Τις ημέρες των γιορτών η Αθήνα ζει ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα.
Το πρώτο είναι το φανερό: ο Δεκέμβριος με τα στολίδια και τη φωτεινή αισιοδοξία. Το δεύτερο βρίσκεται στις πίσω σελίδες της πόλης: στους μικρούς δρόμους του Περιστερίου όπου κάποιος γυρίζει φορτωμένος από το mini market, στους διαδρόμους των νοσοκομείων που δεν κάνουν διακοπές, στα μπαλκόνια της Κυψέλης όπου αναβοσβήνει ένα φωτάκι από συνήθεια περισσότερο παρά από χαρά.

Όσο πιο έντονα λάμπει η πόλη τόσο περισσότερο διακρίνονται αυτά τα μικρά τελετουργικά των ανθρώπων που κανένας δεν εξηγεί, αλλά όλοι καταλαβαίνουν. Κάποιος αγοράζει κάθε χρόνο το ίδιο άρωμα για να θυμηθεί έναν άνθρωπο που λείπει. Κάποια άλλη ανεβαίνει στον Λυκαβηττό παραμονή, για την ψευδαίσθηση ότι κοιτάζει τον χρόνο από ψηλά. Ένας ηλικιωμένος βάζει τον παλιό δίσκο με τα κάλαντα για να ανασύρει έναν ήχο από ένα σπίτι που δεν υπάρχει πια. Ένα παιδί γράφει γράμμα στον Άγιο Βασίλη χωρίς να το πιστεύει. Η κίνηση είναι η παρηγοριά.

Αυτές οι μικρές, κρυφές τελετές αποτελούν το πραγματικό υλικό των Χριστουγέννων. Είναι οι στιγμές που σπάνια γίνονται ιστορίες, αλλά καθορίζουν τη χρονιά που τελειώνει.

Η χαρά και η απουσία

Η πιο βαθιά ουσία των Χριστουγέννων, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό, δεν σχετίζεται με τη χαρά. Είναι η απουσία και η προσπάθεια να ζήσεις μ’ αυτήν. Απουσία ανθρώπων, χρόνου, υποσχέσεων, απουσία όσων θα θέλαμε να βρίσκονται εδώ και δεν υπάρχουν.

Αν κάτι μας ενώνει κάθε Δεκέμβριο, είναι αυτή η άτυπη, ανθρώπινη συγκατάθεση πως όλοι κουβαλάμε μια μικρή σκιά. Κι όμως συνεχίζουμε να ανάβουμε φώτα. Ίσως επειδή οι άνθρωποι δεν ξέρουν να παραιτούνται τελείως.

Τα βιβλία ως διακριτικός συνομιλητής

Το βιβλίο είναι ο πιο σιωπηλός, αλλά και ο πιο πιστός σύμμαχος των γιορτών. Απλώς περιμένει να το ανοίξεις! Και σε αυτή την αναμονή δεν υπάρχει άγχος, παρά μόνο μια μορφή διακριτικής παρουσίας.

Στις γιορτές, όπου η χαρά γίνεται σχεδόν υποχρεωτικό καθήκον, το βιβλίο λειτουργεί ως καταφύγιο ελευθερίας, μέσα σε έναν κόσμο που ζητά διαρκώς να δείχνεις χαρά, ευγνωμοσύνη, πληρότητα… Εκείνο σου θυμίζει πως το δικαίωμα στην απλή ύπαρξη είναι ίσως το πιο πολύτιμο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου.

Το πιο γνήσιο χριστουγεννιάτικο φως είναι το ανθρώπινο

Αν παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά, θα διαπιστώσει πως δεν είναι τα στολίδια που δίνουν ομορφιά στην πόλη όσο οι άνθρωποι που περπατούν κάτω από αυτά. Η Αθήνα μας λάμπει όχι επειδή τη στολίζει ο δήμαρχος, αλλά επειδή οι άνθρωποι επιμένουν να προσπαθούν: ο βιοπαλαιστής που επιστρέφει σπίτι κρατώντας ένα μικρό δώρο, το νεαρό ζευγάρι που δοκιμάζει να μαγειρέψει για πρώτη φορά, οι φίλοι που ξαναβρίσκονται, έπειτα από χρόνια, σε έναν φωτισμένο δρόμο, το παιδί που περιμένει ακόμη ένα μικροσκοπικό θαύμα!

Το πραγματικό πνεύμα των Χριστουγέννων βρίσκεται στην αντοχή του ανθρώπου να φωτίσει, για λίγο, το σκοτάδι του.

Καλές γιορτές!

Διαβάστε επίσης:

Η κυβέρνηση προετοιμάζεται για μια προεκλογική χρονιά το 2026

Παρατεταμένη αβεβαιότητα στο Ουκρανικό

Η χριστουγεννιάτικη μάχη του ΠΑΣΟΚ