Το μέγα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί τις επόμενες δεκαπέντε ημέρες στο Παρίσι, στη Διάσκεψη για το Κλίμα (COP21), είναι εάν ο πλανήτης Λόμπι τελικά θα «καταπιεί» τον πλανήτη Γη. Εάν, δηλαδή, θα επικρατήσουν οι σώφρονες ή τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Και το ερώτημα αυτό δεν είναι υπερβολή, αφού ο ΟΗΕ έχει χαρακτηρίσει τη Διάσκεψη για το Κλίμα ως την τελευταία ευκαιρία για τον πλανήτη Γη. 

 

Η δραματική προειδοποίηση δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά η ωμή πραγματικότητα, αφού στηρίζεται στις εκθέσεις της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αλλαγή του Κλίματος (Intergovernmental Panel on Climate Change – IPCC), ένα σώμα 2.000 επιστημόνων, που στην τελευταία έκθεσή του προειδοποίησε ότι εάν δεν περιοριστεί η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη στους 2 βαθμούς Κελσίου, τότε η κλιματική αλλαγή θα είναι μη αναστρέψιμη, όπως και οι δραματικές της επιπτώσεις.

 

Για να μπορέσει η παγκόσμια κοινότητα να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή ένα και μοναδικό μέτρο υπάρχει. Και αυτό δεν είναι άλλο από τον περιορισμό των επικίνδυνων αερίων που επηρεάζουν το κλίμα της Γης, αέριοι ρύποι που συνδέονται άμεσα με τα ορυκτά καύσιμα.

Εν ολίγοις, το μοναδικό ρεαλιστικό μέτρο για την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής συνδέεται άμεσα με μια επανάσταση στον ενεργειακό τομέα μέσα από τον δραματικό περιορισμό της χρήσης ορυκτών καυσίμων.

 

Την παραδοχή αυτή έχει κάνει ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και πλέον και οι μεγάλοι ρυπαντές του πλανήτη, δηλαδή οι ΗΠΑ και η Κίνα.

 

Και το ερώτημα είναι: Αφού όλοι συμφωνούν πως ο περιορισμός των ορυκτών καυσίμων είναι η μοναδική ρεαλιστική λύση, γιατί δεν προχωρούν σε δεσμευτικά μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση;

 

Η απάντηση είναι απλή. Γιατί η δύναμη των πολυεθνικών που σχετίζονται ποικιλοτρόπως με τα ορυκτά καύσιμα είναι, μέχρι στιγμής, πολύ μεγαλύτερη από τη δύναμη των κυβερνήσεων. Γιατί επί της ουσίας και παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις, οι πολυεθνικές εταιρείες κατευθύνουν ευθέως τις αποφάσεις των κρατών προς την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, με πρόσχημα τη μείωση της ανταγωνιστικότητας, τη μείωση των θέσεων εργασίας και την επιβράδυνση της ανάπτυξης.

 

Η κυριαρχία των πολυεθνικών έναντι εκλεγμένων κυβερνήσεων και έναντι της θέλησης των πολιτών δεν είναι θεωρία συνωμοσίας. Είναι μια πραγματικότητα που αποδεικνύεται με συγκεκριμένα στοιχεία.

 

Στην κατεύθυνση αυτή άκρως αποκαλυπτική είναι η έκθεση που παρουσίασαν λίγες ημέρες πριν από την έναρξη της κρίσιμης Διάσκεψης στο Παρίσι πέντε από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές οργανώσεις πολιτών, που λειτουργούν και ως think tanks, και συγκεκριμένα οι Aitec, Attac France, Corporate Europe Observatory, Observatoire des multinationales και Transnational Institute.

Η Διάσκεψη για το Κλίμα στο Παρίσι έχει «καταληφθεί» από τους λομπίστες των πολυεθνικών με σκοπό να οδηγήσουν την παγκόσμια κοινότητα σε ψευδεπίγραφες λύσεις για την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής. 

 

Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα της έκθεσης των πέντε οργανώσεων, συμπέρασμα που προκύπτει από την ενδελεχή ανάλυση των πολιτικών που προωθούν μέσω των ισχυρών ομάδων πίεσης που διαθέτουν οι πολυεθνικές αλλά ακόμα και από το γεγονός ότι μεγάλες βιομηχανίες, που είναι από τους μεγαλύτερους ρυπαντές, είναι οι επίσημοι χορηγοί της COP21.

 

 

Η προσπάθεια των πολυεθνικών να χειραγωγήσουν τη Διάσκεψη για το Κλίμα γίνεται προκειμένου να πείσουν ότι από μέρος του προβλήματος μπορούν να γίνουν μέρος της λύσης. Μιας λύσης, όμως, προσανατολισμένης στα συμφέροντά τους και στη διαιώνιση της κυριαρχίας των ορυκτών καυσίμων μέσα από τη μετονομασία τους και την αναβάπτισή τους.

 

Για παράδειγμα, το λόμπι των πολυεθνικών πολεμά σκληρά κάθε προσπάθεια για μείωση των ορυκτών καυσίμων μέσα από δήθεν «πράσινες λύσεις», όπως η προώθηση του φυσικού και του σχιστολιθικού αερίου, καθώς και της αποθήκευσης άνθρακα. Προωθεί «λύσεις» όπως η ανάπτυξη των βιοκαυσίμων και των γενετικά τροποποιημένων σπόρων για τη γεωργία καθώς και της πυρηνικής ενέργειας ως απάντηση στη μείωση των επικίνδυνων αερίων του θερμοκηπίου.

 

Οι λομπίστες των πολυεθνικών έχουν καπηλευθεί χειρουργικά όρους όπως «πράσινη ενέργεια», «βιώσιμη ανάπτυξη» και «βιώσιμη γεωργία» και με τη βοήθεια ακόμα και κρατικών φορέων έχουν εξελίξει σε τέτοιο βαθμό την τέχνη του «πράσινου ξεπλύματος», που παρουσιάζουν τα βρόμικα επιχειρηματικά τους μοντέλα ως τις «λύσεις» του μέλλοντος για την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής.

 

Όπως επισημαίνουν οι συντάκτες της έρευνας, «είναι πασιφανές ότι μέτρα που θα κινούνται στη λογική ‘‘business as usual’’ δεν πρόκειται να βοηθήσουν στην αποτροπή της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη και το μοναδικό που θα κάνουν θα είναι να εγκλωβίσουν τα κράτη για μια ακόμα φορά σε ένα σύστημα που θα εξαρτάται από τα ορυκτά καύσιμα». 

 

Στην έκθεση επισημαίνεται ακόμα ότι είναι άκρως απογοητευτικό το γεγονός ότι αντί η παγκόσμια κοινότητα να σταθεί απέναντι σε αυτά τα πανίσχυρα συμφέροντα η σύμβαση – πλαίσιο του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (UNFCCC – United Nations Framework Convention on Climate Change) τους έχει αποδώσει καθοδηγητικό ρόλο στον σχεδιασμό των «λύσεων». 

 

Η αλήθεια είναι, όμως, σημειώνουν οι συντάκτες της έκθεσης, ότι «δεν μπορούν να υπάρξουν πραγματικές λύσεις και ουσιαστικές αλλαγές όσο οι εκπρόσωποι των βιομηχανιών που ευθύνονται για την κλιματική αλλαγή αντιμετωπίζονται ως ‘‘εταίροι’’ με αυξημένα προνόμια». Και όλοι γνωρίζουν ότι η μοναδική πραγματική λύση είναι η μετάβαση από τα ορυκτά καύσιμα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

 

Στην έκθεση επισημαίνεται ακόμα με ποιον τρόπο οι λεγόμενες «Αγορές» κατάφεραν να πλουτίσουν χρησιμοποιώντας και στην ουσία απενεργοποιώντας το βασικό εργαλείο που εισήγαγε το 1997 το Πρωτόκολλο του Κιότο, αυτό του χρηματιστηρίου των ρύπων που στηριζόταν στις «αρχές της αγοράς». 

Όπως επισημαίνουν οι πέντε οργανώσεις, οι πολυεθνικές στην πραγματικότητα ιδιωτικοποίησαν την ατμόσφαιρα δημιουργώντας τις αγορές άνθρακα και προσαρμόζοντάς τες στα συμφέροντά τους. Η βασική ιδέα του εργαλείου αυτού ήταν ότι οι ρυπογόνες βιομηχανίες θα μπορούσαν να κερδίσουν δικαιώματα εκπομπής ρύπων εάν μείωναν τις ρυπογόνες δραστηριότητές τους κάπου αλλού.

 

Το εργαλείο αυτό, όπως επισημαίνουν οι συντάκτες της έκθεσης, δεν κατάφερε να μειώσει τις εκπομπές των επικίνδυνων ρύπων, αλλά μπόρεσε να πλουτίσει τις λεγόμενες βρόμικες πολυεθνικές. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, οι μεγάλες ρυπογόνες βιομηχανίες επωφελήθηκαν από τη ρύπανση και απέφυγαν να αλλάξουν τα επιχειρηματικά τους μοντέλα, απέφυγαν να εκσυγχρονιστούν στηριζόμενες στην αγορά ρύπων.

 

 

Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που αποκαλύπτεται στην έκθεση είναι το γεγονός ότι πολυεθνικές που ρυπαίνουν είναι οι επίσημοι χορηγοί της Διάσκεψης για το Κλίμα στο Παρίσι!

 

Όπως υπογραμμίζεται στην έκθεση, «εάν οι κυβερνήσεις είχαν πράγματι σοβαρές προθέσεις για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, τότε οι “εταιρικοί εγκληματίες του κλίματος” δεν θα έπρεπε να είναι χορηγοί της Διάσκεψη για το Κλίμα στο Παρίσι (COP21) και δεν θα έπρεπε οι εταιρικές ενέργειες που προγραμματίζουν στο πλαίσιο της Διάσκεψης να έχουν την έγκρισή της».

 

Οι πέντε οργανώσεις επισημαίνουν ότι η παγκόσμια κοινότητα θα έπρεπε να πετάξει έξω τους μεγάλους ρυπαντές όχι μόνο από τη Διάσκεψη του ΟΗΕ, αλλά και από όλα τα επίπεδα χάραξης της κλιματικής πολιτικής, δηλαδή από την ίδια την Κομισιόν και όλα τα ευρωπαϊκά όργανα. Φέρνουν, μάλιστα, ως παράδειγμα τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, που πολλάκις είχε βρεθεί αντιμέτωπος με τις καταστροφικές τακτικές του λόμπι της βιομηχανίας καπνού και κατάφερε να δημιουργήσει ένα τείχος προστασίας μεταξύ της βιομηχανίας και των δημοσίων υπαλλήλων σε όλα τα επίπεδα. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία, επισημαίνουν οι συντάκτες της έκθεσης, για τους ηγέτες των κρατών να μην μπορούν να υψώσουν ένα αντίστοιχο τείχος απέναντι στη βιομηχανία των ορυκτών καυσίμων και των άλλων μεγάλων ρυπαντών.

 

Οι συντάκτες της έκθεσης, αν και εκτιμούν ότι οι κυβερνήσεις είναι απίθανο να συνταχθούν με τις προτάσεις των επιστημόνων για την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής, σημειώνουν ότι αυτό δεν σημαίνει πως οι άνθρωποι πρέπει να χάνουν την ελπίδα τους. Στην απραξία των κυβερνήσεων, όπως σημειώνουν, η απάντηση είναι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που αναλαμβάνουν δράση.