Στον στρατό ήμουν απλός στρατιώτης. Τότε, το 1972, οι πόλεις και οι περιφέρειες είχαν τη σημασία τους, οι Αθηναίοι δεν ήταν πιο σπουδαίοι από τους Λαρισαίους ή τους Θεσσαλονικείς. Οι φαντάροι και οι υπαξιωματικοί κάνανε παρέα λαμβάνοντας ιδιαίτερα υπόψη τον τόπο καταγωγής – υπήρχε τοπική αλληλεγγύη και τοπικισμός.

Μια φορά μου έλεγε για την πρόσφατη εμπειρία του στο αεροπλάνο, όπου κατέβαινε με άδεια στην Αθήνα και συναντήθηκε με έναν γνωστό του πιλότο. Μια στιγμή αυτός ο τελευταίος του παρέδωσε το τιμόνι (!) επειδή ήθελε να κάνει τσιγάρο…

Το Παγκράτι ήταν το καύχημά του, ήταν υπερήφανος γι αυτό. Το έλεγε με ειδική προφορά: Πα-γκρ-άτι. Μια ημέρα λοιπόν με βρίσκει όπως πήγαινα στον Β Λόχο και μου κλείνει τον δρόμο. «Άστα, ήλθαν οι νέοι » είπε με ένα βαρύ, μισοτσαντισμένο ύφος. «Ωραία, και σένα τι σε νοιάζει γι’ αυτό;», του λέω. «Πού να στα λέω, ήρθε κι ένας που μου είπε ότι είναι από το Πα-γκρ-άτι»…

«Και λοιπόν;».

«Του λέω από το Πα-γκρ-άτι; Ναι μου λέει. Από ποιο δρόμο, ρε φίλε; Από την οδό Χρυσοστόμου Σμύρνης μου λέει. Και που είναι αυτή η οδός Χρυσοστόμου Σμύρνης; του λέω. Συναντάει την οδό Παναγή Τσαλδάρη μου λέει. Και πού βρίσκεται η οδός Παναγή Τσαλδάρη; του λέω. Παίρνεις ίσα την οδό Τσαλδάρη και σε βγάζει ακριβώς σε μια μικρή πλατεία, μου λέει… Μα αυτή, του λέω, η μικρή πλατεία και η οδός Τσαλδάρη είναι στον Βύρωνα!».

Και συμπλήρωσε: «Άσε το κολόπαιδο, ήτανε από το Βύρωνα, και πήγαινε να μου τη βγει από το Πα-γκρ-άτι… Ου να μου χαθεί…».

* Ο Γιάννης Σχίζας είναι συγγραφέας

Διαβάστε επίσης:

Πληθυσμιακός κατήφορος, παιδοκτονίες και βρεφοκτονίες

Ευτύχης Μπιτσάκης: Έφυγε ένας σημαντικός διανοούμενος της Αριστεράς και επιστήμονας του σύμπαντος

Οι αμμώδεις θύελλες και η ανθρωπότητα που χτενίζεται… – Κοστίζουν 150 δισ. δολάρια ετησίως στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική