Μετά την καταστροφή στο Μάτι, με όλα τα γνωστά και άγνωστα επακόλουθα, δημιουργήθηκε ένα είδος ρεβανσισμού στο όποιο αριστεύει η Αριστερά: του ξεπλύματος δια του συμψηφισμού.

Το αλήστου μνήμης «Θα σας ταράξουμε στην νομιμότητα», έγινε «Θα σας ταράξουμε στον συμψηφισμό»!

Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Είναι η απόδοση ευθυνών. Ναι, να αναζητηθούν ευθύνες και να φτάσει, σύμφωνα με το γνωστό ανέκδοτο, «το μαχαίρι στο κόκκαλο».

Ωστόσο, πώς να βρεθεί το κόκαλο σε μιαν ασπόνδυλη κομματική πολιτική; Ωραία: να παραιτηθεί ο αρμόδιος υπουργός για την τραγωδία των Τεμπών, Κ. Καραμανλής και να μην συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια. Έτσι πρέπει να γίνει.

Αυτό όμως δεν έγινε στο Μάτι, άρα δημιουργείται ένας αθέμιτος πολιτικός ανταγωνισμός όπου ο Σκουρλέτης όχι μόνο δεν παραιτείται και δεν αποπέμπεται, αλλά δίνει ψυχρά τον Τόσκα και βάζει ξανά υποψηφιότητα – και επιβραβεύεται με την επανεκλογή του για να κάψει άλλους τόσους την επόμενη φορά.

«Ο Πρωθυπουργός είχε δώσει την αποκλειστική αρμοδιότητα στα ζητήματα που αφορούσαν την πολιτική προστασία, στον Αναπληρωτή Υπουργό που τότε ήταν ο κ. Τόσκας. Εγώ, στο μόνο που μπορούσα να συμμετέχω, ήταν στη νομοθετική πρωτοβουλία ενός νόμου, τον οποίο όφειλα να συνυπογράψω», καταθέτει χαρακτηριστικά ο τέως Υπουργός Εσωτερικών, Πάνος Σκουρλέτης.

Όπου ο Τόσκας δεν παραιτείται μέσα σε λίγες ώρες αλλά μετά από 11 ολόκληρες μέρες. Αντίθετα, συντηρείται μια σάπια πολιτική αντίληψη ατιμωρησίας.

Τί οδυνηρή υποκρισία να βγαίνεις στις τηλεοράσεις και να ζητάς αυτό που ο ίδιος δεν έπραξες!… Είναι προφανές ότι με αυτήν την πολιτική πρακτική δεν βελτιώνεται κανείς καθώς το ατύχημα μετατρέπεται σε αντικείμενο κομματικής αντιπαράθεσης και όχι λύσης του προβλήματος.

Αυτή την πολιτική επιβραβεύουν και οι πολίτες που ωρύονται για δικαιοσύνη αθωώνοντας, ωστόσο, τον κομματικό τους ένοχο. Αυτήν την πολιτική ξεπλένουν οι μονομερείς πορείες, διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις. Δεν παρατηρήσαμε στο ασυγκρίτως βαρύτερο έγκλημα στο Μάτι, παρόμοιες κινητοποιήσεις.

Υπάρχει λοιπόν διαπιστωμένα μια εμφανής διαχρονική και επαναλαμβανομένη μονομέρεια στην ευαισθησία.

Σκοτώθηκε από μιαν εγκληματική πράξη ενός αστυνομικού, ο νεαρός Γρηγορόπουλος και αυτό οδήγησε σε μια μαζική υποκινούμενη πολιτική υστερία, ενώ και ευθύνες αποδόθηκαν, και αυτοί οι οποίοι έφταιγαν, τιμωρήθηκαν από την δικαιοσύνη, όμως αυτό δεν φάνηκε αρκετό καθώς η δολοφονία του νεαρού έγινε η πολιτική ευκαιρία ενός κόμματος.

Όπως δεν φάνηκε αρκετή η ατιμωτική καταδίκη του Νίκου Παππά για απιστία, ώστε να παρατηθεί και να μην συμπεριελήφθη στους εκλογικούς καταλόγους.

Όπως δεν έδειξε μια μερίδα συμπατριωτών μας την ίδια ευαισθησία στην πιο κυνική δολοφονία της Μεταπολίτευσης από αρρωστημένους «γνωστούς – αγνώστους» διαδηλωτές με πολιτική ταυτότητα και κάλυψη που έκαιγαν και περιέπαιζαν τους εργαζόμενους στην Μαρφίν μεταξύ των οποίων ήταν και μια έγκυος.

Αντίθετα, έγινε εθνικός ήρωας ο Φύσσας του οποίου οι φονιάδες συνελήφθησαν, παραπέμφθηκαν και καταδικάστηκαν όλως περιέργως όχι από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που δεν έβρισκε αίθουσα να δικάσει τους φασίστες αλλά από την κυβέρνηση της λεγομένης «Δεξιάς».

Περιέργως πώς, εδώ να παρατηρήσουμε ότι συνήθως συλλαμβάνονται φασίστες από «δεξιούς φασίστες» και δεν συλλαμβάνονται «προοδευτικοί» φονιάδες ούτε από δεξιές ούτε από αριστερές κυβερνήσεις.

Όπως γίνεται φανερό, για να αποδοθούν πολιτικές ευθύνες, πρέπει να αναλαμβάνονται από όλους και όχι α λα καρτ. Δεν γίνεται να στήνουμε από τη μια μνημεία επινοημένων νεκρών στην ΕΡΤ και να γκρεμίζουμε τις αναμνηστικές πλακέτες των πραγματικών νεκρών της Μαρφίν και να ζητάμε πολιτικές ευθύνες μόνον όταν αυτές αφορούν τους πολιτικούς μας αντιπάλους.

Το αστείο αυτό τέλειωσε.
Για να αποδοθούν ευθύνες, πρέπει αυτές να γίνονται και αποδεκτές, όπως επίσης όταν κάποιος παραιτείται να μην θεωρείται αυτονόητο, ούτε να μετράμε τα δευτερόλεπτα που πέρασαν μέχρι να παραιτηθεί.

Όταν κάτι διορθώνεται πρέπει να εκτιμάται. Γιατί κατά πως φαίνεται, στην αναζήτηση, ανάληψη και αποδοχή ευθυνών δεν είναι όλοι ίδιοι. Αυτό το «όλοι είναι ίδιοι», το αποκλειστικό επιχείρημα του πλέον ευτελούς λαϊκισμού, αποτελεί τελικά το άλλοθι του κομματισμού.

Να αναζητηθούν και να αποδοθούν ευθύνες όπως αυτές προκύπτουν από τα γεγονότα και όχι τις ιδεολογίες που τα ερμηνεύουν μεροληπτικά.

Έκτος από πολιτικές, να αναζητηθούν και ατομικές ευθύνες και συλλογικές και συνδικαλιστικές και των «ευπαθών ομάδων» και όταν αποδοθούν, να γίνουν αποδεκτές από όλους κι όχι προς χρήση ενός νέου γύρου αντιπολίτευσης που αποσκοπεί στην φθορά του αντίπαλου κι όχι στη λύση των προβλημάτων.

Όχι μαύρο στον Καραμανλή και λευτεριά στον Παππά. Πολιτική συνταξιοδότηση και στους δυο. Όπως δεν έγινε με τον Σκουρλέτη και άλλους πολλούς, για παράδειγμα, στο Μάτι και στη Μάνδρα.
Τέλος, η κοινωνία πρέπει να μάθει ότι, όχι, δεν είναι ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΙ. Κάποιοι είναι καλύτεροι και είναι όλοι αυτοί που με τα στραβά τους αλλά και με τα καλά τους έκαναν την Ελλάδα μια ευρωπαϊκή δημοκρατία, μια δυτική χώρα. Μια χώρα που δεν θα υπήρχε με το ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ!

Διαβάστε επίσης

Κυβερνήσεις συνεργασίας είναι η απάντηση στα πολιτικά διλήμματα της εποχής

Το βίαιο ξεθώριασμα του «επιτελικού» λούστρου

Να κάνουμε τον φόβο τους πραγματικότητα!