Ένα άκρως περίεργο και επικίνδυνο παιχνίδι παίζεται το τελευταίο διάστημα στο περιθώριο της διαπραγμάτευσης για την αξιολόγηση και τα νέα μέτρα με επίκεντρο τις ιδιωτικοποιήσεις.

Καλοθελητές και από τις δυο πλευρές ή καλύτερα οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι τα τελευταία χρόνια «κουκουλοφόροι» επιδίδονται σε ένα άνευ προηγουμένου power game με στόχο εδώ και τώρα και ευθέως εκβιαστικά να αλλάξει ακόμα και ο αριθμός των ιδιωτικοποιήσεων για τις οποίες μέσω του μνημονίου έχει δεσμευθεί η κυβέρνηση για το 2016.

 

Εγχώριοι ενδιαφερόμενοι με συντονισμένες κινήσεις και διαβλέποντας αγκάθια στη διαπραγμάτευση διοχετεύουν νέες απαιτήσεις που αυξάνουν τον αριθμό των ιδιωτικοποιήσεων στις 27! 

 

Η αλήθεια, όμως, όπως επισήμαναν στο «Π» παράγοντες που γνωρίζουν καλά το τι παίζεται στο παρασκήνιο, είναι ότι πίσω από το παιχνίδι με τους αριθμούς το πραγματικό διακύβευμα είναι ποιος θα αναλάβει την αξιοποίηση σημαντικών περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου και εάν τα οικονομικά οφέλη από την αξιοποίησή τους θα κατευθυνθούν μόνο στην αποπληρωμή του χρέους ή και σε έργα ανάπτυξης.

 

Σύμφωνα με τα συμφωνηθέντα για το 2016, η ελληνική κυβέρνηση έχει υποχρέωση μέσω του ΤΑΙΠΕΔ να προχωρήσει στην ολοκλήρωση 9 ιδιωτικοποιήσεων με στόχο την εξασφάλιση κάπου 3 δισεκατομμυρίων ευρώ. Οι εννέα ιδιωτικοποιήσεις είναι: το Ελληνικό, ο Αστέρας Βουλιαγμένης, η Αφάντου στη Ρόδο, ο Διαχειριστής Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου (ΔΕΣΦΑ), ο Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς, ο Οργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης, οι ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΕΣΣΤΥ (Ελληνική Εταιρεία Συντήρησης Σιδηροδρομικού Τροχαίου Υλικού) και ο Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών.

 

Όσοι όψιμα ανεβάζουν τον αριθμό των ιδιωτικοποιήσεων στις 23 – κάποιοι αυθαίρετα ανεβάζουν τον αριθμό στις 27 –, επικαλούνται το ADP (Asset Development Plan) του ΤΑΙΠΕΔ όπως αυτό επικαιροποιήθηκε τον Ιούλιο του 2015. Μόνο που ξεχνούν ότι στο ADP και στα βήματα που προβλέπει για κάθε συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση δεν υπάρχουν καταληκτικές ημερομηνίες για όλες, αλλά πρόβλεψη, ακόμα και για αλλαγή προσανατολισμού.

 

Για παράδειγμα, για τα ΕΛΠΕ το ADP δεν αναφέρει ούτε καταληκτική ημερομηνία ούτε προσδοκώμενα έσοδα παρά μόνο αξιολόγηση εναλλακτικών στρατηγικών. Όπως και για την ΕΥΑΘ προβλέπει απλώς την αξιολόγηση των εναλλακτικών επιλογών για την πώληση του 23% των μετοχών, επίσης χωρίς καταληκτική ημερομηνία.

 

Προς τι, λοιπόν, ο θρήνος και ο σπαραγμός; Προς τι οι πιέσεις κυρίως εκ των έσω μέσω της διοχέτευσης νέων ή δήθεν νέων απαιτήσεων των δανειστών στο όνομα του κλεισίματος της αξιολόγησης; 

 

Και γιατί όλα αυτά τα ωραία την ίδια στιγμή που βρίσκεται στην τελική ευθεία η συγκρότηση του λεγόμενου Υπερταμείου για τις ιδιωτικοποιήσεις και γενικότερα την αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου, που αποτελεί, επίσης, μνημονιακή υποχρέωση;

 

Μήπως γιατί κάποιοι δεν θέλουν να περάσουν τα λεγόμενα «φιλέτα» στο Υπερταμείο και να παραμείνουν ως έχουν; Ειδικότερα για τις ιδιωτικοποιήσεις στον τομέα της ενέργειας, ο υπουργός ΠΕΝ Πάνος Σκουρλέτης σε ανύποπτο χρόνο, πριν από περίπου 15 ημέρες σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, δήλωσε τα εξής: «Δεν θα γίνει ούτε μια επιπλέον ιδιωτικοποίηση στον τομέα της ενέργειας είτε έχουν περάσει στο ΤΑΙΠΕΔ τα περιουσιακά στοιχεία είτε όχι. Τα πακέτα μετοχών του Δημοσίου στα ΕΛΠΕ, τη ΔΕΗ και τη ΔΕΠΑ, θα περάσουν στον νέο πυλώνα αξιοποίησης, στο νέο Υπερταμείο και όχι για να πουληθούν».

 

Μάλιστα, τότε ο Π. Σκουρλέτης υπογράμμισε ότι κάποιοι πρέπει να διαβάσουν με προσοχή ποιες ιδιωτικοποιήσεις έχουν ενταχθεί στο τρίτο μνημόνιο και έχουν ψηφιστεί από τη Βουλή.

 

Η μεγάλη διαφορά που εκτιμούν κυβερνητικοί κύκλοι ότι θα γίνει με το Υπερταμείο είναι ότι τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου δεν θα πηγαίνουν, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα, υποχρεωτικά προς πώληση, με την υποχρέωση επίσης όλα τα έσοδα να πηγαίνουν για την αποπληρωμή του χρέους.

 

Η λειτουργία του Υπερταμείου θα είναι περισσότερο κοντά σε ένα κρατικό επενδυτικό κεφάλαιο από τα έσοδα του οποίου 1/4 θα πηγαίνει για την αποπληρωμή του χρέους, 1/4 για την ανάπτυξη ενώ το 50%, σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό, θα χρησιμοποιηθεί ως εγγύηση των τραπεζών.

 

Έτσι, καλά ενημερωμένες πηγές επισήμαναν στο «Π» ότι η σκόνη που έχει σηκωθεί για τον τριπλασιασμό των ιδιωτικοποιήσεων με ένταξη εδώ και τώρα των «φιλέτων» της ΔΕΗ, της ΔΕΠΑ, των ΕΛΠΕ, της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ και της Εγνατίας Οδού, έχει στόχο την αποδυνάμωση των assets του Υπερταμείου και τη διατήρηση της υπάρχουσας μορφής αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας που απλώς «ταΐζει» τη μαύρη τρύπα του χρέους.

 

Να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τον σχεδιασμό και τις συζητήσεις με τους δανειστές, το Υπερταμείο, το οποίο θα αποτελείται από πενταμελές εποπτικό συμβούλιο, με πρόεδρο εκ των θεσμών και σύνθεση που θα καθοριστεί κατά τα 3/5 από την ελληνική κυβέρνηση και κατά τα 2/5 από την Κομισιόν και τον ESM, θα μπει «καπέλο» στο ΤΑΙΠΕΔ, το ΤΧΣ, την ΕΤΑΔ αλλά και τις ΔΕΚΟ.

 

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι πρέπει να θεωρείται οριστική η μεταφορά στο ενεργητικό του νέου Υπερταμείου όλων των μετοχών του Δημοσίου στις ΔΕΚΟ παράλληλα με τη θέσπιση νομοθετικού πλαισίου προκειμένου να γίνει ο κατάλληλος καθορισμός τιμών, θεσμικό πλαίσιο που πρέπει να είναι σύμφωνο «με τις αρχές και τα πρότυπα του ΟΟΣΑ για τη διαχείριση κρατικών επιχειρήσεων».