Η εικόνα του Τραμπ να καταχεριάζει Ισραήλ και Ιράν, επειδή δεν τήρησαν την εκεχειρία του και επειδή «δεν ξέρουν τι διάολο κάνουν», ίσως για κάποιους είναι λίγο αστεία.

Το τέλος των εχθροπραξιών μεταξύ Τελ Αβίβ και Τεχεράνης – μέχρι μια επόμενη κρίση που ίσως ξεσπάσει κάποια άλλη στιγμή – είναι πλέον βέβαιο, άρα και οι ανησυχίες της Ελλάδας και των Ευρωπαίων για ένα χάος στην αγορά ενέργειας μετριάζονται κατά πολύ.

Κάθε ένας από τους Τραμπ, Νετανιάχου και Χαμενεΐ έχει τους λόγους του να βάλει τέλος σε αυτόν τον πόλεμο κρατώντας την αξιοπρέπειά του και πουλώντας την εικόνα του νικητή στο εσωτερικό της χώρας του και διεθνώς.

Έτσι ή αλλιώς, ο στόχος της επίθεσης του Ισραήλ ήταν περιορισμένος – οι πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν και η δυνατότητά του να παραγάγει σύντομα πυρηνικά όπλα – και ακριβώς αυτός ο χαρακτήρας του εν λόγω πολέμου επέτρεψε στις ΗΠΑ να συμμετάσχουν.

Όμως κανένας από τους τρεις δεν έχει τη δυνατότητα να τραβήξει κι άλλο το σχοινί χωρίς να διακινδυνεύσει σοβαρά:

● Ο Νετανιάχου την εικόνα του νικητή που καθυστέρησε για κάποιο (άγνωστο) χρονικό διάστημα την οπλική πυρηνική δυνατότητα του Ιράν και του στέρησε όλα τα περιφερειακά δεκανίκια ενισχύοντας την ασφάλεια του Ισραήλ.

● Ο Τραμπ την εικόνα αυτού που δίνει λύσεις τις οποίες κανείς άλλος δεν μπορεί να δώσει – χτυπώντας απροσπέλαστες εγκαταστάσεις του Ιράν και επιτυγχάνοντας εκεχειρία μεταξύ ασυμβίβαστων εχθρών.

● Ο Χαμενεΐ την εσωτερική του ισχύ και σταθερότητα με την αίγλη ότι «απάντησε» δήθεν στα ίσα στον «τρισκατάρατο σιωνιστή» εχθρό του ξεφορτώνοντας το στοκ των παλαιάς τεχνολογίας πυραύλων του και αποφεύγοντας να χρεωθεί μια συντριπτική ήττα που θα ισοδυναμούσε με εσωτερική αναταραχή.

Προφανώς κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι αυτή η αντιπαράθεση τελείωσε. Κάθε άλλο.

Μπορεί πολλοί να προτιμούν την οπτική περί «πολέμου μεταξύ μεγάλων δυνάμεων δι’ αντιπροσώπων», αλλά αυτή είναι πολύ περιορισμένη και δεν αναιρεί πραγματικές και αξεπέραστες αντιπαλότητες των «αντιπροσώπων», οι οποίες θα υπήρχαν ακόμη και χωρίς τους ανταγωνισμούς ΗΠΑ, Κίνας και Ρωσίας.

Σε ό,τι αφορά τα δικά μας, προφανώς η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να είναι ανακουφισμένη, ιδιαίτερα ως προς τους κινδύνους – γεωπολιτικούς και οικονομικούς – που θα συνεπαγόταν ένας εκτροχιασμός αυτής της σύγκρουσης. Ωστόσο οι προκλήσεις δεν της λείπουν ούτε στο εσωτερικό – σκάνδαλα – ούτε στο διπλωματικό πεδίο, όπου τα προβλήματα αυξάνονται, πληθύνονται και γίνονται όλο και πιο περίπλοκα…

Διαβάστε επίσης:

Ανδρέας Παπανδρέου, 29 χρόνια μετά, πρότυπο ηγεσίας

Εξουδετέρωση της ιρανικής πυρηνικής απειλής

Οι βόμβες του Τραμπ στο Ιράν και οι συνέπειες για την Ελλάδα