Τις καταγγελίες διαφόρων ηθοποιών κατά του Γιώργου Κιμούλη σχολίασε η Έλενα Ακρίτα μέσω του προσωπικού της λογαριασμού στο Facebook.

Την αρχή έκανε η Ζέτα Δούκα η οποία κατήγγειλε πως δέχτηκε σωματική, λεκτική και ψυχολογική βία από τον Γιώργο Κιμούλη, όταν οι δυο τους πρωταγωνιστούσαν στην παράσταση «Closer» το 2008.

Η Έλενα Ακρίτα αρχικά έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook: «Ανοίγουν τα στόματα στο θέατρο. Άντε να ανοίξουν και στη δημοσιογραφία. Έντυπη και τηλεοπτική».

Αργότερα, έγραψε σε νέα ανάρτηση:

«Παλιά λέγαμε το κλασικό “Όταν ένας άνθρωπος τσακώνεται με τον Κιμούλη έχει δίκιο ο άνθρωπος”.

Ο Κιμούλης είναι ένας καλός ηθοποιός. Ενίοτε και εξαιρετικός, όταν η μανιέρα του δεν τον οδηγεί σε ασφαλείς ατραπούς. Έχω συγκλονιστεί σε παράσταση του – στον Βασιλιά Λιρ συγκεκριμένα.

Το ταλέντο όμως δεν νομιμοποιεί κανέναν να επιτίθεται λεκτικά ή σωματικά σε συνάδελφό του. Ο Κιμούλης χτες στο δελτίο του Mega δήλωσε ότι δεν θα δεχτεί την συγγνώμη της κυρίας Δούκα: μια συγγνώμη που έτσι κι αλλιώς δεν επρόκειτο να τού ζητηθεί ποτέ. Συνεπώς, η καταγγελία παίρνει τον δρόμο της Δικαιοσύνης με μάρτυρες που θα καταθέσουν, όταν έρθει η ώρα. Και τότε θα λάμψει η αλήθεια. Γιατί θα λάμψει.

(Κι άλλος μέγας σκηνοθετης που δεν είναι στη ζωή, τσιμπούσε την συνάδελφο του επί σκηνής με τέτοιο μένος που η γυναίκα πήγε κλαίγοντας σε εφημερίδα και το κατήγγειλε.)

Ενα τελευταίο γενικότερο σχόλιο που απαντάει στο ‘γιατί το θύμα το θυμήθηκε τωρα’. Ο λόγος είναι πως στο θέατρο υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι με μεγάλη δύναμη που γκρεμίζουν καριέρες στο πεντάλεπτο κάνοντας απλώς δυο τρία τηλεφωνήματα.

Μιλάμε για ταλέντα που καταστράφηκαν μεταξύ τυρού και αχλαδιού σε μεταμεσονύκτια στέκια θιασαρχών κι επιχειρηματιών. Υπήρχε θυμάμαι σπουδαία ηθοποιός που έφτασε να παίζει πόκερ για να ζήσει την οικογένεια της – κι όλα αυτά γιατί το κύκλωμα τής είχε κλείσει όλες τις πόρτες.

Ξέρετε πόσοι μέτριοι ηθοποιοί είχαν δουλειά χειμώνα καλοκαίρι μόνο και μόνο γιατί τα ‘πήγαιναν καλά με όλους’; Κι ενίοτε έκαναν και θελήματα θιασαρχών;

Γι’ αυτό κάποτε το απόστημα πρέπει να σπάσει. Και στο θέατρο, αλλά και στην δημοσιογραφία όταν με το καλό, ανοίξουν κι εκεί τα στόματα».