Δυστυχώς, αλλά είναι καταφανές πως ο ελληνικός λαός κυβερνάται με διηγήματα παραμυθιών. Είναι παραμύθια που πιστεύει σαν αληθινά και τούτο από καταβολής του νεοελληνικού κράτους. Απ’ όταν «χρήσιμοι ηλίθιοι» δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, γιατί πείστηκαν πως η Ελλάς έπρεπε, κατά τις επιταγές των αποικιοκρατών της, να κυβερνάται από μια κεντρική ολιγαρχία, ολιγαρχία που εξ αρχής ταυτίστηκε με το κράτος – ιδιοκτησία της. Έτσι φτιάχτηκε το νεοελληνικό κράτος, στο οποίο ο ελληνικός λαός ουδέποτε πίστεψε.

Για να μην πλατιάσουμε, θα ξεκινήσουμε από τη λεγόμενη μεταπολίτευση. Δεχτήκαμε αυτάρεσκα και άκριτα το περίφημο σύνθημα «ανήκομεν εις την Δύσιν» και το καταστήσαμε ιεροποιημένο συλλογικό φαντασιακό. O «εθνάρχης»[i], που το είχε λανσάρει, προφανώς αγνοούσε την ελληνική Ιστορία και το ότι η επιλογή του «οικοπέδου» που κατέχει η σημερινή Ελλάς υπήρξε επιλογή των Ευρωπαίων προστατών της. Οι οποίοι βεβαίως το έκαναν με αποικιοκρατικές βλέψεις που ικανοποιήθηκαν και εξακολουθούν να ικανοποιούνται.[ii]

Βεβαίως ουδείς θυμάται πως από τον ίδιον αυτόν «εθνάρχη» επικυρώθηκε η προδοσία της (ελληνικής) Κύπρου, με εκείνο το «η Κύπρος κείται μακράν», ίσως μάλιστα αυτή η επικύρωση να είναι που του εξασφάλισε την έλευση και παραμονή του στην εξουσία.[iii]

Στη συνέχεια η περίοδος του «Ανδρέα προχώρα σε θέλει όλη η χώρα», όπου και άρχισε η διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Αυτό συνέβη χάριν υπέρμετρου δανεισμού από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες και παροχή επίπλαστης και πρόσκαιρης ευμάρειας προς όλους, με το σύνθημα «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα». Το πρόσκαιρο αυτής της ευμάρειας το υφίστανται σήμερα τα παιδιά των «ενημερωμένων από τον Κακαουνάκη»[iv].

Όλοι οι επόμενοι συνέχισαν το καταστροφικό έργο: συνεχείς και αντιπαραγωγικές δανειοδοτήσεις, πολιτικοί που «χωρίς τον Ανδρέα δεν θα μας ήξεραν μήτε οι θυρωροί μας», μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ σε Ν.Δ. και από ’κεί σε ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια οι μεγάλοι τότε καθοδηγητές, αλλά και πρώην ινστρούκτορες του (κρυφού) «Πολυτεχνείου», ανταμείφτηκαν: είναι σήμερα πάμπλουτοι, είτε ως στελέχη του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που μας έχει οδηγήσει σε νέου τύπου φεουδαρχία, είτε ως στελέχη τής (δήθεν) Ευρωπαϊκής Ένωσης (είναι αυτοί και αυτές που τότε διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους στο άκουσμά της, γιατί «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»).

Στη συνέχεια το παραμύθι του ευρώ. Ο Σημίτης σαν σαράφης επιδείκνυε τα νέα μας νομίσματα στον πρόεδρο της Αμερικής, υπερηφανευόμενος για το κατόρθωμά του, αλλά ποτέ δεν μας είπε τι πραγματικά σήμαινε αυτό για την Ελλάδα, με τον καθημαγμένο παραγωγικό ιστό. Επιδεινώθηκε η ήδη μειωμένη παραγωγικότητα της χώρας, με μείωση της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων της, αλλά η πλαστή ευμάρεια συνεχίστηκε: διαφημίζονταν επιμόνως και επιτυχώς οι διακοπές στις Σεϋχέλλες με «διακοποδάνεια» και οι Πόρσε Καγιέν με δόσεις.

Δεν λέμε ότι ευθυνόταν μόνο το ευρώ, αλλά ευθυνόταν και το ευρώ. Αν η πρόταση θέσπισης κοινού νομίσματος σε χώρες με διαφορετικές παραγωγικές δυνατότητες και διαφορετικές οικονομικές πολιτικές έμπαινε σαν άσκηση σε πρωτοετείς φοιτητές Οικονομικών Σχολών, θα απορριπτόταν. Θα μου πείτε, όπως είπαν και οι τότε εμπνευστές της Ενωμένης Ευρώπης, θα βοηθήσει στην πολιτική και οικονομική τους ένωση, γιατί αυτό επιτάσσει το σημερινό διεθνές ανταγωνιστικό τοπίο. Σωστή άποψη, αλλά δεν βοήθησε: αύξησε τις αντιθέσεις, ιδιαιτέρως μεταξύ βόρειων και νότιων χωρών και δημιούργησε συνθήκες επιβολής των πλούσιων χωρών έναντι των λιγότερο ανεπτυγμένων.

Σαν να μην έφταναν αυτά, είχαμε και πράξεις αρμοδιότητας του κοινού ποινικού δικαίου: Το μεγάλο κόλπο του χρηματιστηρίου κατέστρεψε περιουσίες, γιατί η τότε πολιτική ηγεσία προέτρεπε τους Έλληνες να επενδύουν σε αυτό. «Το χρηματιστήριο δίνει κέρδη, άρα η οικονομία είναι ισχυρή» διακήρυτταν ο τότε πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Οικονομικών, ουδείς όμως εξ αυτών πήγε φυλακή γι’ αυτήν την απάτη και ουδείς εισαγγελεύς ευαισθητοποιήθηκε.

Σήμερα η καταστροφική οικονομική πολιτική από τη «μεταπολίτευση» και εξής «έσκασε» μοιραίως και ως βραδυφλεγής βόμβα στα χέρια μας. Δεν έχουμε λεφτά, χρωστάμε πολλά, δεν έχουμε παραγωγή. Δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση για μια χώρα. Όμως επιμένουμε στο παραμύθι του ευρώ, που τίθεται ως ταμπού. Μας προτρέπουν να κάνουμε θυσίες. Μάλιστα. Κάναμε, δηλαδή μας επέβαλαν. Το αποτέλεσμα όμως είναι το χρέος να αυξάνεται, τα εισοδήματά μας να μειώνονται ολοένα και περισσότερο, το ίδιο και το ΑΕΠ της χώρας. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς μάστερ οικονομικών για να αντιληφθεί πως η όλη συνταγή που επιβάλλει η Γερμανία όχι μόνο σε μας, αλλά και σε όλη την Ευρώπη είναι υστερόβουλα λάθος.

Άρα να φύγουμε από το ευρώ; Δεν λέμε αναγκαστικά αυτό, αλλά ας το δούμε καλύτερα, ας το διαπραγματευθούμε με απαιτήσεις αμοιβαίων ωφελημάτων. Η Γερμανία από την κρίση έχει κερδίσει τεράστια ποσά, όμως δεχόμαστε την απαίτησή της πως «τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου». Τρέμει η Γερμανία την απόσχιση από την Ευρώπη των χωρών του Νότου, οι σοβαροί οικονομολόγοι το αναλύουν αυτό, αλλά μας τους κρύβουν. Ως χώρα δεν διαπραγματευτήκαμε κατ’ ουσίαν ποτέ, ουδέποτε επικαλεστήκαμε τη γεωπολιτική ισχύ μας, ουδείς επικαλέστηκε την ανάγκη ουσιαστικής πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης. Ο Βαρουφάκης που προσπάθησε, λοιδορήθηκε και ξεβράστηκε από το σύστημα κακήν κακώς (όχι όμως ότι δεν είχε και αυτός τα προβλήματά του).

Δεν αμφισβητούμε πως ενδέχεται να υπάρχουν άλλοι λόγοι για τους οποίους δεν πρέπει να αποποιηθούμε του κοινού αυτού νομίσματος (για να επανέλθουμε σε νόμισμα με το οποίο να μπορέσουμε να ασκήσουμε δική μας οικονομική πολιτική, όπως θα μας έλεγαν οι στρέιτ οικονομολόγοι). Ποιος όμως είναι αυτός ο λόγος; Ας μας τον πουν οι σημερινοί πολιτικοί μας. Ειδάλλως είτε ασκούν αιδημόνως μυστική πολιτική είτε είναι απλώς αγράμματοι και «χρήσιμοι ηλίθιοι».

Έχουμε σήμερα φτάσει σε κατ’ ουσίαν ιδεολογική συνταύτιση όλου του εγχώριου πολιτικού συστήματος, ενδεικτική ίσως της απόλυτης εξάρτησής του από ξένα κέντρα αποφάσεων. Όλα τα κόμματα εξουσίας – με έμμεση στήριξη και από το ΚΚΕ, που είναι σαφέστατα «συστημικό» κόμμα – ομνύουν πίστη στο ευρώ και στις υποδείξεις/εντολές των δανειστών μας. Άβουλα, άκριτα και ευλαβικά. Οι αρχηγοί των δήθεν αντιτιθέμενων κομμάτων, Τσίπρας, Μητσοτάκης, Λεβέντης, Φώφη, Σταύρος (αν τον θεωρήσουμε αρχηγό του Ποταμιού), είναι αδύνατον να εφαρμόσουν διαφορετική πολιτική. Ίσως να δείξουν κάποιες μικροδιαφορές, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, τόσο για την υπόσταση της χώρας όσο και για την κατάσταση των πολιτών της: το χρέος θα μεγαλώνει, τα εισοδήματα θα μειώνονται, η φτώχεια θα εξακολουθεί να απειλεί όλο και περισσότερους συμπολίτες μας.

Όλοι επιχειρηματολογούν με αστειότητες, είτε γιατί είναι απολύτως άσχετοι είτε γιατί μας θεωρούν ως ηλιθίους, άλλωστε πες – πες θα μας κάνουν έτσι. Π.χ. αφιερώνουν τηλεοπτικό χρόνο και πρωτοσέλιδα εφημερίδων για το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, με απολύτως λάθος τρόπο: το ζήτημα δεν είναι η τιμή του οικοπέδου ανά τετραγωνικό μέτρο, αλλά το μελλοντικό όφελος του Δημοσίου. Δεν υπερασπίζομαι αυτήν την επένδυση, γιατί δεν γνωρίζω τους όρους, αλλά εξοργίζομαι γιατί ουδείς μιλά στα σοβαρά για το ζήτημα αυτό.

Τα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ προτάσσουν ανοησίες γραμμένες από απληροφόρητους αρθρογράφους. Τα συμπολιτευόμενα επικαλούνται και θριαμβολογούν για την «ιδιωτική επένδυση» (ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή…), γενικώς και αορίστως.

Όμως κανείς δεν μας εξηγεί τι σημαίνει ιδιωτική επένδυση και από ποιον και πώς γίνονται οι επενδύσεις. Π.χ. γιατί η εξαγορά από τη Fraport όλων των αεροδρομίων της χώρας, στην οποίαν συμμετέχει καθοριστικά το γερμανικό Δημόσιο, θεωρείται ιδιωτική επένδυση; Οι μεγαλο-εργολάβοι που πληρώνονται από το Δημόσιο πολλαπλάσια απ’ ό,τι αν δούλευαν «κανονικά», δηλαδή με βάση τα δεδομένα της ελεύθερης αγοράς, είναι «ιδιώτες επενδυτές» και λειτουργούν σε συνθήκες «ελεύθερης οικονομίας»; Αλλά και πώς γίνεται μια ιδιωτική επένδυση;

Ο επενδυτής δίνει υπογεγραμμένη επιταγή από τα λεφτά που έχει κατατεθειμένα στην τράπεζα ή δανειοδοτείται για την επένδυσή του και με τα κέρδη αποπληρώνει τα χρέη του; Αν είναι έτσι, γιατί δεν προβαίνει το ελληνικό κράτος σε δημιουργία κεντρικών τραπεζών με αναπτυξιακή αποστολή, με σύστημα χρηματοδοτήσεων αλλά και εγγυοδοτικών μηχανισμών, που και θα το προστατεύει από τους απατεώνες, αλλά και θα δίνει τη δυνατότητα πραγματικά ιδιωτικών πρωτοβουλιών (χωρίς «παράπλευρα κόστη», με ενδεχόμενη αύξηση της διαφθοράς των πολιτικών); Γιατί η σημερινή και αυτο-οριζόμενη ως αριστερή κυβέρνηση, αντί να υποστηρίζει τον υγιή και ανόθευτο ανταγωνισμό, δίνοντας ευκαιρίες προς όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες τής οικονομικώς στενάζουσας χώρας μας, ενισχύει την επικράτηση της διεθνούς και εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας/φεουδαρχίας;

Σε αυτό έγκειται η αντίθεσή της στον «νεοφιλελευθερισμό»[v];

Κατά τ’ άλλα συζητάμε για νέο Σύνταγμα, ίσως γιατί το υπάρχον το έχουμε γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων μας, μαζί με τη δήθεν δημοκρατία μας[vi]…

 

[i] Τι ασέβεια να δοθεί σε έναν πολιτικό ο χαρακτηρισμός αυτός…

[ii] Δεν αμφισβητούμε τη βοήθεια τους, αλλά τουλάχιστον δεν μας δόθηκε η δυνατότητα μιας win-win συνεργασίας, μιας δίκαιης συνεργασίας, παρά κάποιες ειλικρινείς προσπάθειες παλαιότερων πολιτικών μας, που άλλωστε κάτι κατάφεραν: συνετέλεσαν στον τριπλασιασμό του αρχικού μας «οικοπέδου» και συνετέλεσαν στην οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική ανάπτυξη των Νεοελλήνων. Αναφερόμαστε στη μέχρι τη δεκαετία του ’80 περίοδο.

[iii] Μετά πολυετή και άνετη διαμονή του στον ακριβότερο δρόμο του Παρισιού, με προσωπικό γραμματέα και χωρίς να εργάζεται.

[iv] Από τραγούδι του Σαββόπουλου, που ίσως ήταν και είναι εκ των ακριβεστέρων πολιτικών αναλυτών.

[v] Έννοια απολύτως διαφορετική αυτής του φιλελευθερισμού, δες: «Φιλελευθερισμός, ελεύθερη οικονομία και ανταγωνισμός. Ανατομία όρων και προϋποθέσεις», https://www.topontiki.gr/article/82004/fileleytherismos-eleytheri-oikonomia-kai-antagonismos-anatomia-ton-oron-kai

[vi][vi] «Αντιδημοκρατικότητα του πολιτικού μας συστήματος» (και καταστρατήγηση του υφισταμένου Συντάγματος), https://www.topontiki.gr/article/174643/i-antidimokratikotita-toy-politikoy-mas-systimatos

 

* Ο Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων