Αν κάποιος ρίξει μια ματιά στα κόμματα της αντιπολίτευσης τον τελευταίο έναν χρόνο, από τις ευρωεκλογές μέχρι σήμερα, θα διαπιστώσει ότι πολλά εξ αυτών, όταν δεν ασχολούνται με εσωτερικές φαγωμάρες, καταναλώνουν ένα 80% έως και 100% της ενέργειάς τους σε δύο μόνο θέματα: τα Τέμπη και τη Γάζα, τα οποία προσφέρονται το μεν για καταγγελία της κυβέρνησης, το δε για ιδεολογική περιχαράκωση έναντι των άλλων μικρών κομμάτων.

Αν, τώρα, κοιτάξει κάποιος και τις δημοσκοπήσεις, θα διαπιστώσει ότι το ίδιο χρονικό διάστημα τα εν λόγω κόμματα παίζουν ένα παιχνίδι σχεδόν μηδενικού αθροίσματος, στο πλαίσιο του οποίου κάποιος χάνει, κάποιος κερδίζει, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο με ανταλλαγές εικονικών (δημοσκοπικών) ψηφοφόρων μεταξύ τους.

Η κυβέρνηση παραμένει σταθερή μετά την πανωλεθρία των ευρωεκλογών και τσιμπάει με αργό ρυθμό από τους αναποφάσιστους.

Αυτή η εικόνα δεν είναι «παγωμένη», αλλά φιλοτεχνείται από διάφορα δράματα, τρικυμίες και θριάμβους, που ωστόσο συμβαίνουν μέσα σε ένα ποτήρι νερό, χωρίς να προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην κοινωνία.

Κυρίως όμως χωρίς να επηρεάζουν την κυβέρνηση, αφού τίποτε δεν της αφαιρούν και τίποτε δεν της προσθέτουν. Δύο παράλληλοι κόσμοι.

Πώς θα μπορούσε αυτό το παιχνίδι να μην έχει μηδενικό άθροισμα για την αντιπολίτευση;

Μόνο αν κάποιο από τα κόμματα μπορούσε να διεισδύσει στο κοινό της Ν.Δ., να αυξήσει τα ποσοστά του και, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, να προβάλει ως διεκδικητής της εξουσίας και να συμπιέσει τη λοιπή αντιπολίτευση.

Έχουμε γράψει και άλλοτε πως μόνο το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε θεωρητικά να το επιτύχει και το τελευταίο διάστημα επιχειρεί κάτι να κάνει σε αυτήν την κατεύθυνση.

Για παράδειγμα η ομιλία του Ανδρουλάκη στον ΣΕΒ περιείχε μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, τα οποία, ανεξάρτητα από το πώς τα κρίνει ο καθένας, έδειξαν ότι το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να μιλήσει συγκεκριμένα και με προτάσεις

● για την ανάπτυξη,
● για την παραγωγή και το μοντέλο της,
● για την προσέλκυση επενδύσεων,
● για την ανάγκη να επικεντρωθούμε στην τεχνολογία και σε προϊόντα προστιθέμενης αξίας και άλλα πολλά.

Έχει προφανώς τη σημασία του ένα κόμμα της αντιπολίτευσης να μην εξαντλεί το «παραγωγικό» και «αναπτυξιακό» μανιφέστο του σε μισθολογικά αιτήματα, τα οποία ούτως ή άλλως είναι αναπόσπαστο μέρος της πρότασής του.

Έχει επίσης σημασία να επικεντρώνει στην παραγωγή πλούτου σε μεγάλο βάθος χρόνου λαμβάνοντας υπόψιν την ανθεκτικότητα της οικονομίας και των φυσικών πόρων, την επάρκεια της χώρας, τις ανάγκες της, το δημογραφικό, την άμυνα και όλα τα άλλα στοιχεία που διασφαλίζουν την οικονομική και εθνική αειφορία.

Το ΠΑΣΟΚ το προσπαθεί σε ένα περιβάλλον στο οποίο πολλοί άλλοι δίνουν την αίσθηση ότι έχουν πνιγεί στον βούρκο της πολιτικής μυθοπλασίας – για να το πούμε ευγενικά.

Το τι θα καταφέρει είναι μια άλλη ιστορία. Τουλάχιστον το προσπαθεί…

Διαβάστε επίσης:

Ο ελληνικός λαός να απαιτήσει την απεμπλοκή της χώρας μας από τους πολέμους!

Το νέο γήπεδο του ΠΑΟΚ και η ανισότητα με την Αθήνα για τη χρηματοδότηση  

Σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ: H διαφθορά των λίγων και η φτώχεια των πολλών