Παραχωρώ σήμερα τη στήλη μου στον Πρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων Παναγιώτη Μέντη, ο οποίος έκανε μια ανάρτηση με τίτλο «Σκέψεις για όσα πρέπει ή δεν πρέπει», ένα άρθρο για τις έντονες συζητήσεις που προκαλούνται από τις παραστάσεις, κυρίως της Επιδαύρου.

Λέει, μεταξύ άλλων, ο Μέντης στην «ψύχραιμη» τοποθέτησή του:

«Διαβάζω για παραστάσεις, θεατρικά έργα, θεατρικές διασκευές, για αποδεκτά, μη αποδεκτά λόγω νεωτερισμών, απορριπτέα, απορριπτέα μετά βδελυγμίας λόγω αποκαθήλωσης ή βεβήλωσης του πνεύματος του συγγραφέα. Ανίερα τολμήματα επί σκηνής ιερών, λιγότερο ιερών ή καθόλου ιερών θεατρικών χώρων και σκηνών.

Διαβάζω για νέα πρόσωπα στους δημιουργικούς χώρους της συγγραφής και της σκηνοθεσίας, της μουσικής, της σκηνογραφίας, της κινησιολογίας.

Διαβάζω και μαθαίνω για αναλήψεις διοικητικών και καλλιτεχνικών διευθύνσεων σε Κρατικές και Δημοτικές θεατρικές σκηνές, ή την παράταση συμβάσεων με ανανέωση θητείας.

Και βέβαια διαβάζοντας και με τη δυνατότητα ενημέρωσης με ακράτεια, διαβάζω τις πάμπολλες γνώμες που αλληλοσυγκρούονται. Κι όλο λέω στον εαυτό μου: Για θυμήσου τότε που… 1992-1993, πρώτη παρουσία στον χώρο του θεάτρου σαν θεατρικός συγγραφέας, 32 χρόνια πίσω και το 1976, που πάτησα πρώτη φορά στη σκηνή, τα 32 χρόνια γίνονται 49. Παρά ένα 50. Πενήντα χρόνια που διαβάζω για απόρριψη και αποδοχή. Πενήντα χρόνια που όλα είναι και άσπρα και μαύρα και πολύ μαύρα. Πενήντα χρόνια που βέβηλοι προσπάθησαν να καταστρέψουν την τέχνη του θεάτρου και τις τέχνες γενικότερα. Πενήντα χρόνια που στις προσωπικές μου αποσκευές έχουν εξέχουσα θέση και η αποδοχή αλλά και η απόρριψη. Αφήνοντας όμως έξω τα προσωπικά μου και αναλογιζόμενος με σοβαρή σκέψη τα όσα «καταστροφικά» έχουν συντελεστεί όλα αυτά τα χρόνια εναντίον του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη, αλλά και του Σαίξπηρ και του Τσέχωφ και της Επιδαύρου και του Ηρωδείου, και των Κρατικών σκηνών και των ΔΗΠΕΘΕ και όπου μπορεί να βάλει ο νους μας…

Προτείνω: Ας αναρωτηθούμε σοβαρά έχασε κάποιο από τα μεγάλα κείμενα την αξία του; Η Επίδαυρος και το Ηρώδειο και τα αρχαία θέατρα της χώρας μας στη θέση τους δεν παραμένουν να μας γοητεύουν με την ιστορία και την ύπαρξή τους; Ναι, οι τέχνες υπηρετούνται από μεγαλοφυείς και αδαείς. Ναι, από πάντα και σίγουρα από αρχαιοτάτων χρόνων έπαιζαν ρόλο και τα μέσα και οι γνωριμίες, και άλλο περιμένεις κι άλλο σου βγαίνει. Και η αισθητική τής κάθε εποχής θα καταγραφεί ακόμα και μέσα από τη διαμάχη του μη αποδεκτού με το αποδεκτό. Αυτό που θα βγει νικητής είναι αυτό που έπρεπε να επικρατήσει, ακόμα και παρά την όποια αντίρρηση των σοφών της τεκμηρίωσης».

Διαβάστε επίσης:

Ο Μικρός Βορράς παρουσιάζει την «Οδύσσεια» του Ομήρου για παιδιά

Νέο ρεκόρ streaming για το «Happy Gilmore 2»

Δεν είναι ανέκδοτο: Ο 72χρονος Πιρς Μπρόσναν δεν κλείνει την πόρτα στον ρόλο του Τζέιμς Μποντ