Υπάρχει κυβερνητική πρόταση που μπορεί να νικήσει τη Ν.Δ. ή στις επόμενες εκλογές θα δούμε ξανά το ίδιο έργο; Μέχρι στιγμής τέτοια πρόταση δεν υπάρχει. Κι επειδή πολλοί συγχέουν τις προγραμματικές εξαγγελίες με την πρόταση εξουσίας, καλό είναι να υπενθυμίσουμε μερικά αυτονόητα.

Η στεγαστική κρίση, η Δικαιοσύνη και η αναβίωση και ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής αμυντικού εξοπλισμού είναι τομείς στους οποίους θαβρει κάποιος θέσεις με μεγάλο ενδιαφέρον.

Όμως οι θέσεις αυτές – ακόμη και αν δεχτούμε ότι καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής και κοινωνικής ατζέντας – δεν συνιστούν προσώρας πρόταση εξουσίας.

Για να διαμορφωθεί αυτή, θα πρέπει να υπάρξει κάτι ακόμη σημαντικότερο: ένα συνδετικό νήμα που θα αρθρώνει τις επιμέρους προτάσεις σε ένα συγκεκριμένο, ευδιάκριτο και ελκυστικό πρόταγμα, ένα μοντέλο διακυβέρνησης που ο καθένας θα μπορεί να καταλάβει πώς και γιατί είναι ανταγωνιστικό προς αυτό της Ν.Δ.

Παλαιότερα θα μιλούσαμε για την προβολή και διεκδίκηση ενός πολιτικού οράματος, αλλά στις μέρες μας αυτές είναι πολύ βαριές κουβέντες…

Άλλωστε, αν ανατρέξουμε στην πολιτική και εκλογική ιστορία της Μεταπολίτευσης, θα διαπιστώσουμε ότι οραματικά στοιχεία είχε η πολιτική πρόταση του ΠΑΣΟΚ σε δύο περιπτώσεις εκφραζόμενη με δύο συνθήματα: με το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» του Ανδρέα Παπανδρέου και τον «εκσυγχρονισμό» και την ΟΝΕ του Κωνσταντίνου Σημίτη.

Και στις δύο αυτές εξαγγελίες συμπυκνώθηκαν αιτήματα που παρέμεναν ανεκπλήρωτα επί δεκαετίες και – ανεξαρτήτως της κατάληξής τους – κινητοποίησαν προσδοκίες για την ικανοποίηση χρόνιων αναγκών και αιτημάτων της ελληνικής κοινωνίας.

Πρόσφατα, σε περιφερειακή συνδιάσκεψη στη Ρόδο, ο Ανδρουλάκης είπε: «Δεν πρέπει να λέμε “να φύγουν αυτοί για να έρθουμε εμείς”. Αλλά να λέμε: “Να φύγουν αυτοί για να υλοποιηθεί το σχέδιό μας για το κράτος, ένα κράτος που θα λειτουργεί ολιστικά, που θα δίνει λύσεις”».

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει δίκιο στο συγκεκριμένο, αλλά κάτι λείπει: η διατύπωση ενός σχεδίου για την Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών, και μάλιστα σε μια εποχή που οι τεραστίου μεγέθους κίνδυνοι για τη χώρα είναι ορατοί σχεδόν από τους πάντες.

Διαχειριστές της μιζέριας και τυχοδιώκτες ήδη διαθέτουμε αρκετούς. Το ζητούμενο είναι οι διεκδικητές της εξουσίας να διαθέτουν σχέδιο και πρόγραμμα για μια χώρα παραγωγική, με συνοχή, με αυτογνωσία, με ισχυρούς θεσμούς καιάμυνα, ικανή να αξιοποιεί τους ανθρώπους της και να διεκδικεί τη θέση της στον κόσμο.

Τίποτε λιγότερο, δηλαδή, από το μίνιμουμ των απαιτήσεων και των αναγκών της χώρας.

Διαβάστε επίσης

Μπορεί μια επιδότηση ενοικίου να οδηγήσει σε αύξηση των ενοικίων;

Η Άγκυρα «γλεντάει» την Αθήνα με το καλώδιο

Η πορεία της Κεντροαριστεράς προς τη σταύρωση