«Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», που ολοκληρώθηκε το 1936, μόλις δύο χρόνια πριν από τη δολοφονία του Λόρκα από τους φασίστες του Φράνκο, αντιμετωπίζεται ως αλληγορία ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος. Ο τυραννικός χαρακτήρας της Μπερνάρντα, εξάλλου, αποτελεί σύμβολο του απολυταρχισμού και του συντηρητισμού, προμηνύοντας τη φύση κάθε φασιστικού καθεστώτος. Και όχι μόνο. Η ηρωίδα ενστερνίζεται τις μεθόδους της πατριαρχίας ενάντια στις οποίες «όφειλε» να εναντιωθεί.

Από την άλλη, η καταπίεση της σεξουαλικότητας που εμπεριέχει το έργο αντικατοπτρίζει, σύμφωνα με κάποιους αναλυτές, τις προσωπικές, επώδυνες εμπειρίες του συγγραφέα, ο οποίος ήταν ομοφυλόφιλος.

Σ’ αυτές τις σκέψεις βασίστηκε ενδεχομένως και η Μαρία Πρωτόπαππα, προσδίδοντας στην παράστασή της queer αιχμές, που ακυρώνουν την ύπαρξη άσκησης εξουσίας μόνο από το ένα φύλο.

Κατ’ επέκταση τοποθέτησε στη θέση της επώνυμης ηρωίδας αλλά και στον ρόλο της μεγάλης κόρης Ανγκούστιας άνδρες ηθοποιούς (Χρήστος Στέγιογλου/Δημήτρης Μαργαρίτης).

Επιλογή καθόλου πρωτότυπη, αλλά θεμιτή στην προκειμένη περίπτωση. Δυστυχώς, όμως, η παράστασή της, παρότι περιείχε κάποιες αισθητικά ωραίες σκηνές, έμεινε στην επιφάνεια μη μπορώντας να φθάσει σε βάθος. Υπαινικτικές, επιτηδευμένες χειρονομίες, όπως η σεξουαλική συνεύρεση με ένα σακάκι, λειτούργησαν απλοϊκά, ενώ ο πολιτικός σχολιασμός του συγγραφέα υποβαθμίστηκε σε κάποια συνθήματα ή σκόρπιες φράσεις. Από την άλλη, ο καλός ηθοποιός Χρήστος Στέργιογλου κινήθηκε ήπια με μια υποδόρια ειρωνεία, σκιαγραφώντας ένα ημιτελές, χωρίς πειθώ, πορτρέτο της Μπερνάρντα Άλμπα. Τίποτα στην ερμηνεία του δεν στήριξε τη φλεγόμενη ένταση της αυταρχικής μάνας που μετέδιδε πανικό και φόβο.

Τέλος, οι υπόλοιποι ηθοποιοί αναλώθηκαν σε μελοδραματικές εξάρσεις και αφόρητες εκκωφαντικές φωνές. Ξεχώρισε η έμπειρη Άννα Καλαϊτζίδου, έχοντας αίσθηση του υποκριτικού μέτρου.

Αλλά ας δούμε το έργο…

Εμπνευσμένος από μία αληθινή ιστορία, ο Λόρκα περιγράφει την περίπτωση μιας δεσποτικής αρχόντισσας της εποχής, της Μπερνάρντα Άλμπα, που μετά τον θάνατο του συζύγου της εγκλωβίζει τις πέντε κόρες της μέσα στο σπίτι έχοντας ως πρόσχημα το αυστηρό πένθος οκτώ ετών. Ωστόσο ένας ακόμη λόγος αυτής της σκληρής αντιμετώπισης ήταν η αμετάκλητη πεποίθησή της να τις εμποδίσει να έρθουν σε επαφή με ταξικά κατώτερους άντρες. Κατ’ επέκταση αυτές οι τραγικές υπάρξεις ζούσαν στερημένες από τη θηλυκότητα, τη σεξουαλικότητα, τη μητρότητα και την ελευθερία τους.

Όμως όταν ο Πέπε Ρομάνο εμφανίζεται ως αρραβωνιαστικός της μεγάλης κόρης, πυρπολεί τις καταπιεσμένες επιθυμίες και φαντασιώσεις των αδελφών της. Και τότε το πάθος οδηγεί στην εξέγερση και όλα τινάζονται στον αέρα οδηγώντας στον θάνατο, που βυθίζει για άλλη μια φορά το σπίτι στην απόγνωση.

Διαβάστε επίσης:

Τέχνες και Πόλη: Μια έκθεση για το σώμα στο Κέντρο Τεχνών Μετς κι ένα μπαρ με βιβλικό όνομα

Daddio: Ο Σον Πεν, η αγνώριστη Ντακότα Tζόνσον κι ένα… ταξί – Στον «αέρα» το πρώτο τρέιλερ της ταινίας (video)

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Δράμα, τρόμος και επιστροφή Βέντερς με «Υπέροχες Μέρες» (Videos)