Κάποια στατιστικά που θα απουσιάσουν – όχι αθώα – από τους συνηθισµένους αυτές τις µέρες «απολογισµούς της χρονιάς» έχουν τη σηµασία τους, καθώς περιγράφουν βαθύτερες πτυχές της πολιτικής πραγµατικότητας στη χώρα µας, όπως αυτή διαµορφώνεται από το 2009 κι έπειτα.

 

Κάποια στατιστικά που θα απουσιάσουν – όχι αθώα – από τους συνηθισµένους αυτές τις µέρες «απολογισµούς της χρονιάς» έχουν τη σηµασία τους, καθώς περιγράφουν βαθύτερες πτυχές της πολιτικής πραγµατικότητας στη χώρα µας, όπως αυτή διαµορφώνεται από το 2009 κι έπειτα.

Βασικά χαρακτηριστικά αυτής της πραγµατικότητας είναι η απογοήτευση, η αποστράτευση και η αδιαφορία, όπως δείχνει ο αριθµός των πολιτών που επιλέγουν να αποµακρυνθούν και να µην συµµετέχουν στις κάθε είδους εκλογικές διαδικασίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2015, στις εκλογές του Σεπτεµβρίου, προσήλθαν για να ψηφίσουν 1,5 εκατοµµύριο λιγότεροι απ’ όσους στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009!

Πρόκειται κατά κύριο λόγο για ανθρώπους οι οποίοι χτυπήθηκαν αλύπητα από την κρίση, για ανθρώπους που τους «ξέρασε» η οικονοµική διαδικασία και τους πέταξε στα αζήτητα το πολιτικό σύστηµα.

Μέσα απ’ αυτό το πρίσµα καλό θα ήταν όσοι πανηγυρίζουν για τη «µεγάλη συµµετοχή» στις εκλογές για την ανάδειξη του αρχηγού της Ν.∆. να έχουν κατά νου ότι αυτοί που πήγαν να ψηφίσουν είναι οι µισοί απ’ όσους είχαν προσέλθει για να ψηφίσουν τον Αντώνη Σαµαρά, την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Παναγιώτη Ψωµιάδη.

Μπορεi η αδιαφορία ή η αποστράτευση των πολιτών από το πολιτικό γίγνεσθαι να βολεύει τις κάθε είδους εξουσίες, καθώς τους «λύνει τα χέρια», ταυτόχρονα ωστόσο τις απο-νοµιµοποιεί.

∆ιότι µπορεί ο ελληνικός λαός να ψήφισε τον Γ. Παπανδρέου «για καλύτερες µέρες» και να εισέπραξε µνηµόνια και επιτήρηση, µπορεί να εµπιστεύτηκε τον Σαµαρά που κέρδισε τις εκλογές λέγοντας ότι θα επαναδιαπραγµατευθεί το µνηµόνιο και έσπευσε να το εφαρµόσει «µε το νι και µε το σίγµα», µπορεί να έκανε πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα που υποσχόταν ότι θα σκίσει τα µνηµόνια πριν φέρει και υπογράψει το τρίτο, όµως ο κόσµος που είναι διατεθειµένος να εµπιστευθεί το πολιτικό σύστηµα ολοένα και λιγοστεύει.

Και από τη στιγµή που ένα σύστηµα (στην προκειµένη περίπτωση το πολιτικό) αρχίζει να χάνει την εµπιστοσύνη αυτών που το χρησιµοποιούν (των πολιτών εν προκειµένω), τίποτε καλό δεν προµηνύεται. Ούτε για τους πολίτες ούτε για το σύστηµα…