Η ανακοίνωση του νέου κατώτατου μισθού, έχει αναχθεί σε πρωθυπουργική προνομία, και συνήθως έρχεται να ανοίξει το κουτί των παροχών προς τους μελλοντικούς ψηφοφόρους. Το ζήσαμε τον Φλεβάρη του 2019 και έπειτα τον Φλεβάρη του 2023, φέτος ευτυχώς μπήκε η άνοιξη γιατί το πακέτο ως φαίνεται –όσο καλά και να διαφημιστεί- δεν θα έχει δράκο.

Η αναμενόμενη αύξηση του κατώτατου μισθού θα είναι πολύ κάτω από το 908 ευρώ, που είναι το όριο της σχετικής φτώχειας. Και μπορεί η επικοινωνιακή τακτική της κυβέρνησης να υπερκαλύπτει εδώ και 5 χρόνια, τις αδυναμίες, τις αστοχίες και τις αντεργατικές πολιτικές της, ωστόσο εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα κάτι έχει αλλάξει και μάλιστα σημαντικά. Η ανάδυση του κοινωνικού παράγοντα στο προσκήνιο, με τον ιδιάζοντα τρόπο που αυτό συμβαίνει την εποχή της τεχνολογικής επανάστασης και των social media, αρχίζει δειλά δειλά να έχει και δημοσκοπική καταγραφή.

Δύο είναι οι στιγμές που φαίνεται να όξυναν αυτή την ανάδυση, οι μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά η πρώτη επέτειος του φρικαλέου δυστυχήματος/εγκλήματος των Τεμπών που συνοδεύτηκε από το απόλυτο φιάσκο της εξεταστικής επιτροπής στην Βουλή. Το ενοποιητικό στοιχείο των δύο είναι η υπέρβαση της παραλυμένης ατομικότητας, όπως την έχουμε συχνά περιγράψει από το 2010 και έπειτα, και η ταυτόχρονη κατάλυση των θεσμικών λειτουργιών του κράτους από την ΝΔ (αντισυνταγματική νομοθέτηση στην Παιδεία, συγκάλυψη εγκλήματος και απαξίωση της διαδικασίας ειδικά κατά την παρουσίαση στην ολομέλεια όπου και οι συγγενείς των θυμάτων βρέθηκαν μπροστά στα άδεια έδρανα της συμπολίτευσης).

Το καρότο της αύξηση του κατώτατου μισθού, που αφορά πάνω από το 32% των εργαζομένων, θα σταθεί αρκετό μαζί με ίσως κάποιο ακόμα pass μέχρι της εκλογές του Ιουνίου να συγκρατήσει την λαϊκή δυσαρέσκεια; Κάτι τέτοιο ίσως να φαινόταν κοντά στην πραγματικότητα στις προηγούμενες ευρωπαϊκές εκλογές ή ακόμα και στις εθνικές του Ιουνίου. Ωστόσο, η πολιτική κατάσταση στην χώρα έχει αλλάξει άρδην και ο φόβος μιας Ένωσης που γηράσκει συντηρητικοποίουμενη δημιουργεί μια νέα δυναμική και νέες υποχρεώσεις στα κόμματα του προοδευτικού κόσμου, στις ευρύτερες Αριστερές.

Το ερώτημα των ευρωεκλογών δεν αφορά πλέον την μερική αναδίπλωση των πολιτικών λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας, όπως το 2019, αλλά φτάνει στο βάθος των θεμελίων της Ένωσης, στην ουσιαστική εμβάθυνση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, στην πραγματοποίηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, στην Κοινωνική Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η συζήτηση για την νομοθέτηση του ευρωπαϊκού κατώτατου μισθού στο 60% του διάμεσου, για την μείωση του χρόνου εργασίας και την σταδιακή ενσωμάτωση του αιτήματος για έναν αξιοπρεπή μισθό διαβίωσης, που θα καλύπτει τις βασικές ανάγκες των σύγχρονων πολιτών -και όχι απλά εργαζομένων- σε τρόφιμα, παιδική φροντίδα, υγεία, πρόσβαση στο διαδίκτυο, στις μετακινήσεις, στην στέγαση και σε άλλες κοινωνικές ανάγκες, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Η ξέπνοη αύξηση του κατώτατου μισθού που θα ανακοινώσει με στόμφο ο κ. Μητσοτάκης την προσεχή Τετάρτη, είναι ήδη απαξιωμένη στις τσέπες των πλέον φτωχοποιημένων εργαζόμενων.

Το ερώτημα που εμείς θα θέσουμε στον κ. Μητσοτάκη, δεν είναι γιατί δεν έφτασε τον μισθό τουλάχιστον στα 908 ευρώ αλλά πως διασφαλίζει η κυβέρνησή του, ότι το 32 και πλέον τοις εκατό των εργαζομένων που διαβιούν εντός σχετικής και απόλυτης φτώχειας, θα έχει ίση πρόσβαση στα δημοκρατικά, κοινωνικά (παιδεία-υγεία), αθλητικά και πολιτιστικά αγαθά. Πως δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες ώστε οι πολίτες της χώρας να χαίρουν των βασικών αγαθών μιας ευνομούμενης πολιτείας (χωρίς ωτακουστές βεβαίως βεβαίως). Γιατί στο τέλος της ημέρας ο κατώτατος μισθός οφείλει να προσφέρει την αξιοπρέπεια -με σύγχρονους όρους- που κέρδισε ο καθείς με τον μόχθο του.

Δρ. Μαριζέτα Αντωνοπούλου
Διδακτικό Προσωπικό, Τμήμα Κοινωνιολογίας, ΕΚΠΑ
Αν. Γραμματέας Τομέα Εργασίας ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ

Διαβάστε επίσης:

Έχε το νου σου στο παιδί (του Κολωνού)

Μηνύματα εκτροχιασμού για τη ΝΔ

Ουκρανία, Παλαιστίνη, Ερυθρά Θάλασσα: Και στα τρία μέτωπα η Ελλάδα στη λάθος πλευρά της ιστορίας