Παρά τη φιέστα αισιοδοξίας που στήνουν τα επίσημα στοιχεία για την τουριστική σεζόν του 2025, οι επαγγελματίες του κλάδου κρατούν μικρό καλάθι — και μάλλον όχι αδίκως. Ναι μεν οι αφίξεις αυξάνονται και τα έσοδα δείχνουν να ανεβαίνουν, αλλά πίσω από τους αριθμούς κρύβεται μια δυναμική πιο εύθραυστη απ’ ό,τι θέλουν να παραδεχτούν οι κυβερνητικοί ιθύνοντες και οι τουριστικοί φορείς.

Η τουριστική κίνηση, αν και σε τροχιά ανάκαμψης, χαρακτηρίζεται από παθογένειες που επανέρχονται σαν καλοκαιρινό déjà vu: η κατά κεφαλήν δαπάνη παραμένει υποτονική, οι κρατήσεις διασπείρονται χρονικά και τα ξενοδοχεία — ακόμα και πέντε αστέρων — μπαίνουν σε λογική εκπτώσεων τύπου Black Friday για να κρατηθούν στον αφρό. Έκπτωση 30%-40% σε high season; Κάποτε θα ακουγόταν ως κακή φάρσα. Σήμερα αποτελεί εργαλείο επιβίωσης.

Ο τουρίστας του 2025 δεν κυνηγά πλέον πολυτελείς εμπειρίες, αλλά «τίμια τιμή». Κι αυτό αποτυπώνεται παντού: στη στροφή προς τις βραχυχρόνιες μισθώσεις (που ήδη από τον Απρίλιο ξεπέρασαν το 1 εκατ. διαθέσιμες κλίνες), στη μείωση της κατανάλωσης στην εστίαση, όπου αρκετές επιχειρήσεις σε κορεσμένους προορισμούς βλέπουν τον τζίρο τους να συρρικνώνεται έως και 15%, και φυσικά στις διανυκτερεύσεις — που ναι μεν υπάρχουν, αλλά δεν ακολουθούν τον ρυθμό των αφίξεων.

Τα νούμερα, αν εξεταστούν με φόντο το 2024, δείχνουν επιβράδυνση: οι διεθνείς αφίξεις για το πρώτο τετράμηνο αυξήθηκαν κατά 5,8% και τα έσοδα κατά 10,6%. Ακούγεται καλό, αλλά πέρυσι η αύξηση ήταν 20% και 22% αντίστοιχα. Με άλλα λόγια, το πάρτι καλά κρατεί — αλλά πλέον χωρίς μουσική.

Ακόμη και σε περιοχές όπου καταγράφεται αύξηση πληρότητας, όπως η Αττική (87,9% τον Μάιο), το στοίχημα της βιωσιμότητας των τουριστικών μονάδων παραμένει ανοιχτό. Στην υπόλοιπη Ελλάδα, η μέση πληρότητα του Μαΐου κινήθηκε μόλις στο 62%, αποτυπώνοντας τον κόπο των επαγγελματιών να γεμίσουν κλίνες, συχνά εις βάρος της τιμής ή της ποιότητας.

Στον αέρα επικρατεί η ίδια ανισορροπία: η κίνηση στο «Ελ. Βενιζέλος» αυξήθηκε 7,6%, στα περιφερειακά αεροδρόμια μόλις 1,9%. Οι επισκέπτες έρχονται αλλά διαμένουν λιγότερο, καταναλώνουν λιγότερο, επενδύουν λιγότερο στην εμπειρία. Είναι ο λεγόμενος «τουρίστας επιβίωσης»: φτάνει, βλέπει, φεύγει — και το πολύ πολύ να πάρει κι έναν φραπέ στο χέρι.

Προσθέστε σ’ αυτό το μίγμα τις γεωπολιτικές εντάσεις (Μέση Ανατολή), την αστάθεια στην ευρωπαϊκή οικονομία (με την αγορά της Γερμανίας ιδιαίτερα υποτονική), και την παγκόσμια καχυποψία λόγω πληθωριστικών πιέσεων και επιτοκίων, και έχετε έναν κλάδο που προσπαθεί να σταθεί όρθιος ανάμεσα σε κερδοφορία και ανασφάλεια.

Το κρίσιμο στοίχημα αφορά — όπως πάντα — τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο. Πέρυσι, οι προβλέψεις έπεσαν έξω. Το peak season έμεινε στην ονομασία και όχι στα αποτελέσματα. Φέτος, η προσδοκία βασίζεται στις last-minute κρατήσεις, ένα μοντέλο που θυμίζει ρώσικη ρουλέτα με ταμειακές μηχανές: μπορεί να “κάτσει”, μπορεί και όχι.

Όπως παραδέχεται και στέλεχος μεγάλης ξενοδοχειακής αλυσίδας: «Τα σημάδια είναι ενθαρρυντικά, αλλά οι λεπτομέρειες κρύβουν τη δυσκολία». Και πράγματι — το success story του ελληνικού τουρισμού είναι μάλλον σε φάση αναθεώρησης. Με τα κόστη να αυξάνονται, τις δομές να πιέζονται και τους επισκέπτες να μετράνε τα ευρώ, το ερώτημα δεν είναι μόνο πόσοι έρχονται — αλλά τι αφήνουν πίσω τους.

Διαβάστε επίσης:

Κομισιόν: Στις κυβερνήσεις το μπαλάκι των… μειωμένων επιδοτήσεων – «Ξηλώνει» την ΚΑΠ η φον ντερ Λάιεν, στα κάγκελα οι αγρότες

70.000 όμηροι δανειολήπτες ελβετικού φράγκου: Λύση ή «νομιμοποίηση μιας απάτης» 5 δισ. ευρώ;

Καθυστερεί η έκδοση συντάξεων – Μειώνονται οι αιτήσεις, αυξάνονται όμως οι ληξιπρόθεσμες πληρωμές