Τίτλος ταινίας: Ο κύριος των νεκρών (Theshrouds)

Σύνοψη: Ο πρωταγωνιστής, ο οποίος έχασε πρόσφατα τη σύζυγό του, κατασκευάζει νεκροταφεία υψηλής τεχνολογίας, στους τάφους των οποίων μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει την αποσύνθεση του αγαπημένου του προσώπου. Κάποια στιγμή εννιά τάφοι βεβηλώνονται και καταστρέφονται. Ποιός και γιατί θα έπραττε κάτι τέτοιο;

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ

Παίζουν: Βενσάν Κασέλ, Ντάιαν Κρούγκερ, Γκάι Πιρς
 
Δυστυχώς, για να ολοκληρώσεις ένα φιλμ δεν αρκεί μια ιδέα. Δε φτάνει να συνδέσεις μια αστραπή με το φως που απαιτούν δύο ώρες φιλμ. Με δεδομένη την απογοήτευση από τις τελευταίες παρουσίες του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, στην πρώτη ώρα της ταινίας του  αισθάνεσαι ότι ξαναβρήκε τη φόρμα του. «Ο κύριος των νεκρών», όπως το θέλει ο ελληνικός τίτλος, έναντι των «Σαβάνων», που είναι ο αυθεντικός, ξεκινάει με ένα εύρημα αντίστοιχο των μεγάλων στιγμών του σκηνοθέτη. Ο πρωταγωνιστής, με πρόσφατα χαμένη τη σύζυγό του, τρέχει μια επιχείρηση με grave tech, όπως εξ αρχής αποκαλύπτεται. Πρόκειται για μια κάμερα, τοποθετημένη στο εσωτερικό των τάφων, με την οποία παρακολουθείς την αποσύνθεση των αγαπημένων σου προσώπων. Μια οθόνη στο εξωτερικό του τάφου, σου επιτρέπει τη σύνδεση με το περιεχόμενό του. Εκεί όπου το σώμα αποσυντίθεται και αυτό το «τεχνολογικό σάβανο» δημιουργεί ένα είδος νεκροφιλίας, κυριολεκτικά μέχρι μυελού οστών. Ο Κρόνενμπεργκ φτάνει ένα επίπεδο βαθύτερα ακόμη και την παραδοσιακή «εντοσθιώδη» λαγνεία προηγούμενων ταινιών του. Ας πούμε του «Crash», με τα πτώματα και τις εκρήξεις τους να αγγίζουν τα όρια τους, φτάνοντας ως το διαμελισμό και την «ανασκαφή» τους.

Αν, ωστόσο, στο «Crash» η ταινία κλείνει τον κύκλο της με τον τρόπο ενός ώριμου σκηνοθέτη του θανάτου, τώρα το αρχικό και ευπρόσδεκτο τράνταγμα του θεατή, το διαδέχεται μια πλατειάζουσα αμηχανία. Ο Καναδός δημιουργός δηλώνει ο ίδιος ότι θέλει να κάνει ένα πεισιθανάτιο αφήγημα,  επηρεασμένο από τον χαμό και της δικής του συζύγου. Σε όλο το πρώτο μέρος η κινηματογράφηση παρακολουθεί με συνέπεια το θέμα, επιλέγοντας τη μινιμαλιστική, γιαπωνέζικης μορφής, κινηματογράφηση. Από το αρχικό ραντεβού γνωριμίας των πρωταγωνιστών, δηλώνεται τόσο ο προβληματισμός, όσο και ο αισθητικός προσανατολισμός του φιλμ: η σύνδεση των δύο ατόμων προτείνεται από τον οδοντίατρο, ο οποίος διακρίνει ταυτότητα στην ακτινογραφική απεικόνιση των γναθιαίων οστών. Οι ακτινογραφίες μάς εισάγουν στον κόσμο της εσώτερης παρατήρησης, για να ακολουθήσει ένα γεύμα στο εστιατόριο του νεκροταφείου, μια ξενάγηση στην «επιχείρησή» του και μια μεστή φιλοσοφική περιγραφή της θανατοκεντρικής σκέψης του. Αρκετά κοντά σε ό,τι θα μπορούσε να ονομαστεί πάγιος «κρονενμπέργκειος» προβληματισμός. Τα πλάνα γεμάτα από τις γωνίες ενός μεταμοντέρνου σκηνικού, αλλά και από αυτές των προσώπων. Ο Βενσάν Κασέλ προσφέρει την αυστηρή γωνιώδη μορφή του στην ολοκλήρωση μιας εικόνας αποστειρωμένης από τα περιττά, φωτισμένης σαν από κερί, που απλώνει τη γλύκα του στο ανακουφιστικό σούρουπο. Το θανατερό περιβάλλον αποκτά μια πρωτότυπα ήρεμη γαλήνη.

Με αυτόν το ρυθμό ο Κρόνενμπεργκ συνεχίζει, συμπληρώνοντάς το και με άλλες σταθερές του προβληματισμού του. Οι θεατές αυτής της βασανιστικής αποσύνθεσης των πτωμάτων, μοιάζουν να το ευχαριστιούνται, μια μορφή ηδονοβλεπτικής πράξης. Κι εμείς οι ίδιοι, θεατές του ίδιου έργου, καταδεικνυόμαστε ως συνένοχοι. Εξάλλου, ο κινηματογραφόφιλος είναι ένα είδος νόμιμου «ματάκια». Σε λίγο προστίθεται και η περί διδύμων αναζήτησή του (ας μην ξεχνάμε ότι η καλύτερη ταινία του παραμένει το «Deadringers», οι Δίδυμοι) . Η αντανάκλαση σε θέση εσόπτρου, εσωτερικού κατόπτρου δηλαδή, για τη μελέτη του ίδιου μας του εαυτού. Εδώ, μάλιστα, το σχετικό σκεπτικό φτάνει σε πιο ακραία μορφή, αποτελεί και την έκπληξη του τέλους της ταινίας. Το αποστεωμένο φως ενισχύει την παράδοξα κατευναστική θέα του εσωτερικού των πτωμάτων και ο έρωτας των ζωντανών αποτελεί το ιδανικό αντίβαρο θανάτου.

Ως εδώ, η κινηματογραφική ευφορία της επανόδου ενός καλού φίλου. Η βεβήλωση του τάφου, η οποία ακολουθεί, ξεστρατίζει το έργο σε μονοπάτια Τζέιμς Μποντ: η αναζήτηση του ενόχου, με γκάτζετ του αύριο. Οι διάλογοι αρχίζουν να μεταβάλλονται σε ανούσιους και φλύαρους, η σκηνοθετική σκέψη αναδύεται στην επιφάνεια, παραμένοντας εκεί και λίγο μετά εξαφανίζονται και οι μαγικοί λυτρωτικοί φωτισμοί. Θαρρείς κι ο σκηνοθέτης βιάζεται να τελειώσει την ταινία, τη φέρνει στο ύψος φτηνών κατασκοπευτικών αναγωγών και φτάνει στα επίπεδα πρόχειρων γυρισμάτων. Εν τέλει, όλα καταλήγουν σε ένα σχεδόν αφελές πλάνο αισιοδοξίας μιας καινούργιας αυγής, ενός νέου φωτός. Απότομο, ανερμάτιστο, μόνο και μόνο για να συντηρηθεί η ελπίδα ενός καλύτερου επέκεινα.

Αξιολόγηση: **1/2

Διαβάστε επίσης:

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: Το animation «Flow» τιμήθηκε με το Βραβείο Κοινού LUX 2025 (photos/videos)

«The Smashing Machine»: Εντυπωσιακό το πρώτο trailer του νέου αθλητικού δράματος της A24 (photo/video)

«Ο Οδυσσέας στον Άδη» του Κωνσταντίνου Γρηγορίου στο «Ολύμπια» στις 12 Μαΐου