Ο κόμης του Οργκάθ, Δον Γκονζάλες Ρούιθ, υπήρξε πραγματικό πρόσωπο. Έζησε στο Τολέδο τον 15ο αιώνα και αργότερα, χάρη στον θρύλο που καλλιεργήθηκε γύρω από το όνομά του, ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος εμπνεύστηκε τον γνωστό πίνακα της Ταφής, ένα από τα σημαντικότερα ισπανικά έργα τέχνης με παγκόσμια αναγνώριση. Στο αφήγημά μου, χρησιμοποιώ τον Οργκάθ ως σύμβολο της ιδέας του αγαθού και γύρω του οι υπόλοιποι χαρακτήρες παρουσιάζονται όχι με μια κανονική γραμμική αφήγηση, αλλά κυρίως μέσα από την εσωτερική τους κίνηση και το πνευματικό τους στίγμα. Η πιο ενδιαφέρουσα περσόνα του βιβλίου ίσως είναι εκείνη που αντιπροσωπεύει το «κακό», ένας κυνικός και πάσχων αντιήρωας, ο οποίος, εν τούτοις, διαθέτει πλούσια εσωτερική ζωή.

 

Για μένα η αφήγηση – και φυσικά η ποίηση – αποτελούν πρόσχημα, μια ευκαιρία για να υπερασπιστώ νοήματα. (Το Νόημα συγκρατεί τις λέξεις στα βαθιά). Η ομορφιά, η φιλία, το πένθος και η αναγέννηση είναι μερικά από τα βασικά νοηματικά κέντρα του παρόντος βιβλίου, ενώ στο υπόστρωμά του κυριαρχεί, όπως πάντα, η γνωστή εμμονή μου: το παλιό φιλοσοφικό ερώτημα για την αληθινή ζωή.