Ο Νίκος Ανδρουλάκης από οποιαδήποτε άλλη δημόσια εκδήλωση, προτιμά στον ελεύθερο χρόνο του (ενίοτε και στον μη ελεύθερο – τόσο φανατικός οπαδός είναι) να πηγαίνει στο γήπεδο να απολαύσει (ή να βασανιστεί από) την αγαπημένη του ομάδα.

Η επιλογή δεν ήταν τυχαία μάλλον.

Το μυθιστόρημα του Μάτεσι δεν αφηγείται απλώς μια ιστορία, αλλά φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο η Ιστορία διαμορφώνει τους ανθρώπους και πώς αυτοί, με τη σειρά τους, επινοούν αφηγήσεις για να επιβιώσουν. Και μάλιστα την αφηγείται μέσα από ένα πρόσωπο όχι της εξεζητημένης κατηγορίας, ας πούμε, αλλά μία απλή, καθημερινή και δοκιμασμένη στις δυσκολίες της ζωής φιγούρα μίας συνταξιούχου ηθοποιού. Που κατάφερε να επιβιώσει στη βαρβαρότητα της μετεμφυλιακής Ελλάδας επινοώντας αξιοπρέπεια και επιστρατεύοντας τον μηχανισμό της φαντασίας.

Με λίγη αφαιρετική σκέψη και αλληγορική προσέγγιση, ο Ανδρουλάκης μπορεί να ήθελε να δει στοιχεία της δικής του πορείας.   

Που επιβιώνει ακόμα μέσα στις αδυσώπητες συνθήκες ενός καθημαγμένου, αλλά πάντα αισιόδοξου ΠΑΣΟΚ.

Διαβάστε επίσης:

«Μπάτε σκύλοι, αλέστε» η παρέλαση: Πώς μπήκε η ακροδεξιά Ε.Ο.Ν.

Η Νέα Δημοκρατία στήνει… κάλπες

Την Τρίτη ο Τασούλας υποδέχεται την Γκίλφοϊλ