τη σκηνή της τουρνέ «Steel Wheels/Urban Jungle Tour» (1989-1990), τη σκηνή για την τουρνέ «Bridges to Babylon Tour» (1997-1998) που είδαμε στην Αθήνα, τη σκηνή της «Licks Tour» (2002-2003), και τη σκηνή της τουρνέ «A Bigger Band Tour» (2005-2007).

Ο Τσάρλι Γουότς, διαγνώστηκε με καρκίνο του λάρυγγα το 2004, αλλά συνέχισε με το συγκρότημα, μέχρι τις 5 Αυγούστου του 2021, που δήλωσε πως δεν θα ακολουθούσε την αμερικανική τουρνέ «No Filter Tour», λόγω κούρασης, και θα τον αντικαταστούσε προσωρινά, ο Στιβ Τζόρνταν.

Παντρεμένος με την Σίρλεϊ Αν Σέπερντ, από το 1964, είχε μια κόρη, την Σεραφίνα, ενώ πάντα φιλόζωος, τον Μάιο του 2020, υιοθέτησε ένα θηλυκό γκρεϊχάουντ, την Susie, γλυτώνοντάς την από το κύκλωμα των κυνοδρομιών.

Πέθανε, τριγυρισμένος από την οικογένειά του, αφήνοντας τους υπόλοιπους τρεις Rolling Stones να παίζουν πλέον μελαγχολικά το «Waiting on a Friend», πίνοντας μόνοι στο μπαρ τις μπίρες τους, χωρίς τον Μπίλυ Ουάϊμαν, κι αυτόν που έπαιζε στο συγκεκριμένο κομμάτι ένα αργό διακριτό «stomp»,  «λες και χόρευε αργά με κλακέτες».

Αντίο, κύριε Τσάρλι Γουότς.

Διαβάστε επίσης

Chateau Margaux: Τα εμβληματικό οινοποιείο με το… ελληνικό «άγγιγμα»

Αφγανιστάν: Μια ανυπολόγιστη ζημιά

Rihanna: Η φωνή, τα καλλυντικά, τα εσώρουχα και τα δισεκατομμύρια