Είναι κοινοτοπία, αλλά πώς αλλιώς να το πει κανείς; Η φύση εκδικείται ή, για την ακρίβεια, κάποια στιγμή, με μια απλή (γι’ αυτήν) κίνηση, διορθώνει τη δυσμορφία στην οποία την έχει υποβάλει η ανθρώπινη μυωπική δραστηριότητα. Όπως, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος τινάζει τη σκόνη απ’ την άκρη του πέτου του.

Ανησυχούμε για τη Σαντορίνη όλες αυτές τις ημέρες και παρακολουθούμε την ευρεία τηλεοπτική κάλυψη της σεισμικής δραστηριότητας. Και βλέπουμε τους επιστήμονες που σφάζονται μεταξύ τους καθώς δεν μπορούν να συμφωνήσουν και να παραδεχτούν (ξεκινώντας την όποια ενημέρωσή τους) ότι ακόμη η επιστήμη τους δεν έχει καταφέρει να αποκωδικοποιήσει (όλα) τα μυστικά των σεισμικών διεργασιών.

Γνωρίζουμε, λοιπόν, τα μεγέθη των σεισμών, έχουμε μια βάσιμη επιστημονική πρόβλεψη για τον μέγιστο βαθμό που μπορεί να έχει το κύριο σεισμικό γεγονός και επίσης ξέρουμε ότι αυτή η κολοσσιαία γεωλογική δραστηριότητα εξελίσσεται ερήμην της ανθρώπινης δραστηριότητας. Παρ’ όλα αυτά η ανησυχία μας επικεντρώνεται στη Σαντορίνη και ειδικά στην περίφημη καλντέρα του νησιού. Γιατί άραγε;

Μήπως επειδή σε αυτό το απαράμιλλης άγριας ομορφιάς τοπίο δεν έχει μείνει ούτε εκατοστό «αναξιοποίητο»; Μήπως επειδή η αυθαιρεσία, που δεν έχει αφήσει ούτε εκατοστό άχτιστο, προκαλεί τη βάσιμη ανησυχία και τον κίνδυνο να καταρρεύσει ένα μεγάλο τμήμα της καλντέρας μαζί με τα υπερπολυτελή αλλά εφήμερα ανθρώπινα κατασκευάσματα;

Μήπως τελικά το πρόβλημα δεν είναι ο εγκέλαδος που βρυχάται, αλλά ο κρατικός μηχανισμός, που, κατα-λαδωμένος εδώ και δεκαετίες, κοιμάται;

Διαβάστε επίσης:

Για ποια αριστερά πρέπει να μιλήσουμε σήμερα;

Γολγοθάς για την κυβέρνηση, λειψή η αντιπολίτευση

ΑΕΔ – Αναδρομικά: Τι λέει η απόφαση και πώς πρέπει να κινηθεί η κυβέρνηση