«Έγκλημα», «εγκληματικός-ή-ό», «εγκληματίας». Τρεις λέξεις που μπήκαν για τα καλά στο πολιτικό μας λεξιλόγιο τα τελευταία χρόνια και κυριάρχησαν πλήρως στον αντιπολιτευτικό λόγο από την εποχή της πανδημίας.

Η χρήση τους δεν σπάνιζε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά η έκταση, η ένταση και η συχνότητα στη χρήση τους την τελευταία πενταετία είναι απίστευτη.

Η αρχή έγινε για να καταγγελθεί (κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ) η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη στα θέματα της πανδημίας, όταν κάθε επιλογή, κάθε μέτρο, κάθε πιθανή αβελτηρία ή αργοπορία, κάθε – σκόπιμη ή μη – παράλειψη, κάθε θεωρούμενη ως ανεπάρκεια χαρακτηριζόταν με τη λέξη «έγκλημα» ή «εγκληματικός».

Διόλου τυχαία, η χρήση αυτών των χαρακτηρισμών συνέπεσε με την πρωτοφανή άνθηση κάθε λογής θεωριών συνωμοσίας.

Αυτό το λεξιλόγιο άρχισε να συνοδεύει σχεδόν κάθε πράξη ή παράλειψη ή λάθος – ή… ό,τι άλλο θέλετε – της κυβέρνησης, με αποκορύφωμα το εφιαλτικό δυστύχημα με τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη, που στέρησε τη ζωή από 57 ανθρώπους. Η χρήση του έκτοτε εκτοξεύτηκε και άρχισε ένας κανονικός πόλεμος για την επικράτησή του.

Γύρω και από την υπόθεση των Τεμπών – συμπτωματικά; – άρχισαν να καλλιεργούνται θεωρίες συνωμοσίας (ξυλόλιο, χαμένοι ή εξαερωμένοι νεκροί κ.λπ.) που ήταν αδύνατον να αποδειχτούν και κάποια στιγμή κατέρρευσαν.

Κοινό χαρακτηριστικό πανδημίας και Τεμπών ήταν η προσπάθεια να αποδοθούν ποινικές ευθύνες όχι μόνο σε στελέχη της κυβέρνησης, αλλά και στον ίδιο τον Μητσοτάκη.

Ένα άλλο κοινό τους ήταν ότι οι χαρακτηρισμοί περί εγκλήματος εκφέρονταν από πολιτικά στελέχη και κόμματα τα οποία δεν είχαν αξιοσημείωτη προοπτική, ωστόσο επεδίωκαν να ορίσουν την ατζέντα της αντιπολίτευσης και να πρωταγωνιστήσουν χωρίς να χρειαστεί να προσφύγουν σε κυβερνητικά προγράμματα και άλλα τέτοια… περιττά.

Το κατάφεραν για πάρα πολύ καιρό, με συνέπεια να κυριαρχήσουν δημοσκοπικά για ένα διάστημα, να αναγκάσουν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα εξουσίας σε προσαρμογή του πολιτικού τους λόγου και να υπονομεύσουν την ανάγκη για διατύπωση μιας πρότασης εξουσίας. Το μεγαλύτερό τους κατόρθωμα ήταν ότι:

● Μετέτρεψαν την αντιπολίτευση σε διαγωνισμό οξύτητας προκαλώντας απογοήτευση – και αποστροφή – σε όσους αναζητούν πρόταση εξουσίας, με συνέπεια, αντί να ενισχύεται η αντιπολίτευση, να μεγαλώνει η γκρίζα ζώνη της «αναποφασιστικότητας».

● Έδωσαν πολύτιμες ανάσες σε μια κυβέρνηση την οποία βαρύνουν πολλές πολιτικές «αμαρτίες», αφού της επέτρεψαν να εμφανίζεται ως δύναμη «λογικής» απέναντι στον «παραλογισμό». Η δημοσκοπική επιστροφή της Ν.Δ. σε όρια δημοσκοπικής αξιοπρέπειας μετά τη βύθιση, λόγω των Τεμπών, ήταν εντυπωσιακή και συνέβη μόνο εξαιτίας του ξεσαλώματος κάποιων που νόμιζαν ότι… «έριξαν τον Μητσοτάκη».

● Αφαίρεσαν το ειδικό βάρος των όρων «έγκλημα» κ.λπ. διά της κατάχρησής τους με συνέπεια σήμερα να μην προκαλούν ούτε το στοιχειώδες ενδιαφέρον του μεγάλου ακροατηρίου.

Αυτό που δεν έλαβαν υπόψιν ήταν ότι το μεγαλύτερο τμήμα του αναποφάσιστου εκλογικού σώματος εν τέλει θα ψηφίσει με κριτήριο όσα αφορούν τη ζωή του και όχι για να επιβραβεύσει τον νικητή στον διαγωνισμό οξύτητας. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν σήμερα, θα το καταλάβουν στην κάλπη…

Διαβάστε επίσης

Συνέντευξη Μητσοτάκη: Όταν η ευθύνη χάνεται στον καθρέφτη

Αποκούμπι για την κυβέρνηση η απουσία εναλλακτικής

Ο ποταμός Έβρος στέρεψε