Μπορεί το 59% των Γερμανών ψηφοφόρων να θεωρούσε πως ήταν προσωπική υπόθεση της κας Μέρκελ η όποια ασθένεια μπορεί να κρυβόταν πίσω από τα επεισόδια τρόμου που συνόδευαν αρκετές από τις δημόσιες εμφανίσεις της, ως εν ενεργεία Καγκελαρίου της Γερμανίας, στα μέσα του 2019.

Όμως η σχέση ανάμεσα στην υγεία και τη διαδικασία λήψεως μιας απόφασης παύει να ανήκει στη σφαίρα της ιδιωτικότητας όταν η απόφαση αυτή μπορεί να επηρεάσει τη συλλογική τύχη των πολιτών, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των ψυχικώς ή σωματικώς ασθενούντων πολιτικών ηγετών που οι αποφάσεις τους καθορίζουν τη μοίρα των λαών τους και την έκβαση των παγκόσμιων εξελίξεων.

Και για να μη δημιουργηθούν παρεξηγήσεις περί τήρησης της δεοντολογίας ή της ανθρώπινης ευαισθησίας, σταχυολογούμε, από το βιβλίο του Ντέιβιντ Όουεν «Ασθενείς Ηγέτες στην Εξουσία» πως: «Καμία πάθηση δεν πρέπει να θεωρείται αυτομάτως κατακριτέα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ασθένεια αλλάζει τον χαρακτήρα του ανθρώπου, αλλά μερικές φορές η αλλαγή αυτή γίνεται προς το καλύτερο. Ο Φράνκλιν Ρούσβελτ έγινε αυτός που ήταν χάρη στην πολιομυελίτιδα. Η περίπτωση του Κένεντι που έπασχε από τη νόσο του Άντισον, δείχνει ότι καμία πάθηση δεν είναι απαγορευτική για τα ανώτερα αξιώματα».

Τα διαγνωστικά σενάρια που κάνανε, τότε, λόγο περί αφυδάτωσης της κας Μέρκελ, μάλλον, μόνον μεταφορικά, θα ταίριαζαν με τη θεσμική αφυδάτωση αλληλεγγύης των Ευρωπαϊκών Οργάνων διοίκησης και με το ευρύτερα διαταραγμένο ισοζύγιο ισχύος μεταξύ Βορρά και Νότου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά με τις εικαζόμενες διαταραχές του ισοζυγίου ύδατος και ηλεκτρολυτών της τότε Καγκελαρίου της Γερμανίας.

Όπως φαίνεται, οι ασθένειες δεν κάνουν διακρίσεις, μεταξύ απλών ανθρώπων και αρχηγών κρατών, ούτε μεταξύ δημοκρατικώς εκλεγμένων πολιτών και δικτατόρων. Από Σακχαρώδη Διαβήτη και από τη νόσο του Πάρκινσον έπασχε –για παράδειγμα–ο Δικτάτορας της Ισπανίας Φράνκο. Ο Λόρδος Όουεν αναφέρεται στην τακτική, ανεξάρτητη ιατρική αξιολόγηση, ως την καλύτερη δικλείδα ασφαλείας που διαθέτουμε, μαζί με την ειλικρινή στάση των ασθενών αρχηγών κρατών, για ενημέρωση της κοινής γνώμης σχετικά με την κατάσταση της υγείας τους, συμπληρώνοντας πως «θα βοηθούσε επίσης εάν οι Ιατρικοί Σύλλογοι, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο καθιέρωναν έναν κώδικα δεοντολογίας για τα ιατρικά ανακοινωθέντα δημοσίων προσώπων», προτείνοντας και τη θέσπιση νόμων από τα δημοκρατικά καθεστώτα, οι οποίοι να προβλέπουν την ετήσια και υποχρεωτική ιατρική αξιολόγηση των κυβερνώντων τους.

Όταν, τον Ιούλιο του 2015, λίγο πριν το αναίτιο και παρ´ ολίγον καταστροφικό Δημοψήφισμα του «ΟΧΙ» που έγινε «ΝΑΙ», είχα αποδώσει στον τότε Υπουργό Οικονομικών και νυν Αρχηγό του ΜεΡΑ25, Γιάν(ν)η Βαρουφάκη, το -επίσης προταθέν στη διεθνή βιβλιογραφία, από τον Λόρδο Όουεν- «Σύνδρομο της Ύβρεως», μαζί με ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας, δεν διεγίγνωσκα από απόσταση έναν πολιτικό, απλώς είχα στο μυαλό μου αυτό που είπε ο Αμερικανός Δημοσιογράφος Γουόλτερ Λίπμαν, πως «η νέκρωση του πολιτεύματος είναι η νόσος των δημοκρατικών κρατών».

*Ο Xρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc,PhD, είναι ψυχίατρος – διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών, πρόεδρος ΔΣ ΚΕΘΕΑ και μέλος Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας

Διαβάστε επίσης:

Συντριβή και το σύνδρομο του 3%…

Στο όριο της επιβίωσης οι μικρομεσαίοι

Μήπως η εντιμότητα είναι κάποια «κακιά» αρρώστια;