Μετά το πέρας των γερμανικών εκλογών, τα αποτελέσματα επιβάλλουν τη συνεργασία τριών κόμματων ώστε να δημιουργηθεί μια κυβέρνηση που θα αναλάβει τα ηνία της Γερμανίας.

Αυτό, τόσο στην Γερμανία όσο και σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, αποτελεί μια συνήθη πολιτική πρακτική η οποία λειτουργεί και αποδίδει, καθώς φαίνεται. Δεν είναι κάτι που δημιουργεί ούτε εντυπώσεις, ούτε ηθικοπλαστικές συζητήσεις περί καθαρότητας, ούτε εντάσεις.

Η λαϊκή εντολή επιτάσσει από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους να συνεργαστούν για την Γερμανία, όχι για τα κόμματα τους. Βέβαια υπάρχει και η αίσθηση του κομματικού συμφέροντος η όποια για κανέναν λόγο δεν μπαίνει στον πειρασμό να θίξει ή να υπερβεί το αντίστοιχο πατριωτικό – εθνικό αίσθημα.

Αυτός ο τρόπος σχηματισμού κυβερνήσεως δεν σημαίνει προφανώς ότι είναι ο ιδανικός, ο μοναδικός ή ο ενδεδειγμένος τρόπος διακυβέρνησης. Εκφράζει, ωστόσο, μια πολιτική κουλτούρα συνεργασιών που αποτελεί θεμελιώδες δομικό συστατικό της δημοκρατίας.

Είναι προφανές ότι όπου ακούς για «καθαρότητα», «συνέπεια», «αρχές», γενικά λέξεις με ηθικοπλαστικό φορτίο, πίσω τους κρύβεται με απόλυτη βεβαιότητα ένας απολυταρχισμός, μια ολοκληρωτική αντίληψη. Αυτό συμβαίνει στην χώρα μας όπου η πολιτική υποκρισία έχει υπερβεί όλα τα δυνατά όρια.

Μερικά πρόσφατα αλλά και διαχρονικά παραδείγματα:

Στον τελευταίο ανασχηματισμό, ο πρωθυπουργός -προφανώς υπό την πίεση μιας δεξιάς πτέρυγας της ΝΔ- αντικατέστησε τον Χρυσοχοΐδη, έναν ιδιαίτερα επιτυχημένο υπουργό, δίχως λόγο και αιτία. Στην δε υπουργοποίηση του Αποστολάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ είδε προδοσία – αλλά κατά τα άλλα ψήφισε την απλή αναλογική που σημαίνει κατά κύριο λόγο ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.

Πρόσφατα, ο Αντώνης Σαμαράς με δημόσια παρέμβασή του (ξεχνώντας ότι ήταν αυτός που έριξε την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην ουσία τινάζοντας στον αέρα μια σειρά δρομολογημένων μεταρρυθμίσεων, ξεχώνοντας τα ηρωικά αντιμνημονιακά Ζάππεια με όλα τα συνεπαγόμενα καραγκιοζιλίκια και την κατ’ ουσία νομιμοποίηση του αντιμνημονιακού αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ) δήλωσε ότι δεν αντέχει την συμμετοχή κεντρώων ή άλλων κορυφαίων στελεχών σε μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Με άλλα λόγια, δεν θέλει τον Πιερρακάκη, τον Σκέρτζο και τον Τσακλόγλου αλλά νοσταλγεί τον Νικολόπουλο, τον Αντώναρο ή έναν Καμμένο, όπως εύστοχα επεσήμανε ο Πρετεντέρης!

Ας έλθουμε, ωστόσο, και στα υπόλοιπα καλόπαιδα της Αριστεράς που έχουν ξελαρυγγιαστεί υπέρ της απλής αναλογικής. Θα αντιπαρέλθουμε τον τυχοδιωκτικό τρόπο με τον οποίο ψήφισε την απλή αναλογική προς στυγνό κομματικό όφελος ο ΣΥΡΙΖΑ και θα θέσουμε το πολύ απλό ερώτημα: τα τελευταία πενήντα χρόνια δημοκρατίας, η Αριστερά δεν είναι εκείνη που δαιμονοποιεί κάθε είδους συνεργασία ταυτίζοντάς την με προδοσία;

Η Αριστερά δεν είναι εκείνη που το βρώμικο ’89, όταν μυρίστηκε εξουσία, συνεργάστηκε με την «επάρατη Δεξιά» προκειμένου να καταστρέψει το ΠΑΣΟΚ που της πήρε την μπουκιά από το στόμα;

Στην Αριστερά -και μάλιστα στην 100% αυθεντική της έκφραση- δεν ανήκει το ΚΚΕ που δεν συνεργάζεται με κανένα κόμμα (καταστατικά) και για κανένα λόγο και μάλιστα δεν έχει ψηφίσει ποτέ τίποτα από κοινού με καμία κυβέρνηση;

Απλή αναλογική όμως σύντροφοι, σημαίνει συνεργασία και όχι προδοσία. Απλή αναλογική σημαίνει ότι στις επόμενες (υπονομευμένες) εκλογές, το ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ ή οτιδήποτε προκύψει, έχει το δικαίωμα να συνεργαστεί τόσο με την ΝΔ όσο και με το ΣΥΡΙΖΑ. Θα είναι καλό αν συνεργαστεί με τους κομπογιαννίτες του ΣΥΡΙΖΑ και κακό με την «επάρατο» ΝΔ; Αλλιώς, ας μην κάνουμε εκλογές. Απλή αναλογική σημαίνει ότι το υπερήφανο σταλινικό ΚΚΕ δέχεται να συνεργαστεί με κάποια κόμματα. Ωστόσο, το τιμημένο ΚΚΕ απαιτεί την απλή αναλογική άλλα δηλώνει ταυτόχρονα απερίφραστα ότι δεν συνεργάζεται με κανέναν. «Κρυστάλλινη πολιτική θέση» όπως αρέσκονται λένε κι οι σύντροφοι!

Προφανώς έχουμε να κάνουμε με πολιτική παρωδία

Το μεγάλο πολιτικό ζήτημα που προκύπτει, ωστόσο, είναι ότι σε αυτές τις ανοησίες έχουν λίγο πολύ ενδώσει όλα τα πολιτικά κόμματα. Η Αριστερά τα έχει παρασύρει να κάνουν δηλώσεις «προοδευτικότητας» που στην ουσία σημαίνουν: «αν δεν βοηθάς το συμφέρον μας, είσαι προδότης».

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και αποτυπώνεται ανάγλυφα στα κόμματα της Βουλής. Κλείστε τα μάτια και φέρτε στο νου σας τα πρόσωπα και σκεφθείτε ποιος θα συνεργαστεί με ποιον και πώς… Τότε θα συνειδητοποιήσει ακόμα και ο πιο αδαής πολίτης την δραματική κατάσταση της χώρας και το γιατί η απλή αναλογική είναι μια βόμβα τοποθετημένη στα θεμέλια της δημοκρατίας.

Διαβάστε επίσης:

«Εάν θες ειρήνη, προετοίμαζε πόλεμο»

Ο νέος Δρόμος του Μεταξιού ενώνει Τουρκία, Ρωσία και Κίνα

Στην σκιά της Ακρόπολης