Γιατί οι Γερμανοί προτιμούν να χαρακτηρίζονται είτε σε υπο-εθνικό επίπεδο (π.χ. Βαυαροί), είτε σε υπερ-εθνικό (π.χ. Ευρωπαίοι). Τα συμπεράσματα ακαδημαϊκών, κοινωνιολόγων και ψυχολόγων για το πώς ο Χίτλερ στοιχειώνει ακόμα τη χώρα

 

 

Γιατί οι Γερμανοί προτιμούν να χαρακτηρίζονται είτε σε υπο-εθνικό επίπεδο (π.χ. Βαυαροί), είτε σε υπερ-εθνικό (π.χ. Ευρωπαίοι). Τα συμπεράσματα ακαδημαϊκών, κοινωνιολόγων και ψυχολόγων για το πώς ο Χίτλερ στοιχειώνει ακόμα τη χώρα

Από την Πρωτοχρονιά ο Χίτλερ φέρνει σε δύσκολη θέση, για μια ακόμα φορά ιστορικά, τη Γερμανία και τις ενοχές που τη σημαδεύουν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.

Στην Ευρώπη το copyright λήγει 70 χρόνια μετά τον θάνατο του κάθε συγγραφέα. Αυτό ισχύει ακόμα κι όταν ο συγγραφέας είναι ο Αδόλφος Χίτλερ!

Από το 1945 τα δικαιώματα του βιβλίου «Ο Αγών μου» στη γερμανική γλώσσα ανήκουν στο κρατίδιο της Βαυαρίας, που αρνήθηκε εξ αρχής να επιτραπεί η επανατύπωσή του. Από 1.1.2016, όμως, δεν θα χρειάζεται άδεια για να ξανατυπωθεί στα γερμανικά.

Οι προτάσεις γερμανικών φορέων να εισαχθεί το «Ο Αγών μου» ως διδακτέα ύλη στα σχολεία, σε μια προσπάθεια να θωρακίσουν τους μαθητές απέναντι στην μισαλλοδοξία και τον ακραίο λόγο, έχει ήδη ξεσηκώσει σάλο στη Γερμανία και όχι μόνο. Σε δημοσκόπηση που έγινε προ λίγων ημερών, δύο στους πέντε Γερμανούς φοβούνται ότι αυτό θα σπρώξει εν τέλει νέους ανθρώπους προς τον νεοναζισμό.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο «κλήρος» έπεσε στους Αμερικανούς να αποφασίσουν τι να κάνουν με το βιβλίο, επειδή η τελευταία ιδιωτική διεύθυνση του Χίτλερ στο Μόναχο ήταν στον τομέα τους. Οι Αμερικανοί μεταβίβασαν τα δικαιώματα στην κυβέρνηση της Βαυαρίας.

Από εκεί και μετά ξεκίνησε το χρονικό της μεταπολεμικής σχέσης των Γερμανών με τον Χίτλερ.

Ακαδημαϊκοί, κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι στη Γερμανία καταλήγουν σήμερα ότι ο Χίτλερ καθόρισε και συνεχίζει να καθορίζει ποικιλοτρόπως ολόκληρο τον λαό τους ακόμη και στο 21ο αιώνα.

Μεταξύ 1940 και 1950 οι Γερμανοί απέφευγαν πεισματικά ακόμη και να μιλούν για τον Χίτλερ. Η χώρα τους είχε κατασφάξει την Ευρώπη, αλλά κι εντός Γερμανίας υπήρχαν πια ερείπια, ορφανά, πείνα και ολόκληρες γενιές γυναικών που είχαν βιαστεί. Οι Γερμανοί ένιωθαν ταυτόχρονα θύτες και θύματα και δεν έβρισκαν λέξεις γι’ αυτή την κατάσταση.

Πολλοί συνέχιζαν να αρνούνται ή να υποβαθμίζουν το Ολοκαύτωμα. Ολόκληρη η χώρα είχε καταπιαστεί αποκλειστικά με το γερμανικό «οικονομικό θαύμα» λες και το παρελθόν δεν υπήρξε ποτέ. Πάντως, σε δημοσκόπηση που είχε γίνει τη δεκαετία του 1950, σχεδόν η μισή Δυτική Γερμανία θεωρούσε ότι «ο Χίτλερ θα ήταν ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς αν δεν είχε αρχίσει τον Πόλεμο».

Το 1960 οι Γερμανοί μπήκαν σε μια καινούργια φάση, μετά την δίκη και εκτέλεση του Άντολφ Άιχμαν, όταν έγιναν ευρύτερα γνωστές πια όλες οι τερατώδεις λεπτομέρειες του Ολοκαυτώματος. Ο κόσμος «ρουφούσε» αχόρταγα τις πληροφορίες της δίκης, παιδιά κατηγορούσαν τους γονείς τους ως ναζί εγκληματίες, οικογένειες και κοινωνίες διχάζονταν.

Τότε ήταν που η επίσημη Γερμανία άρχισε να καθορίζει την στάση της και την εικόνα της ως κράτος προσπαθώντας να αποδείξει ότι δεν έχει και δεν θα έχει ποτέ καμία σχέση με τον Χίτλερ. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι μέχρι και σήμερα, η εμπειρία του Χίτλερ στοιχειώνει, αλλά και διαμορφώνει το γερμανικό προφίλ. Πιο συγκεκριμένα:

● Η Γερμανία προσπαθεί να γίνει μια χώρα «μετα-εθνική». Υπάρχει διάχυτος δισταγμός για χρήση εθνικών συμβόλων. Οι Γερμανοί δεν νιώθουν άνετα να κυματίζουν την σημαία τους ή να τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο σε αθλητικά γεγονότα.

● Οι Γερμανοί, όπως επίσης παρατήρησαν επιστήμονες, προτιμούν να χαρακτηρίζονται είτε σε υπο-εθνικό επίπεδο (π.χ. Βαυαροί) είτε σε υπερ-εθνικό (π.χ. Ευρωπαίοι).

● Σε φετινή δημοσκόπηση του YouGov το 75% των Γερμανών θεωρούν ότι «λόγω των εγκλημάτων του Χίτλερ η Γερμανία δεν μπορεί να είναι μια φυσιολογική χώρα και ο διεθνής της ρόλος πρέπει να είναι ειδικός».

● Συγκριτικά με Γάλλους, Άγγλους και Αμερικανούς, οι Γερμανοί ανησυχούν πολύ περισσότερο για την παρακολούθηση των πολιτών από τις κυβερνήσεις, λόγω των αναμνήσεων από την Γκεστάπο (και αργότερα, επί Ανατολικής Γερμανίας, από την Στάζι).

● Η Γερμανία έχει αναπτύξει εμμονή με τους κανόνες θέλοντας να προτάσσει πια το Δίκαιο και όχι την Δύναμη. Μια εμμονή που συχνά ξεφεύγει σε διαστάσεις, εξοργίζοντας τους εταίρους της στην Ε.Ε.

● Στον πολιτικό λόγο οι Γερμανοί πολιτικοί προσπαθούν διαρκώς να αποδεικνύουν ότι ουδεμία σχέση έχουν με το «δημαγωγικό στυλ» του Χίτλερ. Με πρωτεργάτη σε αυτό την Άνγκελα Μέρκελ, όλοι οι πολιτικοί της χώρας χρησιμοποιούν μια συγκεκριμένη, αποστειρωμένη γλώσσα, με τις ίδιες εκφράσεις, τις ίδιες χειρονομίες, την ίδια αγωνία να μην υπάρξει ποτέ κανενός είδους «έξαρση». Οι ειδικοί παρατηρούν ότι λόγω της εμπειρίας του Χίτλερ, ο πολιτικός λόγος στην Γερμανία είναι ηθελημένα ζυγισμένος και βαρετός μέχρι νύστας.

● Η ιδιαίτερη ευθύνη του γερμανικού κράτους απέναντι στο Ισραήλ.

● Το «Αδόλφος» ως όνομα εξαφανίστηκε στη χώρα.

● Στα περισσότερα γερμανικά κρατίδια απαγορεύεται να χρησιμοποιούνται πινακίδες αυτοκινήτων με ορισμένους συνδυασμούς όπως HH 88 (που ήταν κάποτε ο κωδικός για Heil Hitler).

Δυο γενιές Γερμανών, αυτή των γεννημένων μεταξύ 1928 – 1947 και των γεννημένων μεταξύ 1955 – 1970, καθορίστηκαν σύμφωνα με τους ειδικούς από τον Β’ Παγκόσμιο. Είναι πολύ συχνό ανάμεσα στους Γερμανούς της πρώτης γενιάς να αποθηκεύουν τρόφιμα και να έχουν εμμονή με την αποταμίευση. Επίσης, να ταράζονται από βεγγαλικά ή σειρήνες. Πολλές από τις ηλικιωμένες γυναίκες σε γηροκομεία παρατηρείται ότι τρομοκρατούνται και κλαίνε όταν άνδρες νοσοκόμοι έρχονται να τις «αλλάξουν» τις νύχτες.

Η δεύτερη γενιά μεγάλωσε με γονείς που ήταν συναισθηματικά παγωμένοι. Οι ψυχολόγοι θεωρούν ότι ο πόλεμος τούς άφησε σε μια μουδιασμένη κατάσταση από την οποία δεν συνήλθαν ποτέ παντελώς.

Όμως, οι νεότερες γενιές αλλάζουν. Μια μερίδα νεαρών Γερμανών σήμερα, βλέπουν τον Χίτλερ ως «επαναστάτη που τα έβαλε με ένα ολόκληρο σύστημα» κι ενθουσιάζονται με ό,τι αναληθές φαντασιώνονται γι αυτόν. Μάλιστα, στις συναυλίες που δίνουν ακροδεξιές μπάντες το κοινό φωνάζει Sieg Heil.

Οι Γερμανοί ξέρουν πολύ καλά ότι κάθε φορά που οι ξένοι νευριάζουν μαζί τους το πρώτο που θα κάνουν θα είναι να ζωγραφίσουν ένα χιτλερικό μουστάκι σε φωτογραφίες με την καγκελάριό τους. Οι περισσότεροι αντιδρούν σπασμωδικά και θεωρούν ότι «εκβιάζονται», όποτε οι άλλοι τούς υπενθυμίζουν το ναζιστικό παρελθόν.

Το 1936, οι δήμοι στην Γερμανία έδιναν το «Ο Αγών μου» ως γαμήλιο δώρο στους νεόνυμφους. Σήμερα, το φάντασμα του Χίτλερ συνεχίζει να βαραίνει πάνω στο προφίλ του γερμανικού κράτους και να ξαπλώνει μια ολόκληρη χώρα στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Η 1.1.2016 και η απελευθέρωση των δικαιωμάτων για το «Ο Αγών μου» κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα…