Ο Τατσόπουλος… ξαναχτυπά και είναι εκ των ων ουκ άνευ να εξάρουμε – για μιαν ακόμα φορά – την αφηγηματική του ικανότητα και την άνεσή του να καταθέτει ακόμα και τα στοιχεία της ταυτότητάς του κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη!

 

Το νέο του βιβλίο – πριν καν στεγνώσει το μελάνι και κατασταλάξουν οι εντυπώσεις από το προηγούμενο – καταπιάνεται με το πώς διαμορφώθηκε η μεταπολιτευτική κουλτούρα σε μια περίοδο που τα στερεότυπα αξιακά πλαίσια που κρατούσαν σε απόσταση ασφαλείας το ιερό από το βέβηλο κατέπεσαν, έτσι που η κουλτούρα με την υποκουλτούρα να αποτελέσουν ένα ενιαίο πεδίο δόξης λαμπρό – παρακολουθώντας τις αλματώδεις μεταλλάξεις της κοινωνίας… Το δίχως άλλο, η μεταπολιτευτική περίοδος είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, γιατί για πρώτη φορά η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας είχε την ευκαιρία και το θράσος να βρεθεί αντιμέτωπη με τη δημοκρατία και τις ελευθερίες της, και κυρίως με τη δυνατότητα να δοκιμάσει τις αντοχές της σε όλα τα επίπεδα δράσης. 

 

Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δέκα ενότητες και εμπνέεται από μια παραδοξότητα που συνδέει τον Ρώσο κοσμοναύτη Γιούρι Αλεξέγιεβιτς Γκαγκάριν και την επίσκεψή του στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1962 με ένα τσοντάδικο της οδού Λιοσίων, μερικές δεκαετίες μετά…

Ο Τατσόπουλος, είρων εκ φύσεως, μας αναμεταδίδει την ιστορική επίσκεψη του κοσμοναύτη φιλτραρισμένη μέσα από το πιο διαβρωτικό χιούμορ που ξεγυμνώνει αποκαλυπτικά τα προσχήματα των επισημοτήτων και των εκδηλώσεων μεγαλείου αλλά και την πολλές φορές ακαταμάχητη βλακεία των διαχειριστών της εξουσίας – μιας εξουσίας συνάμα απειλητικής. Έτσι, δεν ξεφεύγει από τη σατιρική ματιά του συγγραφέα ότι ο κοντοπίθαρος κοσμοναύτης είναι ο άνθρωπος που αντίκρισε από το ψηλότερο σημείο τον κόσμο ολόκληρο! Από κει και πέρα, κάτω από κάθε λέξη ελλοχεύει ο δαίμων της αποκαθηλώσεως. Το πρώτο και ιδιαίτερα σημαντικό μέρος της αφήγησης των παραλειπόμενων της επίσκεψης του Γκαγκάριν μετατρέπεται σε μια ευκαιρία καταγγελίας του ολοκληρωτισμού. 

 

Στην προσπάθειά της να αφομοιώσει όλες εκείνες τις τάσεις που ασφυκτιούσαν μέσα στον επαρχιώτικο απομονωτισμό της μεταπολεμικής περιόδου υπό το κυρίαρχο κράτος ενός πνευματικού καθωσπρεπισμού, η χώρα αρχίζει με τη μεταπολίτευση να βιώνει τις πρώτες κινήσεις απελευθέρωσης της έκφρασης. Η σύγχυση που κυριαρχεί είναι απίστευτη – όσο και η ασύγκριτη γοητεία των προσβάσιμων πλέον «απαγορευμένων καρπών»!

 

Μέσα σε μια υπό διαμόρφωση νέα κοινωνία ξεδιπλώνονται, απελευθερωμένες από την απειλή ενοχικών συμπλεγμάτων όλων των ειδών, οι καλλιτεχνικές εκφράσεις σε όλη την απίστευτη γκάμα που καλύπτει την απόσταση ενός αριστουργήματος από ένα σκουπίδι. Η cult και η trash κουλτούρα συμμετέχουν ισότιμα στην πνευματική – καλλιτεχνική ώσμωση. Πρωτοπόρος και θαρραλέος εμπνευστής αυτής της μεγάλης απελευθέρωσης στην έκφραση, ο Μάνος Χατζιδάκις με την περίφημη ομιλία του στο Θέατρο Τέχνης, όπου απενοχοποίησε το υπό διωγμόν ρεμπέτικο τραγούδι, πολλές δεκαετίες πριν ανακαλυφθεί και γίνει αποδεκτό από το καλλιτεχνικό κατεστημένο – ένα από τα στυγνότερα κατεστημένα… 

 

Πρόκειται για μια χαμηλή πτήση που μας ξεναγεί εκτός πρωτοκόλλου στην πολιτιστική ιστορία της χώρας των εφτά τελευταίων δεκαετιών με αποκορύφωμα την πολύχρωμη, πολυφωνική και απενοχοποιημένη μεταπολίτευση! Στην ουσία όμως είναι ένα ταξίδι αποκαλυπτικό, μια θεώρηση της Ιστορίας από τα μέσα…