Ο ΣΕΒ, διά στόματος της Υπουργού Εργασίας, εξήγγειλε ότι θα φέρει σχέδιο νόμου που θα νομιμοποιεί τις 13 ώρες δουλειάς σε έναν εργοδότη, απογειώνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Είναι λογικό ο αναγνώστης να αναρωτηθεί «από πότε είναι αυτή η εφημερίδα;».

Θα μπορούσε να είναι κάπου ανάμεσα στον 5ο και 15ο αιώνα μ.Χ., στον Μεσαίωνα. Κι όμως! Η κυβέρνηση της ΝΔ, από κοινού με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, ο ένας προσθέτοντας στα αντεργατικά τερατουργήματα του άλλου, έχουν σχεδιάσει οι εργαζόμενοι να μην έχουμε ζωή, ελεύθερο χρόνο, ξεκούραση, δικαιώματα!

Προκαλούν λέγοντας ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ζητούν να δουλεύουν 13 ώρες τη μέρα. Μάλλον θα συνομίλησε με τίποτα ολογράμματα του ψηφιακού κράτους. Τα «επιχειρήματα» τα οποία επιστρατεύουν δεν είναι τίποτα άλλο, από μια καραμπινάτη προσπάθεια συγκάλυψης ενός εγκλήματος που διεξάγεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς, με θύτη το κέρδος και θύματα τους εργαζόμενους, τις ζωές μας.

Θέλει θράσος, την ίδια ώρα που επιχειρηματικοί όμιλοι, κυβερνητικοί παράγοντες και παρατρεχάμενοι θησαυρίζουν με όποιον τρόπο μπορεί να βάλει η ανθρώπινη φαντασία, να κάνουν διαλέξεις περί «ελευθερίας». Βέβαια, όταν μιλάνε αυτοί για «ελευθερία», εννοούν ότι μετά τις 13 ώρες δουλειάς είσαι «ελεύθερος» να φας λίγο, να δεις την οικογένειά σου λίγο, να ξεκουραστείς λίγο, γιατί πολύ δεν προλαβαίνεις… πρέπει να πας για δουλειά πάλι!

Την εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης θέλουν να δουλεύουμε σαν τις μηχανές

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση της πολεμικής εμπλοκής, για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αναλαμβάνει να «τρέξει» τον πόλεμο στους χώρους δουλειάς και την πολεμική οικονομία και προετοιμασία, με «σπασμένα φρένα»!

Επιχειρούν να κανονικοποιήσουν τη βαρβαρότητα. Την εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης, της τεράστιας ανάπτυξης των επιστημών και της τεχνικής, αντί να δουλεύουμε λιγότερο απολαμβάνοντας τις δυνατότητες της εποχής, μας παρουσιάζουν ως «σύγχρονο» να ζεις τόσο – όσο χρειάζεται για να πας την επόμενη μέρα για δουλειά!

Ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα Ελληνικά Πετρέλαια στον κλάδο της Ενέργειας. Πριν λίγο καιρό πραγματοποιήθηκε ένας μεγάλος κύκλος εργασιών συντήρησης του Διυλιστηρίου στην Ελευσίνα. Η συντήρηση αυτή προϋποθέτει το σταμάτημα του Διυλιστηρίου. Το σταμάτημά του σημαίνει χαμένα κέρδη. Για να μετριαστεί η «χασούρα» έπρεπε να τελειώσει η συντήρηση όσο πιο γρήγορα γίνεται, γιατί όπως λέγανε και τα στελέχη της εταιρίας, «τα χρονοδιαγράμματα είναι αυστηρά». Έτσι το Υπουργείο Εργασίας έδωσε άδεια στην εταιρεία για επιπλέον των «νόμιμων» υπερωριών, 65.000 ώρες υπερωρίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα εκατοντάδες εργαζόμενοι να δουλεύουν 7 στα 7, ασταμάτητα 12ωρα πότε πρωί και πότε βράδυ, εξωθώντας τους στην σωματική και πνευματική εξάντληση, μακριά από τις οικογένειές τους, μέσα σε ένα ανθυγιεινό και επικίνδυνο περιβάλλον, όπως είναι τα διυλιστήρια.

Εκατοντάδες αντίστοιχα παραδείγματα σε όλους τους κλάδους. Αφού με όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο η εργοδοσία έχει το «πράσινο φως» να ορίζει το πότε, το πόσο και αν θα δουλεύουμε και για τι μισθό θα δουλεύουμε. Αν νομίζουν – κυβέρνηση και επιχειρηματικοί όμιλοι – ότι θα κοιτάμε τη ζωή και θα την μετράμε σε 13ωρες βάρδιες, είναι γελασμένοι!

Γιατί 13 ώρες δουλειάς σημαίνει να ζεις για να δουλεύεις! Να σμπαραλιάζεται η καθημερινότητά σου, χωρίς να μπορείς να προγραμματίσεις προσωπική και κοινωνική ζωή.

Γιατί 13 ώρες δουλειάς σημαίνει να ρισκάρεις να μη γυρίσεις σπίτι μετά τη δουλειά. Πόσοι συνάδελφοί μας τραυματίστηκαν σοβαρά στη βάρδια, πόσοι με επαγγελματικές ή άλλες ασθένειες. Άλλοι χάσανε τη ζωή τους στο μεροκάματο, άλλοι μόλις λίγα μέτρα μετά τη πύλη του εργοστασίου, αφού η εξάντληση δεν μένει πίσω στο «χτύπημα της κάρτας».

Παντού ξεσηκωμός! Όλοι για έναν και ένας για όλους!

Κυβέρνηση και εργοδοσία κραυγάζουν «τα κεφάλια μέσα», όμως εμείς με τους αγώνες μας μάθαμε να περπατάμε με τα κεφάλια ψηλά! Οι εργαζόμενοι γνωρίζουμε καλά πως τίποτα δεν πρόκειται να μας χαριστεί. Άλλωστε έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε, έχουμε μάθει να νικάμε!

Σε όλη τη χώρα σωματεία, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα ζεσταίνουν τις μηχανές! Δε θα χαθεί ούτε μία μέρα.

Αν θέλουμε να δουλεύουμε και να ζούμε με αξιοπρέπεια δεν έχουμε άλλη επιλογή! Όλοι στα συνδικάτα! Να μην επιτρέψουμε να ζούμε σαν σκλάβοι!

Η μάχη κρίνεται σε κάθε χώρο δουλειάς! Τώρα χρειάζεται να δυναμώσουμε τον αγώνα μας, ώστε να υπογραφούν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με σύγχρονα δικαιώματα και ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς. Να δουλεύουμε 7ωρες τη μέρα και 5 μέρες την εβδομάδα, για μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.

Έχουμε χρέος απέναντι στον άνθρωπο, στη ζωή μας, στις οικογένειές μας. Δε θα ανεχτούμε να αδειάσουν τα σπίτια μας! Δε θα δεχτούμε να γεμίσουν μάρμαρα οι χώροι δουλειάς!

*Ο Γιώργος Γαρεφαλάκης είναι μέλος του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενέργειας

Διαβάστε επίσης:

ΟΠΕΚΕΠΕ: O Ντ’Αρτανιάν κι οι τρεις σωματοφύλακες

Το λιβυκό πάθημα – Ο Χαφτάρ, ο Πούτιν και η πρόθυμη Ελλάς

Τα ιερά και τα όσια της αρπαχτής