Ο τουρισμός –λένε όλοι– είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας. Και πράγματι, τα νούμερα το αποδεικνύουν: ρεκόρ αφίξεων, αυξημένα έσοδα, ξενοδοχεία γεμάτα σε όλους τους προορισμούς. Κι όμως, την ίδια ώρα που τα αεροδρόμια «βουλιάζουν» από τουρίστες, εκατοντάδες μικρομεσαίοι ξενοδόχοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά και… βάζουν πωλητήριο.

Μέσα σε μόλις έναν μήνα, 323 ξενοδοχεία και τουριστικά καταλύματα αναρτήθηκαν προς πώληση, σύμφωνα με τα στοιχεία του Δικτύου E-Real Estates. Σε σχέση με τον περσινό Μάιο, η αύξηση φτάνει το 63%! Μιλάμε για έκρηξη.

Η προσφορά δεν περιορίζεται σε κάποια γωνιά της Ελλάδας. Φτάνει απ’ άκρη σ’ άκρη της τουριστικής επικράτειας: Κρήτη, Πελοπόννησος, Κυκλάδες, Ιόνιο, Χαλκιδική, Αττική. Από μικρά παραθαλάσσια χωριά μέχρι δημοφιλείς νησιωτικούς προορισμούς, οικογενειακές επιχειρήσεις με 10–30 δωμάτια βγαίνουν στο σφυρί.

Γιατί πουλάνε τα ξενοδοχεία;

Όχι γιατί τους τελείωσαν οι τουρίστες – κάθε άλλο. Το 2024 έκλεισε με 36 εκατομμύρια αφίξεις, και το 2025 ξεκίνησε με αύξηση σχεδόν 6% στο πρώτο τετράμηνο. Άρα τι φταίει;

Οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες μιλούν για «ασφυξία»: παλιά χρέη από δάνεια, έξοδα που δεν βγαίνουν, ενεργειακό κόστος στα ύψη, τιμές προμηθειών ανεβασμένες, προσωπικό που δεν βρίσκεις εύκολα και φορολογία χωρίς ανάσα. Όσοι δεν έχουν το κεφάλαιο να αναβαθμίσουν την επιχείρησή τους, να φτιάξουν μια ιστοσελίδα της προκοπής ή να μπουν σε πλατφόρμες κρατήσεων, απλά δεν επιβιώνουν στον σύγχρονο ανταγωνισμό.

Κι αν δεν καταφέρνουν να πουλήσουν, έρχεται ο πλειστηριασμός. Μέχρι τον Μάιο του 2025, είχαν προγραμματιστεί 132 πλειστηριασμοί ξενοδοχείων. Πέρυσι, συνολικά έγιναν 289. Ήδη έχουν «κλειδώσει» ημερομηνίες για άλλους 176 μέχρι το τέλος της χρονιάς. Το πρόβλημα δεν είναι μεμονωμένο – είναι πανελλαδικό και διαρκές.

Εδώ μπαίνουν στη μέση τα γνωστά… κοράκια. Τα μεγάλα funds από το εξωτερικό – και μερικά από το εσωτερικό – δεν χάνουν την ευκαιρία. Αγοράζουν είτε απευθείας ξενοδοχεία, είτε «πακέτα» κόκκινων δανείων. Ένα κουρεματάκι εδώ, ένα χαρτί με εγγυήσεις εκεί, και το ακίνητο περνά στα χέρια τους. Φτηνά και γρήγορα.

Το σενάριο είναι γνώριμο: οικογενειακή επιχείρηση δεν τα βγάζει πέρα, περνάει το δάνειο στο fund, το fund παίρνει το ξενοδοχείο και φέρνει νέο μάνατζερ, νέα τιμολόγηση και – συχνά – νέους εργαζόμενους. Το κέρδος μένει εκτός Ελλάδας και η τοπική κοινωνία μένει με τις αναμνήσεις.

Το ερώτημα που πλανάται είναι ξεκάθαρο: ο τουρισμός πάει καλά, αλλά για ποιον; Για τον οικογενειάρχη που είχε 15 δωμάτια και πάλευε να τα κρατήσει όλο τον χρόνο; Ή για τα funds που χτίζουν αλυσίδες ξενοδοχείων με φθηνά deals και τεράστια κέρδη;

Αν συνεχιστεί αυτή η τάση, ο ελληνικός τουρισμός δεν θα ανήκει πια στους Έλληνες. Η παραδοσιακή φιλοξενία – αυτή που έφερνε πίσω τον επισκέπτη – κινδυνεύει να χαθεί μέσα σε έναν άψυχο, corporate τουρισμό, όπου όλα είναι στάνταρ, απρόσωπα και κεντρικά ελεγχόμενα.

Το μεγάλο στοίχημα για την πολιτεία είναι να κρατήσει «ζωντανό» τον μικρό και μεσαίο ξενοδόχο. Να δώσει ανάσες ρευστότητας, δυνατότητα αναβάθμισης, ουσιαστική στήριξη. Αλλιώς, το success story του τουρισμού θα αποδειχτεί φούσκα – για τους λίγους που θα έχουν μείνει να το παρακολουθούν.

Διαβάστε επίσης:

Κομισιόν: Στις κυβερνήσεις το μπαλάκι των… μειωμένων επιδοτήσεων – «Ξηλώνει» την ΚΑΠ η φον ντερ Λάιεν, στα κάγκελα οι αγρότες

70.000 όμηροι δανειολήπτες ελβετικού φράγκου: Λύση ή «νομιμοποίηση μιας απάτης» 5 δισ. ευρώ;

Καθυστερεί η έκδοση συντάξεων – Μειώνονται οι αιτήσεις, αυξάνονται όμως οι ληξιπρόθεσμες πληρωμές