«Θα σας γδάρουν σαν λαγούς και θα ανεμίζουν τα τομάρια σας στους Podemos». Αυτή η ατάκα ήταν ο τίτλος ρεπορτάζ του διευθυντή του «Βήματος της Κυριακής» Αντώνη Καρακούση στο τελευταίο του φύλλο.

Ποιος την είπε; Άγνωστο! Σύμφωνα με το δημοσίευμα, μεταφέρθηκε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, «στις πολλές επαφές που έγιναν» την περίοδο της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης Σαμαρά με τους δανειστές.

 

Ποιος ήταν ο λόγος; Η απροθυμία του Σόιμπλε – και του Τόμσεν – να διευκολύνουν τον Σαμαρά επιδεικνύοντας ελαστικότητα στο κλείσιμο του προηγούμενου μνημονίου (πέμπτη αξιολόγηση), ώστε η Ελλάδα, σύμφωνα με τις φρούδες υποσχέσεις του τότε πρωθυπουργού, «να βγει από το μνημόνιο».

 

 

Τον Σεπτέμβριο του 2014, σύμφωνα με το «Βήμα», λίγο πριν από τη συνάντηση Μέρκελ – Σαμαρά στο Βερολίνο, στο οποίο η Μέρκελ δεν είχε φανεί «θερμή» στη διευκόλυνση της ελληνικής κυβέρνησης, είχε λάβει χώρα στην Πορτογαλία μια συνάντηση Σόιμπλε – Σαμαρά, «στο περιθώριο μιας συνάντησης εκπροσώπων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, όπου ο κ. Σόιμπλε δεν άφησε κανένα περιθώριο πρώιμης εξόδου από το Μνημόνιο».

 

Λίγο αργότερα, ο Σαμαράς πήρε την «κρυάδα» και από τη Μέρκελ. Λίγες ακόμη μέρες μετά, «ακολούθησε μυστική επαφή του κ. Σόιμπλε με τον Πόουλ Τόμσεν στο Βερολίνο». Το περιεχόμενο της μυστικής εκείνης επαφής, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ήταν το εξής:

 

«Έκριναν ότι οι ημέρες της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου ήταν μετρημένες και δεν πίστεψαν ούτε στιγμή το επιχείρημα του τότε Έλληνα πρωθυπουργού ότι τυχόν διευκολύνσεις στο οικονομικό πεδίο θα άλλαζαν την πορεία των πολιτικών πραγμάτων.

 

Αντιθέτως ο κ. Σόιμπλε είχε εδραία πεποίθηση ότι οποιαδήποτε διευκόλυνση προς τον κ. Σαμαρά θα κατέληγε όπλο και εργαλείο στα χέρια του κ. Τσίπρα. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να προικοδοτήσει διά του κ. Σαμαρά και να εγκαταστήσει στο κέντρο της Eυρωζώνης έναν αριστερό πολιτικό, ο οποίος από τότε διεκήρυττε ότι σκοπός του ήταν να μεταβάλει τις προτεραιότητες της οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη, να καταργήσει τη λιτότητα και να στρέψει τη Γηραιά Ήπειρο προς κεϊνσιανή κατεύθυνση».

 

Και λίγο παρακάτω, για τον Σόιμπλε: «Ήταν αδιανόητη οποιαδήποτε διατάραξη των βασικών κατευθύνσεων της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Προτιμούσε να δοκιμάσει τις αντοχές του ελληνικού συστήματος και κυρίως να αναγκάσει τον επερχόμενο κ. Τσίπρα να προσαρμοσθεί και να αναγκασθεί να κινηθεί εντός του πλαισίου των ευρωπαϊκών κανόνων και ιδιαιτέρως των αρχών οικονομικής πολιτικής που είχε επιβάλει ο ίδιος στο Εurogroup. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση ένα ελληνικό προηγούμενο που θα ενθάρρυνε αντίστοιχες κινήσεις στην Ισπανία, στην Ιταλία και αλλού».

 

Σε αυτό το πλαίσιο ο Σαμαράς αρνήθηκε να περάσει ασφαλιστικό, εργασιακό, φορολογικό και όσα άλλα θα έκλειναν την αξιολόγηση και προτίμησε να φορτώσει τα πάντα στον Τσίπρα, ο οποίος, εν συνεχεία, μη διδασκόμενος από το πάθημα Σαμαρά με την «πολιτική διαπραγμάτευση», βρέθηκε στη θέση που όλοι γνωρίζουμε.

 

 

Ήταν όμως όλα αυτά… άγνωστα τότε; Κάθε άλλο. Οι σημερινές αποκαλύψεις δεν αιφνιδιάζουν – τουλάχιστον το «Ποντίκι». Αντιγράφουμε από δημοσίευμά μας στις 23 Σεπτεμβρίου 2014, ακριβώς πριν από έναν χρόνο, στην ιστοσελίδα του «Π» με τίτλο «Μέρκελ: “Να περάσει ο… επόμενος”» (https://www.topontiki.gr/article/83611/), με αφορμή ανακοίνωση του Στέφαν Ζάιμπερτ, εκπροσώπου της Μέρκελ, παραμονές της συνάντησης Μέρκελ – Σαμαρά:

 

«(Ο Ζάιμπερτ) ξεκαθάρισε ότι στην εν λόγω συνάντηση δεν αναμένονται αποφάσεις για την Ελλάδα, διότι αυτές θα ληφθούν μετά τη λήξη του ευρωπαϊκού σκέλους του τρέχοντος μνημονίου. Δηλαδή εντός του 2015, όπως εμείς γράφουμε άλλωστε συνεχώς από την περασμένη… άνοιξη (σ.σ.: του 2014, εν όψει του προδιαγεγραμμένου αποτελέσματος των ευρωεκλογών).

 

Στην πραγματικότητα επιβεβαιώνεται η προειδοποίηση που διατυπώθηκε στο Παρίσι από την τρόικα: Πρώτα ασφαλιστικό, εργασιακά, Δημόσιο και όποιες άλλες “μεταρρυθμίσεις” κρίνονται επείγουσες και ύστερα η όποια συζήτηση για χρέος, τρόικα, νέο μνημόνιο κ.λπ.

 

Όμως αυτή η παραπομπή στο 2015 σημαίνει ότι οι δανειστές δεν έχουν κανέναν λόγο να συμφωνήσουν οτιδήποτε με την κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία, πολύ νωρίς τον Φεβρουάριο, θα πρέπει να προκηρύξει βουλευτικές εκλογές εάν δεν σχηματιστεί η πλειοψηφία των 180 βουλευτών που θα εκλέξουν νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

 

Έως τότε, ακόμη και αν αρχίσει η όποια συζήτηση, ειδικά για τις δόσεις του χρέους και τον τρόπο με τον οποίο θα καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό των επόμενων ετών, δεν θα έχει προκύψει καμιά απόφαση. Κοινώς, ο Σαμαράς, ο οποίος ελπίζει ότι θα έχει να επικαλεστεί έστω την κρισιμότητα μιας διαπραγμάτευσης, κινδυνεύει να πάει στην κάλπη άοπλος».

Και αμέσως παρακάτω:

Αυτά ήταν τα δεδομένα, αλλά και το μοναδικό συμπέρασμα που μπορούσε να βγάλει η κοινή λογική. Έκτοτε ο Σαμαράς βρέθηκε στην αντιπολίτευση και πλέον εκτός προεδρίας της Ν.Δ., ενώ ο Τσίπρας, παγιδευμένος στο τρίτο μνημόνιο και με το κόμμα του διασπασμένο.

 

Δεν κατάλαβαν εγκαίρως; Αγνόησαν τον κίνδυνο; Υποτίμησαν τους Γερμανούς; Κάποια στιγμή θα μάθουμε…