Τώρα, στο φινάλε του 48ου Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στη Δράμα και την ώρα της απονομής του «Χρυσού Διόνυσου», είναι μια καλή στιγμή για μια πρώτη, και ασφαλώς πρόχειρη, σειρά παρατηρήσεων, κατά το πλείστον ευμενείς.

Είναι απολύτως παραδεκτό πως από την προηγούμενη ακόμη θητεία του αποπεμφθέντος Γιάννη Σακαρίδη, το σχεδόν « παραδοσιακό» Φεστιβάλ μικρού μήκους, ο πολυετής, κάπως τελματωμένος, θεσμός «ζωντάνεψε» και έδειξε να πολλαπλασιάζει το νεανικό κοινό του. Με δεδομένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των δημιουργών ταινιών μικρού μήκους είναι φυντάνια, κάτω των τριάντα ετών, η επένδυση του Φεστιβάλ στοχεύει σε μελλοντική απόδοση.

Όχι μόνον ως προς τους σκηνοθέτες, αλλά και με τη ζύμωση ενός αντίστοιχου κοινού, για τη διαμόρφωση γνώσης και γνώμης.

Είναι, επίσης, αποδεκτό πως παρά το υψηλό επίπεδο των διεθνών συμμετοχών και του αντίστοιχου διαγωνιστικού τμήματος, οι ελληνικές ταινίες είναι αυτές που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον του κοινού, ιδίως των πολλών ανθρώπων του κινηματογράφου, οι οποίοι παρακολουθούν τις προβολές. Όπως φαίνεται να στοχεύει ο νέος και «πρωτοεμφανιζόμενος» καλλιτεχνικός διευθυντής Γιώργος Αγγελόπουλος, το άνοιγμα σε αυτό το πεδίο βολής των νέων δημιουργών, θα ήθελε να μην περιορίζεται στους «μερακλήδες» της έβδομης τέχνης, αλλά να απευθυνθεί σε όλους όσοι θα ήθελαν να «οσμιστούν» τα αρώματα μιας επόμενης σοδειάς. Άλλωστε, ο Γιώργος Αγγελόπουλος έχει θητεύσει στο τμήμα Ανάπτυξης του πρώην Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, κάτι που μοιραία τον καθιστά ασφαλή πυξίδα, για τον συγκεκριμένου τομέα του Φεστιβάλ. Ο ίδιος, στην τελετή έναρξης, διευκρίνησε πως θα μελετηθούν τα λάθη και οι παρατηρήσεις για τη φετινή διοργάνωση, με προσπάθεια να διορθωθούν. Στα θετικά, αυτής της πρώτης εμφάνισης , καταγράφεται η ευχαριστήρια αναφορά στους προηγούμενους διευθυντές, και στον εμπνευστή και ιδρυτή του

Και οι ταινίες;

Ως μια απολογιστική παρατήρηση των φετινών συμμετοχών, θα επισημαίναμε αυτό για το οποίο ο τίτλος του κειμένου προδιαθέτει: περισσότερη κοινωνία και οικογένεια, σεξουαλικές και αισθητικές αναζητήσεις και συρρικνωμένη παρουσία ταινιών πολιτικού σχολιασμού. Σε αυτές τις δεύτερες , θα ξεχώριζαν μόνον δύο έργα, ουσιαστικά, «Οι λύκοι επανέρχονται» του Στέλιου Μωραϊτίδη και το «Μαγκνταλένα Χάουζεν: Παγωμένος χρόνος» του Γιάννη Καρπούζη. Ο πρώτος, με αφορμή την ανεύρεση χιλιάδων οστών, κάπου στα σύνορα της Βόρειας Ελλάδας, σχεδόν θρηνεί για την παραχωμένη ελληνική ιστορία, για το διαχρονικό της «μπάζωμα». Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, το φιλμ γυρίστηκε, σχεδόν προφητικά, πριν από την ανεύρεση των οστών των πολιτικών εκτελεσμένων που ξεθάφτηκαν πρόσφατα στο Επταπύργιο, όχι όμως και πριν τα Τέμπη. Το απλωμένο σάβανο – χιόνι παραπέμπει ασφαλώς στους «Κυνηγούς» του Θόδωρου Αγγελόπουλου και είναι ευπρόσδεκτο το γεγονός ότι ένας νέος σκηνοθέτης αποτίνει φόρο τιμής στον μεγάλο δημιουργό. Για τους λόγους αυτού τιμήθηκε με το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου.

Από την άλλη, με ποιητική διάθεση, αλλά και πολιτική οξύτητα, η πρωταγωνίστρια της ταινίας του Γιάννη Καρπούζη «Μαγκνταλένα Χάουζεν», στην προσπάθειά της να «φωτογραφήσει τον άνεμο», διασχίζει την κινηματική Ευρώπη των δεκαετιών του ‘60 και του ‘70 , για να αφιχθεί στην πρόσφατη Ελλάδα των αντιμνημονιακών εξεγέρσεων. Ο χρόνος κάθε άλλο παρά παγωμένος είναι και ρεέι πάνω στον ποταμό της φωτογραφικής αποτύπωσης, με την ευαισθησία και τη σκληρότητα, που τον αποτυπώνει ο διευθυντής φωτογραφίας Γιώργος Φρέντζος.

Διαβάστε επίσης:

«Christy»: Η συγκλονιστική μεταμόρφωση της Sydney Sweeney στο πρώτο trailer της βιογραφικής ταινίας (photos/video)

«The Rip»: Matt Damon και Ben Affleck ενώνουν τις δυνάμεις τους στο νέο θρίλερ δράσης του Netflix (photos/video)

Daniel Day-Lewis για την επιστροφή του στην υποκριτική: «Ποτέ δεν σκόπευα να αποσυρθώ, σταμάτησα για να δοκιμάσω κάτι άλλο» (photos/video)