Όχι, δεν είναι μόνο απαράδεκτες οι ομοφοβικές δηλώσεις του Μπέου.

Δεν είναι απλά αισχρές, χυδαίες και για τούτο καταδικαστέες.

Οι δηλώσεις του Μπέου, ή ακριβέστερα αυτό το μίγμα κηρύγματος μίσους, προσβολής και απολίτιστης συμπεριφοράς, από έναν που συμπεριφέρεται ως τραμπούκος της νύχτας, είναι επικίνδυνες.

Είναι ακραία επικίνδυνες έτσι όπως αναπαράγουν στερεότυπα, καλλιεργώντας την απόρριψη, το χλευασμό και την επιθετικότητα.

Ο Μπέος και όσοι τον χειροκροτούν φανερά ή κρυφά, ενσταλάζουν το μίσος της διάκρισης, καταστρέφουν την κοινωνία της ανοχής και του σεβασμού και οδηγούν στα χειρότερα πρότυπα και φαινόμενα, που οδηγούν στην κοινωνική ζούγκλα.

Αυτού του είδους η ρητορική, οδηγεί στην εκτεταμένη βία.

Από το σχολικό μπούλινγκ και την περιθωριοποίηση κάθε διαφορετικού και αδύναμου, έως τη λογική του καψωνιού, που φτάνει μέχρι και στην παρατεταμένη και εξοντωτική στοχοποίηση δια κάθε δυνατού τρόπου.

Στην υποτίμηση και την «επικήρυξη» του «άλλου» – σε μία πιο άγρια και ωμή εκδοχή του «οι κόλαση είναι οι άλλοι». Στον στιγματισμό του διαφορετικού και της διαφορετικότητας.

Στο κάθε είδος ξέσπασμα, κατά οποιουδήποτε σε οποιαδήποτε στιγμή, με κριτήριο ότι δεν είναι «δικοί μας».

Στην τροφοδότηση όλων των ειδών ρατσισμού, καθώς οι απόψεις Μπέου, έχουν βάση το «κυνήγι» όχι των μαγισσών, αλλά οιουδήποτε και οιασδήποτε «απειλεί» την… Μπέικη “κανονικότητα”, που πλασάρει ο περιφερόμενος βωμολόχος και χειροδίκης. 

Και στο τέλος, αυτή η ρητορική εμπεριέχει απειλή κατά της ανθρώπινης ζωής. Διότι, επικρατεί το τυφλό και ανεξέλεγκτο μίσος.

Και όχι, δεν είναι “ελευθερία λόγου”, όπως θέλει να βαφτίζει τα όσα λέει κατά ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων.  Ήταν πραγματικά εξοργιστικά αστεία η προσπάθειά του να επικαλεστεί το Σύνταγμα για να δικαιολογήσει τις ακρότητές του. Το πιθανότερο είναι το μόνο… Σύνταγμα που γνωρίζει να είναι η ομώνυμη πλατεία.  

Η ρητορική αυτού του είδους είναι τόσο επικίνδυνη, που οδηγεί τελικά ακόμα και σε δολοφονίες.

Το είδαμε με τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, το πώς επιδρά η νοοτροπία «μπέου» στις συμπεριφορές των ανθρώπων. Κανείς δεν θέλει, λέει, να κάνει το κακό, αλλά το κακό τελικά γίνεται.

Είτε το έχει στο μυαλό του αυτό ο ίδιος ο Μπέος ή ο κάθε επίδοξος «Μπέος» και «κρυφομπέος», η ρίζα του κακού ξεκινάει από τέτοιου είδους δηλώσεις και ρητορικές.

Δεν οφείλει μόνο η Δικαιοσύνη να πράξει το καθήκον, που επιτάσσει ο νόμος.

Αλλά χρειάζεται και μία ομόθυμη καταδίκη, πολιτική και κοινωνική.

Αλλιώς οι «Μπέοι» θα αποθρασυνθούν, κάνοντας την κοινωνία σαν τα μούτρα τους…

Διαβάστε επίσης

Ο Οπενχάιμερ και η είσοδος στην ατομική εποχή

Με το κόκκινο γαρύφαλλο του αγώνα και της ελπίδας για τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων

Το βουνό των… αριθμών που πρέπει να ανέβει ο Κασσελάκης