Τα φωτοβολταϊκά ως ασπίδα της ελληνικής οικονομίας απέναντι στην ενεργειακή εξάρτηση και το συναλλαγματικό κόστος.

Η συζήτηση για το κόστος της πράσινης μετάβασης έχει φουντώσει. Όμως, πίσω από τους μύθους και τις προκαταλήψεις, τα στοιχεία είναι αμείλικτα: οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας – και ειδικά τα φωτοβολταϊκά – μειώνουν το κόστος του ρεύματος, περιορίζουν τις εισαγωγές καυσίμων και ενισχύουν το εθνικό εισόδημα.

Σύμφωνα με τη μελέτη της Enervis για το BSW-Solar, η Γερμανία θα είχε το 2024 15% υψηλότερες τιμές ηλεκτρικής ενέργειας χωρίς φωτοβολταϊκά. Η εξοικονόμηση για τους καταναλωτές ξεπέρασε τα 6,1 δισ. € τον χρόνο, ενώ η αύξηση των εξαγωγών ρεύματος απέφερε 1,3 δισ. € επιπλέον έσοδα. Ως το 2030, η περαιτέρω ανάπτυξη των φωτοβολταϊκών εκτιμάται ότι θα μειώσει τις χονδρικές τιμές κατά 21%, προσφέροντας ετήσια εξοικονόμηση πάνω από 70 € ανά νοικοκυριό και 180.000 € ανά βιομηχανία.

Η μελέτη αυτή επιβεβαιώνει ότι ήδη αποδεικνύεται και στην Ελλάδα, όπως τονίζει ο Στέλιος Ψωμάς στο πρόσφατο άρθρο του στο B2Green: το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ) προβλέπει σταθερές ή μειούμενες τιμές ηλεκτρικής ενέργειας έως το 2050, σε σταθερές τιμές 2024. Ακόμη κι αν υπολογιστεί ο πληθωρισμός, οι ονομαστικές τιμές που πληρώνει ο καταναλωτής παραμένουν σχεδόν σταθερές. Δεν υπάρχει, λοιπόν, επιβάρυνση λόγω πράσινης μετάβασης.

Αντίθετα, η αληθινή επιβάρυνση προκύπτει από την εξάρτηση: από το εισαγόμενο φυσικό αέριο, από τις διακυμάνσεις των διεθνών τιμών πετρελαίου και από τα δικαιώματα ρύπων που επιβαρύνουν τους λογαριασμούς. Κάθε κιλοβατώρα από ήλιο και άνεμο μειώνει την ανάγκη εισαγωγής καυσίμων, ενισχύει το ισοζύγιο πληρωμών και προστατεύει τον πολίτη από τις γεωπολιτικές κρίσεις.

Σύμφωνα με τον Ψωμά, η ηλιακή ενέργεια είναι πλέον η φθηνότερη μορφή παραγωγής, το ενδεικτικό μέσο σταθμισμένο κόστος (LCOE) των φωτοβολταϊκών είναι χαμηλότερο από κάθε συμβατική τεχνολογία, συμπεριλαμβανομένου του φυσικού αερίου. Οι λεγόμενοι «μικροί πυρηνικοί αντιδραστήρες», που κάποιοι προβάλλουν ως εναλλακτική, πέραν της θανάσιμης επικινδυνότητας τους, παραμένουν θεωρητικές φαντασιώσεις, με κόστος πολλαπλάσιο και ωρίμανση δεκαετιών.

Γενικό συμπέρασμα:

Τα φωτοβολταϊκά ρίχνουν τις τιμές και εξοικονομούν δισεκατομμύρια.

Η Ελλάδα, με το διπλάσιο ηλιακό δυναμικό, μπορεί να μετατρέψει την ενέργεια του ήλιου σε εργαλείο δημοσιονομικής σταθερότητας.

Κάθε φωτοβολταϊκή εγκατάσταση, κάθε μπαταρία οικιακής αποθήκευσης, κάθε ενεργειακή κοινότητα δεν είναι απλώς «πράσινη» επένδυση, είναι πράξη εθνικής αυτοδυναμίας, πράξη προστασίας του εθνικού νομίσματος και της κοινωνικής συνοχής.

Η πράσινη μετάβαση δεν είναι ακριβή. Ακριβή είναι η καθυστέρησή της. Όσο η χώρα παραμένει εξαρτημένη από ρυπογόνα και ασταθή εισαγόμενα καύσιμα, τόσο θα πληρώνει όχι μόνο ακριβό ρεύμα αλλά και το τίμημα της ενεργειακής ανασφάλειας.

Ο ήλιος είναι το νέο νόμισμα της Ελλάδας, αρκεί να τον αξιοποιήσουμε με στρατηγική, τόλμη και δικαιοσύνη.

* Ο Βασίλης Τσολακίδης είναι Βιοαρχιτέκτονας & Σύμβουλος Στρατηγικού Σχεδιασμού για την ενέργεια, το περιβάλλον και το κλίμα