Ο ελληνικός πληθυσμός κλείνει το ρήμα «καταρρέω» σε όλους τους χρόνους και τις εγκλήσεις θυμίζοντας το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου! Ναι μεν τη χρονική περίοδο 2010 – 2024 ο συνολικός πληθυσμός μειώθηκε κατά 6,4%, αλλά υπολογίζεται ότι το 2100 ο πληθυσμός θα έχει πλέον εκπέσει στους 7,3 εκατομμύρια ανθρώπους. Την ίδια στιγμή τα εγκλήματα κατά της παιδικής και βρεφικής ηλικίας δίνουν και παίρνουν.

Θυμίζω ένα έγκλημα που είχε γίνει το 2017 εναντίον ενός παιδιού, που το κουβάλαγε μετά την έξωσή από το σπίτι ο «πατέρας» του σε μια θήκη εργαλείων. Τελικά το 2022 η κοινωνία σοκάρεται με αυτό το ειδεχθές έγκλημα που έχει έδρα την Κυψέλη: Ο Πολωνός πατριός του επτάχρονου Ανδρέα ήταν ο δολοφόνος που τον έπνιξε σε συνεργασία με τη μάνα του και επί πέντε χρόνια έκρυβαν τη σορό σε λάρνακα στην ταράτσα της πολυκατοικίας.

Θυμίζω το ανεξακρίβωτο έγκλημα που είχε γίνει στη Μακεδονία, με αποτέλεσμα να ψάχνουν για περισσότερο από μια δεκαετία τον δράστη, να ερευνούν και να μην τον βρίσκουν. Θυμίζω τον Μανώλη Δουρή, που σκότωσε αφού προηγουμένως βίασε τον γιό του, θυμίζω τα εγκλήματα της Ρούλας Πισπιρίγκου εναντίον βρεφών, 3 τον αριθμό, που ξεπεράστηκαν μόνο από τα εγκλήματα της Ειρήνης Μουρτζούκου, 5 τον αριθμό, όπως φαίνεται.

Το φθινόπωρο του 1999 ο 40χρονος Γιώργος Μεταξάκης, για να εκδικηθεί την εν διαστάσει σύζυγό του, παίρνει τα τέσσερα παιδιά του – τους τρεις γιους του, ηλικίας 10, 4 και 2, και τη 12χρονη κόρη του – και τα πηγαίνει με το αυτοκίνητό του στον Αλμυρό ποταμό στο Ηράκλειο. Εκεί δένει τα χέρια της κόρης του στον λεβιέ για να μην μπορεί να κουνηθεί και πετά στα κρύα και ορμητικά νερά του ποταμού τα τρία αγόρια.

Και έπεται συνέχεια: Μία γειτόνισσα ανακαλύπτει τυχαία το νεκρό σώμα της 13χρονης Βασούλας Βουλγαράκη μέσα σε μία λίμνη αίματος. Το άψυχο σώμα του παιδιού ήταν κατακρεουργημένο, σε βαθμό ώστε να σοκάρει τους πάντες. Η μητέρα της μικρής Βασούλας κατηγορεί αμέσως τον εν διαστάσει σύζυγό της, ο οποίος έγινε ο βασικός ύποπτος. Τελικά, ο ύποπτος συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη για τη δολοφονία της μικρής του κόρης. Ο λόγος που προέβη σε αυτή την αποτρόπαια πράξη; Ήταν για να εκδικηθεί την πρώην σύζυγό του, που τον εγκατέλειψε…

Δύο χρόνια νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του 1997, στο Κακοτάρι Ηλείας, η 48χρονη Παναγιώτα Τσιφρικά δηλητηρίασε την έγκυο ανύπαντρη κόρη της επειδή φοβόταν για το τι θα πει το χωριό. Η νεαρή κοπέλα έκρυβε την εγκυμοσύνη της από όλους, ώσπου κάποια στιγμή η μητέρα της το αντιλήφθηκε και μη αντέχοντας την κατακραυγή του χωριού πήρε το δηλητήριο, γέμισε ένα μπουκαλάκι και το φύλαξε. Το μοιραίο βράδυ η Παναγιώτα μαγείρεψε φακές και έβαλε στα παιδιά της να φάνε, ειδικά όμως στο πιάτο της εγκυμονούσας κόρης της υπήρχε το δηλητήριο. Η 48χρονη ομολόγησε τη δολοφονία του παιδιού της λέγοντας: «Έχω άλλα δύο κορίτσια, πώς θα τα πάντρευα ύστερα από τέτοια ντροπή;».

Θυμίζω έναν χρόνο μακρινό, όπως το 1972, όταν είχε εκτελεστεί ο Βασίλης Λυμπέρης για τη δολοφονία της πεθεράς του και άλλων τριών μελών της οικογένειάς του. Η δολοφονία που κρίθηκε σε χρόνο ρεκόρ – μέσα σε μερικούς μήνες – είχε πολλές ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από την πραγματοποίησή της. Πάντως ο Λυμπέρης ήταν ο τελευταίος που εκτελέστηκε, διότι στη συνέχεια η ποινή του θανάτου εξέλιπε από το ελληνικό «σωφρονιστικό» σύστημα.

Δολοφονίες αλλά και ειδική ευαισθησία

Δολοφονίες παιδιών, εφήβων, βρεφών, αλλά την ίδια στιγμή το πανελλήνιο συγκλονίζεται για τις δολοφονίες ζώων – που μπορεί να είναι αρκούδες, γάτες, σκυλιά, αλεπούδες. Τα ζώα είναι μικρά, είναι καλοσυνάτα συνήθως, είναι επιθετικά, αλλά και ευγενικά. Πολλοί και διάφοροι ξεσηκώνονται, δηλώνουν την αποστροφή και τη φρίκη τους, αλλά οπωσδήποτε δεν μπορούν να καλύψουν αυτό το «ανισοζύγιο»: το ανισοζύγιο ευαισθησίας ανάμεσα σε ανθρώπους και ζώα, που έχει κάτι το προκλητικό, αλλά χάρις στις φιλοζωικές οργανώσεις έχει ενταχθεί στη ζωή μας.

Ανάμεσα στα άλλα έχουμε και τις σαδιστικές δολοφονίες των σιωνιστών στη Γάζα, που εμπνέουν αισθήματα φρίκης: Οι σιωνιστές περιμένουν τους κατοίκους να συγκεντρωθούν και μετά αρχίζουν τις ντουφεκιές – κι όποιον πάρει ο χάρος. Πάντως μέσα στα πλήθη των σκοτωμένων και ακρωτηριασμένων πρώτα έρχονται τα παιδιά κάθε ηλικίας.

Το γραφείο Τύπου της κυβέρνησης της Γάζας προειδοποίησε σε δραματικούς τόνους ότι η πολιτική του Ισραήλ σχετικά με την ανθρωπιστική βοήθεια οδηγεί σε μια «άνευ προηγουμένου και επικείμενη ανθρωπιστική καταστροφή» τονίζοντας ότι 100.000 παιδιά ηλικίας δύο ετών και κάτω, συμπεριλαμβανομένων 40.000 βρεφών, κινδυνεύουν να πεθάνουν μέσα σε λίγες μέρες. Αυτό οφείλεται στην «πλήρη έλλειψη βρεφικού γάλακτος και συμπληρωμάτων διατροφής, καθώς και στο συνεχές κλείσιμο των διαβάσεων και στην παρεμπόδιση της εισόδου των απλούστερων βασικών προμηθειών» ανέφερε σε ανακοίνωσή του το γραφείο Τύπου.

Γύρω στο 2100 δεν μας βλέπω καλά, οι στατιστικές δεν χαρίζονται. Οι στατιστικές λένε ό,τι δεν λέει μια επιμέρους αποτρόπαιη δολοφονία και κατά τούτο θυμίζουν μια έκφραση που αποδίδεται στον Στάλιν. Οι δολοφονίες παιδιών έχουν κίνητρο το μίσος για τη ζωή των άλλων. Όπως και οι αυτοκτονίες, εμπεριέχουν κι αυτές κάποια εκδίκηση.

Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά; Τα εγκληματολογικά εγχειρίδια σημειώνουν πρωτίστως μιαν ιδέα – δηλαδή το μίσος για τη ζωή. Ένα μίσος συλλογικό πολλές φορές, που διαμέσου αυτού πλήττει αυτούς που θέλει να πλήξει, ένα μίσος που θυμίζει τη Μήδεια: Η Μήδεια ακολουθεί τον Ιάσονα φεύγοντας από την Κολχίδα, όμως στην Κόρινθο, όπου καταφεύγουν, ο Ιάσονας μνηστεύεται την κόρη του βασιλιά της πόλης. Τότε η Μήδεια προβαίνει σε μια τρομερή εκδίκηση: Σκοτώνει τον καρπό των ερώτων της με τον Ιάσονα – τα δύο τους παιδιά. Και μ’ αυτόν τον τρόπο μένει στο διηνεκές ως πρόσωπο της τραγωδίας του Ευριπίδη, που πρωτοπαίχθηκε το 431 π.Χ.

Στην Κάρυστο για διακοπές

Παρ’ όλες αυτές τις σκέψεις είμαι στην Κάρυστο για διακοπές και βλέπω τα αμαξίδια με τα παιδάκια ή παιδαρέλια να περνούν πέρα – δώθε, να τρέχουν χαρούμενα και ασυνάρτητα, να έχουν μια έκφραση ευφορίας στο πρόσωπό τους. Οι γονείς τα ακολουθούν ξοπίσω τους ή τα παρακολουθούν γενικώς, κατά κανόνα έχοντας μια αίσθηση ευχαρίστησης. Η σκηνή προδίδει μια λογική «οικογενειακού τουρισμού», που αρχίζει να σπανίζει στην Ελλάδα, αλλά πάντως είναι ωραίο να την παρακολουθείς…

Ένας εκλεκτός φίλος ισχυρίζεται ότι ο τουρισμός είναι προνόμιο της νεανικής ηλικίας – και πιθανόν να έχει δίκιο – αλλά πάντως εκείνη την ξέφρενη χαρά τη διαθέτουν και την εξωτερικεύουν τα μικρά pitsiricoid. Ποιος θα μπορούσε να στερήσει από αυτήν τη χαρά τα παιδιά; Ποιος θα μπορούσε να φτάσει μέχρι τον φόνο; Ποια απόγνωση, ποιος καθωσπρεπισμός, ποιο παράπλευρο μίσος μπορεί να καταλήξει στον χαμό τους;

* Ο Γιάννης Σχίζας είναι συγγραφέας

Διαβάστε επίσης:

Ευτύχης Μπιτσάκης: Έφυγε ένας σημαντικός διανοούμενος της Αριστεράς και επιστήμονας του σύμπαντος

Οι αμμώδεις θύελλες και η ανθρωπότητα που χτενίζεται… – Κοστίζουν 150 δισ. δολάρια ετησίως στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική

Οι χώρες είναι εισόδημα