Χθες βρέθηκα στον Ευαγγελισμό και όσην ώρα έμεινα εκεί, μπόρεσα να διαπιστώσω ιδίοις όμμασιν  την υπευθυνότητα και την αυτοθυσία -κυριολεκτικά- των ανθρώπων του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την καθημερινή λαίλαπα των καθηκόντων τους – υπό καθεστώς κατάρρευσης του συστήματος υγείας. Πρόκειται για μια κοινωνία επιστημόνων και ειδικευμένου προσωπικού οι οποίοι αγωνίζονται καθημερινά σε δύσκολες, σχεδόν αφόρητες συνθήκες με μιαν αποστολή από τη φύση της ιερή, που αφορά στο πολυτιμότερα αγαθό: την υγεία. Σε όλους αυτούς τους ανώνυμους ανθρώπους στηρίζεται η κοινωνία μας και δεν καταρρέει! Σε όλους αυτούς  που κάνουν το κάτι παραπάνω – σιωπηλά και καρτερικά!

Αντίθετα, παρατηρώ πόσο εύκολα και για την πιο ασήμαντη παράβλεψη (που δεν εμπίπτει καν στην ευθύνη τους…) καθυβρίζονται χυδαία λόγω  ανόητων κι επικίνδυνων γενικεύσεων τις οποίες πληρώνουμε σαν κοινωνία ακριβά.

«Όλοι οι γιατροί παίρνουν φακελάκι, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες, όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι»…

Αυτή η συστηματική ψυχοπαθολογική απαξίωση  και η παντελής μας αδυναμία να εκτιμήσουμε τα σοβαρά επιτεύγματα  αυτού του τόπου και των άξιων ανθρώπων του, τις καλές μέρες που ζήσαμε, τα πλεονάσματά μας, τις επιτυχίες μας, σίγουρα  δεν μας καθιστά εξυπνότερους.  Τουναντίον, είναι η εθνική μας κατάρα. 

Κοντολογίς σαν άτομα και σαν κοινωνία, τους οφείλουμε ένα «ευχαριστώ» – τουλάχιστον!