Από τη στιγμή που οι φιλοκυβερνητικές φωνές στα μέσα ενημέρωσης – περιττά τα ονόματα μεταξύ μας – αποθεώνουν τον Γιώργο Φλωρίδη και ο Άδωνις Γεωργιάδης τον υμνεί σαν να πρόκειται για «ήρωα πολέμου», καταλαβαίνεις ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης του Μητσοτάκη, πρέπει να ξεπέρασε κατά πολύ ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.

Για όλα αυτά νιώθει υποχρεωμένος στη νέα παράταξή του. Και το ανταποδίδει με κάθε τρόπο.

Είτε καταφεύγοντας στον ποινικό λαϊκισμό για να πλήξει δήθεν την αριστερά, είτε αγνοώντας βασικά στοιχεία λειτουργίας της δικαιοσύνης και προσβάλλοντας τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών. Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει. Εξελίχθηκε κανονικά σε άνθρωπο για όλες τις δουλειές – κάπως σαν τον Ριπ στο Γελοουστόουν.

Τι έκανε πάλι;

Στη συζήτηση που έγινε στην Ολομέλεια της Βουλής για την προανακριτική στο έγκλημα των Τεμπών ο κ. Φλωρίδης, ήταν πιο τοξικός κι από αντιδραστήρα του Τσερνομπίλ. Και με στρεψοδικία που θα ζήλευαν οι μετρ του είδους.

• Επιτέθηκε στη Ζωή Κωνσταντοπούλου για τον… πατέρα της και για τη στάση του… Συνασπισμού το 2000 στην υπόθεση του Σάμινα. Η Ζωή ήταν τότε… 24 ετών και πάντως ούτε για τις πολιτικές αποφάσεις του πατέρα της, ούτε για τον Συνασπισμό γίνεται να απολογηθεί. Αλλά ο τότε υπουργός Αθλητισμού, φαίνεται ότι… απλώς παρίστατο στην κυβέρνηση που επί των ημερών της οποίας έγινε η πολύνεκρη τραγωδία στην Πάρο – πάντα φταίνε όλοι οι άλλοι.
• Επιτέθηκε στη Ζωή Κωνσταντοπούλου για μία νομική υπόθεση, την οποία η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας χειρίστηκε ως δικηγόρος. Δεν ξέρω πόσο δεοντολογικό είναι αυτό και τι πολιτική διάσταση μπορεί να έχει, ώστε να τεθεί στην αντιπαράθεση. Σίγουρα όμως είναι αντιδεοντολογικό να αναφέρει ο υπουργός Δικαιοσύνης της χώρας από το βήμα της Βουλής ονόματα πολιτών, οι οποίες υπήρξαν θύματα βιασμού. Αμφιβάλω αν τις ρώτησε καν, αλλά και πάλι πρόκειται για μία δικαστική υπόθεση.
• Συνέχισε τις επιθέσεις στους συγγενείς. Έστω με τον μανδύα της επίθεσης στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Μετά το «είστε για τα μπάζα», χαρακτήρισε την προσπάθεια των συγγενών να φτάσει στη δικαιοσύνη (και να κριθεί από αυτή, όχι από την πολιτική πλειοψηφία της Βουλής) η μήνυσή τους για το έγκλημα των Τεμπών, ως «συμμαχία των απελπισμένων του ξυλολίου».  Πράγματι, θα συμφωνήσω ότι πολλοί συγγενείς είναι απελπισμένοι, αλλά όχι για τους λόγους που εννοεί ο κ. Φλωρίδης. Είναι απελπισμένοι διότι δεν υπάρχει κράτος δικαίου στη χώρα και τους απαγορεύεται να αποταθούν στη δικαιοσύνη για να διεκδικήσουν το δίκιο τους, όπως το πιστεύουν και όπως έχουν δικαίωμα όλοι οι πολίτες. Αυτό δεν περιποιεί τιμή σε έναν υπουργό Δικαιοσύνης σε ευνομούμενη χώρα. Κανονικό υπουργό, κανονικής δικαιοσύνης και προφανώς σε άλλη χώρα, όχι στη δική μας. 

Διαβάστε επίσης:

Η δυτική αποτυχία έφερε τον πόλεμο

Blue Skies ή Blue Lies;

Η κυνική αλαζονεία του Μητσοτάκη και η ύβρις στους συγγενείς