«Οι λαοί που εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς, κλέφτες, απατεώνες και προδότες δεν είναι θύματα αλλά συνένοχοι»

Τζωρτζ Όργουελ

Καθώς η ώρα της  κάλπης πλησιάζει, ολοένα και περισσότερα  σκάνδαλα με πρωταγωνιστές πολιτικά  πολιτικά πρόσωπα δημοσιοποιούνται, προκαλώντας αλγεινή εντύπωση και αγανάκτηση. Ελληνίδα ευρωβουλεύτρια συλλαμβάνεται να χρηματίζεται,  βουλευτής εμπλέκεται  σε υπόθεση πλουτισμού του από «κόκκινα δάνεια», επικεφαλής Γενικής Γραμματείας διαπιστώνεται να ζημίωσε  το ελληνικό Δημόσιο με περίπου 2 εκ. από μπαράζ απευθείας αναθέσεων, Έλληνας ευρωβουλευτής κατηγορείται για κακοποίηση και  βιασμό, προβεβλημένο πολιτικό πρόσωπο κατηγορείται για παιδεραστία.  Υπόκοσμος…

Μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα διαφόρων καναλιών, παρακολουθούμε τους εκπροσώπους των τριών μεγάλων κομμάτων, να διασταυρώνουν τα ξίφη τους, συναγωνιζόμενοι για το ποιος είναι πιο διεφθαρμένος. Και αυτήν την κατάντια, πολλοί από τους κομματικούς εκπροσώπους, αρέσκονται να την ονομάζουν «πολιτικό διάλογο».

Αυτό που είναι πραγματικά αστείο όταν αποκαλύπτεται ένα σκάνδαλο, είναι η έκπληξη που καταλαμβάνει τους εκπροσώπους των υπολοίπων κομμάτων, κυρίως αυτών που έχουν κυβερνήσει. Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους μπροστά στη διαφθορά, στην αδιαφάνεια και στον κομματισμό.

Παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει, κυρίως,  μέσα στη μνημονιακή περίοδο, έχουν να γίνουν πολλά, ώστε να κοπεί οριστικά ο ομφάλιος λώρος της διαφθοράς. Να είναι άραγε μόνο το πολιτικό κόστος που δεν επιτρέπει γενναία βήματα προς αυτή την κατεύθυνση; Ή μήπως δεν συμφέρει κανέναν να αλλάξουν ουσιαστικά τα πράγματα;  Η αδιαφάνεια επιτρέπει στους εκάστοτε «αετονύχηδες» να αναρριχηθούν σε θέσεις-κλειδιά, με σπουδαιότερο εφόδιο την κομματικής τους ταυτότητα και μοναδικό σκοπό τον προσωπικό και, κάποιες φορές, τον κομματικό πλουτισμό.

Πέρα από θεσμούς, νόμους και πολιτικές, χρειαζόμαστε και ικανούς αλλά και έντιμους ανθρώπους να ηγηθούν του τόπου. Χωρίς τέτοιου είδους ανθρώπους κάθε πολιτική θα αναιρείται και σε κάθε νόμο θα βρίσκεται ένα «παραθυράκι». Τέτοιας ποιότητας άνθρωποι θα επέτρεπαν στον κρατικό μηχανισμό  να λειτουργεί καλύτερα, ορθολογικότερα, οικονομικότερα, αποτελεσματικότερα και τότε τι νόημα θα είχαν τα ρουσφέτια των πολιτικών; Πώς θα στήνονταν τα «μεγάλα κόλπα» ; Πώς θα χρηματοδοτούνταν οι καμπάνιες των διαφόρων πολιτευτών ; Πώς θα χρηματοδοτείτο το κόμμα;

Δυστυχώς, ποτέ κανένα από τα δύο, κυρίως, μεγάλα κόμματα που μας κυβέρνησαν επί χρόνια και αναμασούν μια ξύλινη γλώσσα μιας παρακμιακής πολιτικής νοοτροπίας, δεν θα προκρίνουν την  εντιμότητα, την ακεραιότητα, την ηθική αξία ως απαραίτητα εφόδια  ανθρώπων που θα κληθούν  να ηγηθούν της χώρας. Αν ήθελαν να προτείνουν κάτι τέτοιο, και πολύ περισσότερο να το πράξουν, θα το είχαν κάνει εδώ και χρόνια. Αν ήθελαν να αλλάξει κάτι στον τόπο προς αυτή την κατεύθυνση, είχαν την ευκαιρία να το κάνουν, αλλά δεν τόλμησαν.

Ενδεικτικό είναι πως η λέξη έντιμος, ηθικός δεν ακούγεται από τα χείλη κανενός πολιτικού, λες και πρόκειται για βρισιά ή για κάποια βαριά αρρώστια που δεν πρέπει ούτε καν να την αναφέρεις. Προφανώς πρέπει να την θεωρούν παρωχημένη, συντηρητική, μη συμβατική με την εποχή μας;

Αλλά και εμείς ως πολίτες, όταν  ψάχνουμε έναν γιατρό, έναν δικηγόρο, έναν λογιστή, έναν μηχανικό,  τι αναζητούμε ; Πολλές φορές δεν αναζητούμε αυτόν που είναι ο καλύτερος στην επιστήμη του, αλλά  αυτόν που έχει τις καλύτερες διασυνδέσεις, που έχει τις «άκρες», που ξέρει να κάνει τη «δουλειά».

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, δεν φταίνε όλοι αυτοί που κυκλικά μας κυβερνάνε μετά τη μεταπολίτευση, καθότι έχουν δώσει άπειρες φορές το δείγμα γραφής τους. Φταίμε εμείς, που τους ψηφίζουμε και τους αφήνουμε να αποτελούν την πραγματική απειλή για τη χώρα μας. Τους αφήνουμε να κλέβουν το μέλλον μας, να καίνε τα όνειρά μας, να διώχνουν τα παιδιά μας από τη χώρα μας,  να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.

Οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές μας δίνουν  την ευκαιρία να  τιμωρήσουμε τα κόμματα  που, μετά από δεκαετίες κακοδιαχείρησης, μας έβαλαν στα μνημόνια και να ψηφίσουμε μικρότερα κόμματα με ικανούς και έντιμους ανθρώπους με όραμα για τη χώρα μας, που θα εκπροσωπήσουν εμάς και όχι την προσωπική τους ανέλιξη. Ίσως, για να βρεθούν τέτοιας ποιότητας υποψήφιοι θα  χρειαστεί λίγο περισσότερο ψάξιμο, γιατί, συνήθως, αυτοί δεν ανήκουν στα γνωστά προβεβλημένα κομματικά φερέφωνα που παρελαύνουν στα κανάλια.

Αν όμως, τελικά, επιλέξουμε να ψηφίσουμε κόμματα και υποψηφίους που έφεραν τον τόπο στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, τότε δυστυχώς, δεν θα έχουμε πλέον  δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε και η ρήση  «κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν», θα έχει βρει την απόλυτη εφαρμογή του.

(*) Ο Κωνσταντίνος Ζιάβρας, Οικονομολόγος (ΜΒΑ), έχει διατελέσει, μεταξύ άλλων, Οικονομικός Διευθυντής σε εισηγμένη εταιρεία στο Χ.Α.Α. και είναι μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων

Διαβάστε επίσης:

Δ. Σαββόπουλος: Ο Αρχίλοχος της εποχής μας!

Η νέα γενιά μπροστά για Αλλαγή Δημοκρατία Αξιοπρέπεια

Απλή αναλογική – Ψήφος ευθύνης