Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στη τελευταία του ομιλία επεσήμανε κάτι  ιδιαίτερα σημαντικό: ότι  «δεν αξίζει στην χώρα μας αυτή η αντιπολίτευση».

Η επισήμανση αυτή δεν πρέπει να ενταχθεί  στο πλαίσιο της κομματικής αντιπαράθεσης, αλλά στην ανάγκη να επανέλθει το πολιτικό σύστημα στα σύγκαλά του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στα καθήκοντά του ως κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως απέτυχε παταγωδώς και ως κυβερνώσα παράταξη. Πρόκειται για ένα σύμπτωμα της κρίσης, μια παθογένεια του πολιτικού συστήματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπαρξιακά κόμμα διαμαρτυρίας, ένα κόμμα φωνακλάδικο που στα όρια του 3% είναι γραφικό, αλλά ως κυβέρνηση ή αξιωματική αντιπολίτευση, επικίνδυνο.

Ο πρωθυπουργός λοιπόν επεσήμανε μιαν αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος το οποίο -μιας και είναι στην μόδα η έκφραση που  κυκλοφορεί τελευταίως-  πάσχει από έλλειψη σοβαρότητας. Όλο το πολιτικό σύστημα όμως.

Το έχουμε  διατυπώσει πολλές φορές και δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε ότι μια δημοκρατία δεν μπορεί να είναι υγιής με τους πολίτες εγκλωβισμένους να ψηφίζουν ένα κόμμα προκειμένου να σωθούν από το άλλο…

Όσο καλό κι αν υποθέσουμε ότι είναι αυτό το κόμμα, θα παρουσιάσει αργά ή γρήγορα συμπτώματα παρακμής – πριν από όλα, θα προσβληθεί από την αλαζονεία της εξουσίας.

Σε μια δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχει το δίλημμα μιας εκτάκτου εθνικής ανάγκης του τύπου  «Καραμανλής ή τανκς», για να θυμηθούμε μιαν ακραία περίπτωση ανωμαλίας. Ούτε από την άλλη, γίνεται να έχεις μια σύνθεση στην Βουλή σαν την σημερινή. Δεν αξίζει στην χώρα, ούτε στην θέση που κατέχει στον σύγχρονο κόσμο. Μπορεί και καλύτερα.

Ένα από τα βασικά λάθη που κάνουμε στην πολιτική είναι ότι έχουμε την θεολογική αντίληψη πως τα κόμματα υποτίθεται ότι συγκροτούνται από μηχανισμούς τέλειους και αψεγάδιαστους. Κάτι δηλαδή που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Από εκεί αρχίζουν οι διαστρεβλώσεις. 

Δεν έχουμε ανάγκη από τέλειους πολιτικούς αλλά από συγκεκριμένες ορθολογικές πολιτικές που να φέρνουν εις πέρας οι πολιτικοί.

Επί του προκειμένου, η εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη νέας ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ  θα μπορούσε,  αν έμενε στα πλαίσια που διαμορφώθηκαν μετά την παραίτηση της κυρίας Γεννηματά και πριν επακολουθήσει το τσουνάμι  των υποψηφιοτήτων, να αποτελέσει μιαν αρχή ανασυγκρότησης του πολιτικού συστήματος σε πιο στέρεες και πολιτικά υγιείς βάσεις.

Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι και αν δεν υπήρχε το ΠΑΣΟΚ, έπρεπε να το εφεύρουν. Ωστόσο, για το  ΠΑΣΟΚ δεν είναι πλέον πρόβλημα οι άλλοι όσο το ίδιο το ΠΑΣΟΚ για τον εαυτό του.

Βιάστηκαν, ωστόσο, πολλοί να κάνουν πλάκα με τα όσα -όντως φαιδρά- συμβαίνουν ξεχνώντας ότι από το 2009 και δώθε, το μόνο κόμμα που φέρθηκε πατριωτικά, με κομματικό αλτρουισμό που δεν έχει ποτέ επιδειχτεί στην πολιτική ιστορία της χώρας, δεχόμενο όλο το πολιτικό κόστος στις πλάτες του για την σωτηρία της, ήταν το ΠΑΣΟΚ.

Ήταν αυτό και οι πολιτικές του θέσεις που εξαρχής υπερασπίστηκε δίχως να …πειραματιστεί αντιμνημονιακά όπως έπραξαν για στενά κομματικά οφέλη όλα τα υπόλοιπα  κόμματα.

Ήταν το ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν η ΝΔ, η οποία φλέρταρε με το αντιμνημονιακό κίνημα, επένδυσε σε αυτό και έβγαλε εκβιαστικά πρωθυπουργό, πράγμα που τελικά όμως υπό την υπεύθυνη στάση και στήριξη  του ΠΑΣΟΚ, αναδείχτηκε για την περίοδο 2012- 2015 σωτήρια λύση για την χώρα.

Το ΠΑΣΟΚ έσωζε, η ΝΔ κέρδιζε. Έτσι είναι όμως η ζωή! Βέβαια ισχύει και το ότι η ζωή συνεχίζεται και καλό είναι να συνεχιστεί με το ΠΑΣΟΚ ξαναγεννημένο στην Ελλάδα, στον ρόλο που του αρμόζει και τον οποίο δικαιούται απόλυτα.  

Παρ’ όλες τις μάλλον απογοητευτικές εξελίξεις στο μέτωπο των υποψηφιοτήτων που υπονόμευσαν την σοβαρότητα της διαδικασίας,  είναι στο χέρι των δημοκρατικών πολιτών της χώρας να ξαναδώσουν στην παράταξη την χαμένη της αίγλη.

Διαβάστε επίσης

Ποιον καλώ αν θέλω να μιλήσω για την αντιμετώπιση μιας καταστροφής;

«Άστο για αργότερα…»

Η Τουρκία απειλεί, η Ελλάδα θωρακίζεται!