Το ναυάγιο της αλληλεγγύης ..!
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, από Ασία και Αφρική θέλουν να μεταναστεύσουν στην… κόλαση της Ευρώπης 500 εκατομμύρια άνθρωποι. Δυο ερωτήματα γεννιούνται εύλογα: Το πρώτο αφορά την μέχρι θανάτου επιθυμία αυτών των ανθρώπων -«ανθρώπινων ψυχών» σύμφωνα με την ποιητική διάσταση του εγχώριου προσοδοφόρου ανθρωπισμού- να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη. Εδώ, ωστόσο, υπάρχει μια παραδοξότητα: οι διάφορες συλλογικότητες και άλλες κινηματικές οργανώσεις που προθυμοποιούνται να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των μεταναστών, παρουσιάζουν την Ευρώπη , τον τόπο προορισμού τους ως κόλαση επί της γης.
Ακούγοντας όλες αυτές τις ευαίσθητες φωνές που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των «ανθρώπινων ψυχών» αναρωτιέται κανείς γιατί δεν αποθαρρύνουν τους μετανάστες να ζητήσουν εναλλακτικές λύσεις και κατευθύνσεις; Γιατί, ας πούμε, δεν τους στρέφουν να μεταναστεύσουν στην Κίνα που μπορείς να φτάσεις ανώδυνα, που θα υποδεχτεί τον κάθε μετανάστη με ανοιχτές αγκάλες και δημοκρατικές ευαισθησίες;
Μιλάμε για οικονομικό κολοσσό, σουπερ υπερδύναμη η οποία επίσης αντιστρατεύεται την πανούργα και διεφθαρμένη Δύση και υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αδικίες της ζωής! Τι κάθονται τώρα και καίνε σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Γιατί δεν στρέφονται προς τους παραδείσους των Ινδιών, της αχανούς Ρωσίας που διαθέτει ατελείωτες ακατοίκητες εκτάσεις, γεμάτες προοπτικές ανάπτυξης και προόδου, του πολύχρυσου Ντουμπάι, της χλυδάτης Σαουδικής Αραβίας, του Αζερμπαϊτζάν ή της φιλόξενης για τους αδελφούς μουσουλμάνους, Τουρκίας;
Τι τους έχει πιάσει και θέλουν Ευρώπη;
Το δεύτερο ερώτημα σχετίζεται με τα 500 εκατομμύρια που επιμένουν να επιθυμούν την Ευρώπη για την ζωή τους και είναι πρόθυμοι να την θυσιάσουν προκειμένου να εκμεταλλευτούν και την ελάχιστη πιθανότητα να το πετύχουν, παρά τις καταγγελίες των αλληλέγγυων. Οι άνθρωποι αυτοί πού θα χωρέσουν; Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες τι θα απογίνουν; Οι κατακτήσεις του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, τον οποίο διακαώς γουστάρουν, πώς θα διασωθούν από αυτό το ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό τσουνάμι, των «ανθρώπινων ψυχών»;
Τι ακριβώς σημαίνει πολιτική ανοιχτών συνόρων και πού οδηγεί; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της; Είναι κάτι εφικτό; Γιατί δεν έχει ξαναδοκιμαστεί ένας παρόμοιος οραματισμός; Ιστορικά έχουμε μόνο το παράδειγμα του διεθνισμού της Σοβιετικής Ενώσεως το οποίο κατέληξε σε φυλακές των κοινωνιών και στον εγκλεισμό τους σε ασφυκτικά κλειστά σύνορα και στο τείχος του Βερολίνου όπου όποιος το πλησίαζε από την ανατολική πλευρά τον πυροβολούσαν. Εκεί δεν υπήρχε η άταφη Μαρία του Έβρου, αλλά αμέτρητες άκλαυτες Μαρίες και Μάριοι!
Τέλος, αναρωτιέται κανείς σοβαρά αν όλοι αυτοί οι υποστηριχτές των «ανθρώπινων ψυχών» -που τρέχουν στα τηλεοπτικά παράθυρα χύνοντας μαύρο δάκρυ και πουλώντας χοντροκομμένο εμετικό συναισθηματισμό- είναι εγκληματικές περιπτώσεις ή διαταραγμένες «ψυχούλες».
Πάντως είναι σίγουρα υποκριτές του αισχίστου είδους καθώς δεν τους φταίνε ούτε κατά συμψηφισμό οι δουλέμποροι, οι αυτοπροσδιοριζόμενοι αλληλέγγυοι και οι αργυρώνητες ΜΚΟ που φόρτωσαν σε ένα σαπιοκάικο που χωρούσε 10 άτομα, 700 στοιβαγμένες σαν ζώα «ανθρώπινες ψυχές», αλλά το λιμενικό που δολοφονεί και πνίγει μετανάστες στις ελληνικές θάλασσες, η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας που φωτογραφήθηκε στον φράχτη του Έβρο, προφανώς ο ίδιος ο φράχτης του Έβρου αυτοπροσώπως, οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας γιατί έχουν το θράσος και φυλάνε τα σύνορα και φυσικά ο μεγάλος ένοχος, η Ευρώπη που δολοφονεί με τις συνθήκες και τους νόμους της.
Γι αυτό κι ο Παπαδημούλης που αποτελεί υπόδειγμα ευαίσθητου ανθρωπιστή, καταγγέλλει συστηματικά τη χώρα διεθνώς εκτελώντας κατά συνείδηση την αποστολή του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Διαβάστε επίσης:
Εσύ τι έκανες όταν έγινε το ναυάγιο στην Πύλο;
«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία»