Τίτλος ταινίας:  Πέντε Σεπτεμβρίου (September 5)
Σύνοψη: Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων του Μονάχου, το 1972, μια ομάδα Παλαιστινίων τρομοκρατών συλλαμβάνει ως ομήρους ένδεκα μέλη της ισραηλινής αποστολής. Ένα αθλητικό τηλεοπτικό συνεργείο, εξ ανάγκης μετατρέπεται σε πολιτικό, καθώς προσπαθεί να μεταδώσει  έγκαιρα και έγκυρα την είδηση.
Σκηνοθεσία: Τιμ Φεμπάουμ
Πρωταγωνιστούν: Πίτερ Σάαρσγκαρντ, Τζον Μαγκάρο, Μπεν Τσάπλιν

Κάπως έτσι θα άρχιζε και θα τέλειωνε μια συνοπτική περιγραφή της 20ης Ολυμπιάδας, αλλά η ιστορία είχε διαφορετική άποψη. Προς το τέλος της, στις 5 Σεπτεμβρίου, μια ομάδα Παλαιστινίων τρομοκρατών εισέβαλε στα διαμερίσματα της ισραηλινής αποστολής, εκτελώντας ένα μέλος της επιτόπου και συλλαμβάνοντας ένδεκα ομήρους.  Το ολότελα ξαφνικό γεγονός, δεδομένης της απουσίας αστυνομικών δυνάμεων από το ολυμπιακό χωριό, δεν βρήκε στο ελάχιστο προετοιμασμένα τα τηλεοπτικά συνεργεία. Και τότε ήταν που μια ομάδα αθλητικογράφων  μεγάλου αμερικανικού καναλιού αναγκάστηκε να καλύψει μια πολιτική είδηση, και μάλιστα σε ολόκληρο τον κόσμο, αφού διέθετε δορυφορική σύνδεση.

Αρχίζουν να ξετυλίγονται οι τεράστιες μπομπίνες, να ανάβουν τα καντράν των αναλογικών τηλεφώνων, να προσπαθούν να αλιεύσουν οι εξ ανάγκης πολιτικοί δημοσιογράφοι κάποιες εικόνες από τα όσα συμβαίνουν πίσω από τις τραβηγμένες κουρτίνες των παραθύρων. Τεράστιες κάμερες, που δεν κρύβονται εύκολα, προσπαθούν να αποτυπώσουν σε εικόνα το  διαμέρισμα και την ταράτσα όπου κρατούνται οι όμηροι.  Κινήσεις διαγκωνισμού και συνεργασίας ανάμεσα στο ABS και στο CBS , να θυμίζουν τους αγωνιστικούς στίβους. Την ίδια στιγμή που ένδεκα άνθρωποι χάνουν  τη ζωή τους, η επιστήμη – ή νεκροτομή – της είδησης ακονίζει τις νέες της μεθόδους, τις νέες της τεχνικές. Τελικά, πόσο ηθικό είναι να εικονογραφείς την προθανάτια αγωνία και το θάνατο; Από την άλλη, τι μαρτυρίες ιστορικού χαρακτήρα θα είχαμε, αν απουσίαζαν οι κάμερες;

Από δω και πέρα, ξεκινάει η υποκειμενική τοποθέτηση του σκηνοθέτη, ο οποίος μοιάζει διατεθειμένος να χρωματίσει ηθικοπλαστικά, το τότε ασπρόμαυρο φιλμ. Θα έμοιαζε με γουέστερν, σε άλλες εποχές, μόνον που τώρα, απέναντι στους καλούς Αμερικανούς βρίσκονται οι μάλλον ηλίθιοι, όπως εμφανίζονται, Γερμανοί. Από το Νταχάου – οπτικό υλικό από το στρατόπεδο εμφανίζεται εμβόλιμα- ως το γειτονικό Μόναχο του 1972 αποδεικνύονται ανίκανοι και αναξιόπιστοι, καθώς εσφαλμένα μεταδίδουν αρχικά την είδηση ότι οι όμηροι διασώθηκαν. Ευτυχώς οι καλοί Αμερικανοί (υπαρκτό πρόσωπο ο μυθικός διευθυντής Άλρετζ) μπορούν να παρέμβουν, να διορθώσουν, να μεταμορφώσουν. Ακόμη κι ένα αθλητικό συνεργείο μπορεί να υπερασπίσει την τιμή της είδησης.

Κι ενώ το φιλμ ξετυλίγεται με την ευφυή ιδέα της αντανάκλασης του γεγονότος πάνω στον τηλεοπτικό καθρέφτη, σιγά-σιγά διολισθαίνει προς το γνώριμο μοτίβο των κακών και των καλών, καταλήγοντας σε ένα αλληλούια της αμερικανικής κουλτούρας της ελευθερίας. Κι εν τέλει, σε ένα πεδίο όπου ο Σπίλμπεργκ μεγαλούργησε με το δικό του «Μόναχο», ο Τιμ Φεμπάουμ δείχνει φτηνός προπαγανδιστής, σε μια εποχή, που οι «καλοί» της ταινίας ψάχνουν συνηγορία για τα όσα συμβαίνουν στη Γάζα.

Αξιολόγηση: **

Διαβάστε επίσης:

Πίνακας του Μπρίγκελ που είχε κλαπεί από την Πολωνία βρέθηκε σε ολλανδικό… μουσείο μισό αιώνα μετά! (photos/video)

Banksy: Πουλήθηκε για 5,2 εκατ. ευρώ ένα από τα πιο σπάνια έργα του (photos/videos)

Τα «Ηλιοτρόπια» του Βαν Γκογκ φτιαγμένα από τουβλάκια Lego