Το «μανιφέστο» του ανθρώπου που δολοφόνησε δύο Ισραηλινούς στην Ουάσινγκτον φέρνουν στο φως της δημοσιότητας αμερικανικά ΜΜΕ.

Ο δράστης, ο οποίος έχει ταυτοποιηθεί και ονομάζεται Ελίας Ροντρίγκεζ, σε ένα κείμενο περίπου 900 λέξεων καταδικάζει τη δράση του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων – όχι μόνο τώρα, αλλά διαχρονικά – αλλά και τη στάση των ΗΠΑ έναντι της δράσης του Ισραήλ.

Παράλληλα, δηλώνει ότι η ενέργειά του «θα ήταν ηθικά δικαιολογημένη αν είχε γίνει πριν από 11 χρόνια κατά τη διάρκεια της “Προστατευτικής Ακμής”, περίπου την εποχή που εγώ προσωπικά συνειδητοποίησα έντονα την κτηνώδη συμπεριφορά μας στην Παλαιστίνη. Αλλά νομίζω ότι για τους περισσότερους Αμερικανούς μια τέτοια ενέργεια θα ήταν παράνομη, θα φαινόταν παράλογη. Χαίρομαι που σήμερα τουλάχιστον υπάρχουν πολλοί Αμερικανοί για τους οποίους η ενέργεια αυτή θα είναι εξαιρετικά ευανάγνωστη και, κατά κάποιο περίεργο τρόπο, το μόνο λογικό πράγμα που έπρεπε να γίνει».

Αναλυτικά το κείμενο του Ροντρίγκεζ έχει ως εξής:

Επεξήγηση

20 Μαΐου 2025

Halintar είναι μια λέξη που σημαίνει κάτι σαν κεραυνός ή αστραπή. Στον απόηχο μιας πράξης οι άνθρωποι αναζητούν ένα κείμενο για να καθορίσουν το νόημά της, οπότε ιδού μια προσπάθεια. Οι φρικαλεότητες που διαπράττουν οι Ισραηλινοί εναντίον της Παλαιστίνης αψηφούν την περιγραφή και αψηφούν την ποσοτικοποίηση. Αντί να διαβάζουμε περιγραφές, ως επί το πλείστον τις παρακολουθούμε να εκτυλίσσονται σε βίντεο, μερικές φορές ζωντανά. Μετά από λίγους μήνες ραγδαίας αύξησης του αριθμού των νεκρών, το Ισραήλ είχε εξαλείψει την ικανότητα να συνεχίσει ακόμη και να μετρά τους νεκρούς, κάτι που εξυπηρέτησε καλά τη γενοκτονία του.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το υπουργείο Υγείας της Γάζας καταγράφει 53.000 νεκρούς από τραυματική βία, τουλάχιστον δέκα χιλιάδες βρίσκονται κάτω από τα ερείπια, και ποιος ξέρει πόσες χιλιάδες άλλοι νεκροί από ασθένειες που θα μπορούσαν να προληφθούν, από πείνα, με δεκάδες χιλιάδες να κινδυνεύουν τώρα από επικείμενο λιμό λόγω του ισραηλινού αποκλεισμού, και όλα αυτά επιτρέπονται από τη συνενοχή της δυτικής και της αραβικής κυβέρνησης. Το γραφείο πληροφοριών της Γάζας περιλαμβάνει τους δέκα χιλιάδες κάτω από τα ερείπια μαζί με τους νεκρούς στη δική του καταμέτρηση.

Στα δελτία ειδήσεων υπάρχουν αυτές οι «δέκα χιλιάδες» κάτω από τα ερείπια εδώ και μήνες, παρά τη συνεχή κατασκευή περισσότερων ερειπίων και τον επανειλημμένο βομβαρδισμό των ερειπίων ξανά και ξανά και τον βομβαρδισμό των σκηνών μέσα στα ερείπια. Όπως και ο αριθμός των νεκρών στην Υεμένη, ο οποίος είχε παγώσει σε μερικές χιλιάδες για χρόνια υπό τους βομβαρδισμούς Σαουδικής Αραβίας-Ηνωμένου Βασιλείου-ΗΠΑ πριν αποκαλυφθεί καθυστερημένα ότι ανέρχεται σε 500 χιλιάδες νεκρούς, όλα αυτά τα στοιχεία είναι σχεδόν σίγουρα εγκληματικά υποεκτιμημένα.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να πιστέψω τις εκτιμήσεις που ανεβάζουν τον αριθμό των θυμάτων σε 100.000 ή και περισσότερο. Από τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους έχουν δολοφονηθεί περισσότεροι από ό,τι κατά τη διάρκεια της «Προστατευτικής Ακμής» και του «Χυμένου Μολύβδου» μαζί. Τι περισσότερο μπορεί να πει κανείς σε αυτό το σημείο για το ποσοστό των κατακρεουργημένων και καμένων και ανατιναγμένων ανθρώπινων όντων που ήταν παιδιά. Εμείς που αφήσαμε να συμβεί αυτό δεν θα αξίζουμε ποτέ τη συγχώρεση των Παλαιστινίων. Μας έχουν αφήσει να το ξέρουμε αυτό.

Μια ένοπλη ενέργεια δεν είναι απαραίτητα μια στρατιωτική ενέργεια. Συνήθως δεν είναι. Συνήθως είναι θέατρο και θέαμα, μια ιδιότητα που μοιράζεται με πολλές άοπλες ενέργειες. Η μη βίαιη διαμαρτυρία κατά τις πρώτες εβδομάδες της γενοκτονίας φαινόταν να σηματοδοτεί κάποιου είδους καμπή. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν ενωθεί τόσες δεκάδες χιλιάδες με τους Παλαιστίνιους στους δρόμους της Δύσης. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν αναγκαστεί τόσοι πολλοί Αμερικανοί πολιτικοί να παραδεχτούν ότι, τουλάχιστον ρητορικά, οι Παλαιστίνιοι ήταν επίσης ανθρώπινα όντα. Αλλά μέχρι στιγμής η ρητορική δεν έχει αποδώσει πολλά. Οι ίδιοι οι Ισραηλινοί επαίρονται για το δικό τους σοκ από το ελεύθερο χέρι που τους έδωσαν οι Αμερικανοί για να εξοντώσουν τους Παλαιστίνιους.

Η κοινή γνώμη έχει μετατοπιστεί ενάντια στο γενοκτόνο κράτος απαρτχάιντ και η αμερικανική κυβέρνηση απλά ανασήκωσε τους ώμους, θα τα καταφέρει χωρίς την κοινή γνώμη τότε, θα την ποινικοποιήσει όπου μπορεί, θα την πνίξει με τις αόριστες διαβεβαιώσεις ότι κάνει ό,τι μπορεί για να περιορίσει το Ισραήλ όπου δεν μπορεί να ποινικοποιήσει τη διαμαρτυρία ευθέως. Ο Aaron Bushnell και άλλοι θυσιάστηκαν με την ελπίδα να σταματήσει η σφαγή και το κράτος εργάζεται για να μας κάνει να νιώσουμε ότι η θυσία τους έγινε μάταια, ότι δεν υπάρχει ελπίδα στην κλιμάκωση για τη Γάζα και ότι δεν έχει νόημα να φέρουμε τον πόλεμο στο σπίτι. Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να πετύχουν. Οι θυσίες τους δεν έγιναν μάταια.

Η ατιμωρησία που νιώθουν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησής μας για την υποκίνηση αυτής της σφαγής θα πρέπει να αποκαλυφθεί ως ψευδαίσθηση, λοιπόν. Η ατιμωρησία που βλέπουμε είναι η χειρότερη για όσους από εμάς βρίσκονται σε άμεση γειτνίαση με τους γενοκτόνους. Ένας χειρουργός που περιέθαλψε θύματα της γενοκτονίας των Μάγια από το κράτος της Γουατεμάλας διηγείται μια περίπτωση κατά την οποία χειρουργούσε έναν ασθενή που είχε τραυματιστεί σοβαρά κατά τη διάρκεια μιας σφαγής, όταν, ξαφνικά, ένοπλοι μπήκαν στο δωμάτιο και πυροβόλησαν τον ασθενή μέχρι θανάτου πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, γελώντας καθώς τον σκότωναν. Ο γιατρός είπε ότι το χειρότερο ήταν να βλέπει τους δολοφόνους, που ήταν γνωστοί σε αυτόν, να καμαρώνουν ανοιχτά στους τοπικούς δρόμους τα επόμενα χρόνια.

Αλλού, ένας άνθρωπος με συνείδηση προσπάθησε κάποτε να πετάξει τον Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα από ένα πλοίο που κατευθυνόταν προς το Martha’s Vineyard στη θάλασσα, εξοργισμένος με την ίδια ατιμωρησία και αλαζονεία που έβλεπε σε αυτόν τον σφαγέα του Βιετνάμ, καθώς καθόταν στο σαλόνι του πλοίου και γελούσε με τους φίλους του. Ο άνδρας τα έβαλε με την «ίδια τη στάση του ΜακΝαμάρα, που σου έλεγε: »Η ιστορία μου είναι μια χαρά, και μπορώ να είμαι σκυφτός πάνω από ένα μπαρ σαν αυτό με τον καλό μου φίλο Ραλφ εδώ και να το κοπανάς«». Ο άνδρας δεν κατάφερε να πετάξει τον ΜακΝαμάρα από έναν διάδρομο στο νερό, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών κατάφερε να γαντζωθεί στα κάγκελα και να αναρριχηθεί στα πόδια του, αλλά ο δράστης εξήγησε την αξία της απόπειρας λέγοντας: «Λοιπόν, τον έβγαλα έξω, μόνο οι δυο μας, και ξαφνικά η ιστορία του δεν ήταν και τόσο ωραία, έτσι δεν είναι;».

Λίγα λόγια για την ηθική της ένοπλης διαδήλωσης. Όσοι από εμάς είμαστε κατά της γενοκτονίας παίρνουμε ικανοποίηση όταν υποστηρίζουμε ότι οι δράστες και οι υποκινητές έχουν χάσει την ανθρωπιά τους. Συμμερίζομαι αυτή την άποψη και καταλαβαίνω την αξία της για τον κατευνασμό του ψυχισμού που δεν αντέχει να δεχτεί τις φρικαλεότητες που παρακολουθεί, ακόμη και διαμεσολαβημένες μέσω της οθόνης. Αλλά η απανθρωπιά έχει από καιρό αποδειχθεί συγκλονιστικά κοινή, καθημερινή, πεζή ανθρώπινη. Ένας δράστης μπορεί λοιπόν να είναι ένας στοργικός γονιός, ένα φιλάρεσκο παιδί, ένας γενναιόδωρος και φιλεύσπλαχνος φίλος, ένας συμπαθής ξένος, ικανός για ηθική δύναμη κατά καιρούς όταν τον βολεύει και μερικές φορές ακόμη και όταν δεν τον βολεύει, και όμως να είναι ένα τέρας το ίδιο. Η ανθρωπιά δεν απαλλάσσει κάποιον από τη λογοδοσία.

Η ενέργεια θα ήταν ηθικά δικαιολογημένη αν είχε γίνει πριν από 11 χρόνια κατά τη διάρκεια της «Προστατευτικής Ακμής», περίπου την εποχή που εγώ προσωπικά συνειδητοποίησα έντονα την κτηνώδη συμπεριφορά μας στην Παλαιστίνη. Αλλά νομίζω ότι για τους περισσότερους Αμερικανούς μια τέτοια ενέργεια θα ήταν παράνομη, θα φαινόταν παράλογη. Χαίρομαι που σήμερα τουλάχιστον υπάρχουν πολλοί Αμερικανοί για τους οποίους η ενέργεια αυτή θα είναι εξαιρετικά ευανάγνωστη και, κατά κάποιο περίεργο τρόπο, το μόνο λογικό πράγμα που έπρεπε να γίνει.

Σας αγαπώ μαμά, μπαμπά, αδελφούλα, την υπόλοιπη οικογένειά μου, συμπεριλαμβανομένου και εσάς, O*.

Ελεύθερη Παλαιστίνη

-Ελίας Ροντρίγκεζ

Διαβάστε επίσης

Η νέα «ενέδρα» του Τραμπ στον Νοτιοαφρικανό πρόεδρο κάνει τους ξένους ηγέτες να το… ξανασκεφτούν πριν πάνε στον Λευκό Οίκο

WSJ: Πιθανή νέα συνάντηση στο Βατικανό για την Ουκρανία

Σημαντική τουρκο-συριακή συνάντηση στη Δαμασκό