Το μεγαλύτερο θέμα αυτών των ημερών είναι, τελικά, η υποψηφιότητα του Φρέντι Μπελέρη στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. και ο καβγάς που αυτή έχει πυροδοτήσει. Δυστυχώς όμως αυτός ο καβγάς είναι άλλη μια απόδειξη της πλήρους σύγχυσης που επικρατεί σε αυτή την έρημη χώρα.

Κάποιοι φαίνεται να ξεχνούν ότι η ελληνική πολιτεία διαχρονικά έχει κάνει ελάχιστα για τη μειονότητα, της οποίας τα μέλη έχουν περάσει τα πάνδεινα χωρίς ουσιαστική στήριξη από την Ελλάδα. Το ότι κάποια μέλη της έχουν δεχτεί κατά καιρούς τη στήριξη παραγόντων της ελλαδικής Άκρας Δεξιάς οφείλεται σε αυτήν ακριβώς την εγκατάλειψη.

Να τους θυμίσουμε μήπως ότι με έναν παρόμοιο τρόπο το 2012 η Χρυσή Αυγή του «μηδέν κόμμα κάτι τοις εκατό» εκτοξεύτηκε στο 7% με ορμητήριο τον Άγιο Παντελεήμονα; Ήταν η εποχή που η ενασχόληση με το μεταναστευτικό και τις συνέπειές του – τις οποίες ζούσαν σε όλο τους το μεγαλείο οι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας – ήταν απαγορευμένη από την πολιτική (τους) ορθότητα. Και το πληρώσαμε όλοι.

Αν κάτι, λοιπόν, μπορεί να εξοβελίσει την Άκρα Δεξιά από τη διαχείριση αυτού του τόσο ευαίσθητου θέματος, αυτό είναι η ενεργός ενασχόληση του μακαρίως κοιμώμενου και καναπεδάτου «αθηναϊσμού» με τα προβλήματα των Ελλήνων της Αλβανίας. Και η υποψηφιότητα του Μπελέρη, κακά τα ψέματα, παρότι έχει έναν βάσιμο αντίλογο – ότι ενδεχομένως βολεύει τον Ράμα, ο οποίος θα ξεφορτωθεί ένα πρόβλημά του αν ο Μπελέρης πάει στην Ευρωβουλή –, δεν παύει να βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση.

Διαβάστε επίσης:

Απορία δεξιών ψαλτάδων, βηξ…

Μικρή αλλαγή στο θέμα της… σταθερότητας

Δυνατά ονόματα για το ΠΑΣΟΚ